Dramadriehoek

 

In de NRC van 29 april bepleit Nicole Hagestijn-Pezie een terughoudende en neutrale rol voor de media in me-too-aangelegenheden. Zij constateert dat de media in de Van-Drimmelen-affaire een positie in de zogeheten dramadriehoek van Karpman hebben ingenomen. Karpman zou hebben aangetoond dat binnen die driehoek altijd sprake is van ineffectief gedrag dat verstorend op de communicatie werkt. Ik had niet eerder van Karpman gehoord, dus ik kan hier ook geen uitspraken doen over de vraag of Hagestijn-Pezie een juiste weergave biedt.

Wel stel ik vast dat zij totaal andere waarnemingen in deze zaak heeft gedaan dan ikzelf. Zo schrijft ze: "Het lijkt wel alsof de journalisten zo druk zijn met het redden dan wel aanklagen, dat het feitelijk en duidelijk onderbouwen van alle beweringen ondergeschikt is geraakt". Maar het punt was nu juist dat de media buiten deze hele affaire zijn gebleven tot een anonieme blogger de zaal weer in de publiciteit bracht en de media er vervolgens al heel snel achterkwamen dat de partij D66 toch wel heel erg slordig met deze affaire was omgesprongen. Het partijbestuur heeft zich buitengewoon slecht gedragen in deze kwestie (van Drimmelen moest kennelijk koste wat het kost gespaard worden) en Kaag kan als partijleider niet verwachten buiten schot te blijven. Bovendien heeft ze zich op een buitengewoon formele, afstandelijke en koele wijze tot het slachtoffer verhouden.

Waar Hagestijn-Pezie aan voorbij gaat is dat het juist Sigrid Kaag was die pleitte voor moreel leiderschap, die de bestuurlijk vernieuwing in een versnelling wilde brengen, die aangaf dat haar wegen zich van die van Rutte scheidden. Het is juist dankzij de media - en dat is bepaald niet voor het eerst - dat de kwestie de aandacht kreeg die ze verdiende. Prompt maakt Hagestijn-Pezie ervan dat de media nu de rol van aanklager hebben overgenomen. Ook Kaag zelf probeerde de media ervan te beschuldigen dat ze uit waren op ophef. Ik vind een dergelijke aantijging door een politicus onaanvaardbaar. Laten we blij zijn dat wij in ons land een vrije, onafhankelijke pers hebben. De onderzoeksjournalistiek bevindt zich in Nederland op een zeer hoog peil, er wordt voortreffelijk werk verricht.

Waar Hagestijn-Pezie ook nog eens aan voorbij gaat - en zij biedt geen enkele oplossing - is de vraag hoe we kunnen bewerkstelligen dat een klacht door een vrouw over ongewenst gedrag van mannen ook daadwerkelijk objectief wordt onderzocht, hoe voorkomen wordt dat partij- of andere belangen het aan de kaak stellen kunnen verhinderen, hoe we borgen dat het slachtoffer recht gedaan wordt. Zonder een alerte pers hebben al die vrouwen geen schijn van kans.

Nattigheid

 

Je kon weer eens niet om hem heen deze week, Johan Derksen. Hij ergert zich aan de hypocrisie van mensen die anderen onmiddellijk aan de hoogste boom op willen hangen als ze een nog niet bewezen misstap hebben begaan. De meeste mensen realiseren zich op zo'n moment niet dat ze zelf ongetwijfeld ook wel eens iets gedaan zullen hebben waar ze niet trots op zijn. En vervolgens vertelt Derksen op een jolige manier een verhaal over dronkenschap, een keeper van Veendam (die jongen zal wel heel erg blij zijn met de late ontboezemingen van zijn vroegere kompaan) en twee kotsende vrouwen. Er zat zoveel alcohol in de lijven dat er geen seks meer bij kwam kijken en toen kwam de apotheose met deze woorden van Derksen: "ja en daar lag nog een kaars en die heb ik er toen ingestoken en we zijn weggegaan". De hilariteit was niet meer te stoppen. De verontwaardigde reacties ook niet.

Het schijnt dat Derksen nu zo'n beetje overal gecancelled wordt. Belachelijk natuurlijk. Een dag later meldde hij dat hij zich de afloop verkeerd had herinnerd. Hij had die kaars er niet in gestoken maar tussen haar benen gezet. Hij verzon er ter plekke bij dat het om een duizend-uren-kaars ging, dus die had hij er nooit in kunnen stoppen. Allemaal erg ongeloofwaardig natuurlijk, niet bepaald een sterk verhaal. Kijk, we hebben allemaal wel eens iets gedaan waarvoor we ons schamen en als je daar vijftig jaar na dato nog eens openhartig over wil doen, waarom moet dat dan zo'n overmatig jolig en ranzig verhaal worden? Waarom kon Derksen geen betere toon vinden? Was het hem niet van meet af aan om de lach te doen? Heeft hij met zijn verhaal nu echt een punt gemaakt in de zaak rond Johnny de Mol? Ik dacht van niet.

Twee dagen later neemt Derksen alle schuld voor de ontstane commotie op zich en constateert dat hij in het huidig tijdsgewricht dus niet meer vrijuit kan spreken en dus stopt hij met zijn deelname aan het veelbesproken en zeer populaire tv-programma. Waarop Wilfred Genee en René van der Gijp zich solidair verklaren en ja, dat was het dan wel zo'n beetje.

Dat het Openbaar Ministerie verklaart de zaak te zullen onderzoeken is tamelijk grotesk. Ze kunnen hun tijd beter besteden aan de huidige meldingen van vrouwen die in de publieke ruimte door mannen worden belaagd. Van mij hoeft Derksen ook nergens excuses voor aan te bieden. Van verkrachting was geen sprake en uiteindelijk gaat het hier om een beschamend voorval dat op een veel te jolige en ranzige manier verteld werd. Zoiets is inherent aan de formule van hun programma: het is borreltafelpraat. Ik vond het een leuk programma toen het nog uitsluitend over voetbal ging. Maar in de loop der jaren is het een talkshow geworden waarin de heren over god mag weten wat hun mening spuien. En dat is nou precies waar ik geen belangstelling voor heb.

Betekent dit het einde van het razend populaire programma? Ik vermoed haast van wel. Derksen heeft het vakkundig de nek om gedraaid en aan het einde van de rit presenteert hij zichzelf als het grootste slachtoffer ("ik ben overal ontslagen") van deze onverkwikkelijke affaire. Ach, de man is in de zeventig, misschien moet hij er ook maar eens gewoon mee ophouden. Ik kan er van meepraten, ook ik, inmiddels 71, moet plaats maken voor de jongere generatie. En ook ik heb wel eens iets gedaan waar ik me later voor schaamde. Maar ik voel niet de geringste aandrang daar nu opeens openhartig over te worden. Voor alle duidelijkheid: ik geloof niet dat ik me ooit schuldig heb gemaakt aan roofdier- of seksueel wangedrag jegens vrouwen. Ook al wil Derksen ons doen geloven dat dat in de jaren zestig en zeventig heel gewoon was. En als Johnny de Mol na een anonieme melding met zijn programma stopt voel ik toch nattigheid.

Libertarier Musk dereguleert Twitter

 

Elon Musk staat bekend als libertariër , iemand die de rol van de overheid zo ver mogelijk terug wil dringen. Hij is inmiddels eigenaar van Twitter geworden en heeft al aangegeven dat hij dat medium ziet als het digitale dorpsplein waar alle burgers vrijuit moeten kunnen spreken. Hij is een tegenstander van modereren en dat betekent dat de weg vrijgemaakt wordt voor willekeurig elke mededeling of informatie. Of dat betekent dat Trump terugkeert naar het medium is nog onduidelijk. Hoe dan ook, het zal ruim baan betekenen voor fake news en complottheorieën. Mag je er straks de holocaust ontkennen? We weten het niet. Musk wil de algoritmen van Twitter open source maken zodat de gebruikers er zelf aan kunnen sleutelen. Dat is net zoiets als met een blinddoek voor rommelen aan het DNA van een mens.

Musk meent dat hij de democratie hiermee een dienst bewijst. Maar van politiek heeft hij weinig kaas gegeven. Voor hyperrijke ego's als Musk is dat geen enkel probleem. Het is een problematische ontwikkeling wanneer superrijken zoveel invloed en macht weten te verzamelen. Daar kan geen goeds uit voortkomen. Amerika glijdt steeds verder af naar een onvoorstelbare bananenrepubliek en dat proces zal keurig worden afgerond als de Republikeinen later dit jaar de macht in het Congres heroveren en in 2024 Trump opnieuw in het zadel hijsen.

Stevie Wonder and Jeff Beck Perform "Superstition" at Rock and Roll Hall...

Is dit de perfecte leerroute voor uw kind?

 

Onze nationale rattenvanger gaat zogeheten Renaissancescholen openen. Vernieuwend onderwijs wordt gecombineerd met klassieke lesmethoden. De staartdelingen en het rijtjes stampen komen terug. Maar wat stellen die Renaissancescholen inhoudelijk eigenlijk voor. Veel wijzer worden we niet als we te rade gaan bij renaissanceschool.nl. Via wat doorklikken kom je terecht bij de algemene voorwaarden en die blijken opgesteld door de Tocqeville Stichting. Deze stichting heeft drie bestuurders: Peter van Duijvenvoorde, in het dagelijks leven directeur van het Renaissance instituut, het wetenschappelijk bureau van FvD, Ralf Dekker, Statenlid voor FvD en Tweede Kamerlid Pepijn van Houwelingen. 

Op de website van Renaissanceschool.nl komen we niet veel verder dan te vroege seksuele voorlichting, klimaathysterie en Coronapaniek. Zo, dan weten we tenminste hoe de wind ongeveer waait. Op dit soort scholen gaan Nederlandse kinderen opgeleid worden tot volleerde complotdenkers. Hier moet de droom van Baudet waargemaakt worden. We zullen zien of dit soort scholen er ook daadwerkelijk gaan komen en hoe ze de schijn van hersenspoeling denken te kunnen vermijden. Ik vraag me af wat voor ouders serieus overwegen hun kinderen naar zulk onderwijs te sturen. We zullen het nauwlettend volgen.

Hubert Smeets onderschat Noam Chomsky

 

In de NRC van 21 april maakt Hubert Smeets zich boos om Noam Chomsky. De laatste zou zich meer storen aan Biden en al zijn voorgangers dan aan het wangedrag van Poetin. Het is waar dat Chomsky weinig lof heeft voor de manier waarop de Amerikanen zich sinds de Tweede Wereldoorlog hebben gemanifesteerd overal op onze aardbol. Onder het mom van democratie meenden de Amerikanen zich vooral te moeten verweren tegen linkse regimes en maakten ze zonder enige scrupules gemene zaak met talloze rechtse dictaturen om iedereen die verdacht werd van communistische sympathieën buiten gevecht te kunnen stellen. De dekmantel was steevast het brengen van democratie. Met Chomsky weten we inmiddels allemaal dat dat drogredenen waren en zijn.

In een uitgebreid interview (zie de video hieronder) zegt Chomsky dat er twee manieren zijn om een oorlog te beëindigen: of je laat toe dat het ene land het andere vernietigt of je gaat onderhandelen. Hij pleit voor het laatste en geeft de hoofdlijnen van die onderhandelingen als volgt aan: ga uit van de contouren die Zelenski zelf al heft geschetst en accepteer een neutrale status voor Oekraïne. Niet in de zin van een vazalstaat maar op basis van volstrekte autonomie van Oekraïne en respect voor de territoriale grenzen van dat land. Mij lijken dat honorabele uitgangspunten en ik vind het commentaar van Smeets in deze kwestie toch echt te negatief als het gaat om het beoordelen van de weg die Chomsky voorstelt.

Chomsky stelt vast dat noch de Chinezen, noch de Amerikanen zich in wensen te spannen voor serieuze onderhandelingen en dat betekent uiteindelijk de vernietiging van alles wat zich op Oekraïense bodem bevindt. We zien dagelijks de beelden van die afschuwelijke taferelen. Ik heb mij in deze kolommen altijd een fervent voorstander van volledige sancties tegen de Russen getoond maar tegelijkertijd ben ik mét Noam Chomski van mening dat er zo spoedig mogelijk vredesonderhandelingen moeten komen. Als de internationale gemeenschap zich niet wenst in te spannen voor een diplomatieke oplossing van dit afschuwelijke conflict, als de Amerikanen alleen maar kunnen denken in termen van het straffen van Poetin en de zijnen, dan blijft zelfs het meest zwarte scenario springlevend. Dat mogen we ons nageslacht niet aandoen.

Ik ben doorgaans gecharmeerd van de argumentaties van Hubert Smeets maar ik vind dat hij Chomsky hier geen recht doet. Dat is jammer, erg jammer. Ook zijn argumentatie, waarin hij een vergelijking trekt met vrouwen die ervan beschuldigd werden mannen uit te dagen met hun korte rokken, vond ik weinig chique en ook nauwelijks ter zake. Ik heb betere columns van Smeets gelezen.

De vernietigende kracht van Poetin's propaganda

 

In de NRC van 19 april staat een artikel van de Wit-Rus Aleksandr Skorobogatov die aan de hand van de casus Navalny laat zien hoe efficiënt de Kremlin-propaganda werkt. Toen Navalny na zijn vergiftiging terugkeerde naar Rusland werd hij prompt gearresteerd en in een schijnproces tot jarenlange opsluiting veroordeeld. Amnesty International ontfermde zich over Navalny totdat berichten over de vermeende xenofobie van Navalny in de pers verschenen. Prompt trok Amnesty de handen van Navalny af. Vrij snel zou blijken dat het hier om een smerige lastercampagne vanuit het Kremlin ging. Amnesty besloot zich weer over Navalny te ontfermen.

Op dezelfde manier manipuleren Poetin en de zijnen ook de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne, een oorlog die voor de Russen geen oorlog genoemd mag worden. Tot zover niets aan de hand. Maar dan sluit Skorobogatov zijn artikel als volgt af: "Door de Russische bevolking nu totaal te isoleren, maakt het Westen zich weer tot een ongewilde bondgenoot van Poetin. Tot Poetin's nuttige idioot". Eerlijk gezegd begrijp ik helemaal niets van deze redenatie. Natuurlijk, de nazi's hebben uitvoerig laten zien hoe een dictatoriaal bewind volledige grip op een samenleving kan krijgen. Poetin doet nu wat de nazi's hem hebben geleerd. Alleen de nederlaag heeft de Duitsers tot zinnen gebracht. De nederlaag en de bereidheid van de Duitsers hun problematische verleden onder ogen te zien.

Maar het Westen is niet in oorlog met de Russen, dat is nu precies wat we koste wat het kost willen vermijden. We kunnen Poetin op geen enkel slagveld een nederlaag toebrengen. Behalve op het strijdtoneel van de internationale handel en de energiepolitiek. Sancties maken onlosmakelijk onderdeel uit van de strijd tegen Poetin. Wat Skorobogatov vergeet is aan te geven hoe het Westen zich dan wel tot Poetin moet verhouden. Of meent hij dat de claims van Poetin gerechtvaardigd of te rechtvaardigen zijn?

Nee, ik ben en blijf van mening dat we de Russen volledig moeten isoleren. Normalisatie van de  verhoudingen met Rusland zijn pas weer mogelijk nadat Poetin van het toneel is verdwenen. Voorlopig ziet het er nog niet naar uit dat dat te gebeuren staat. De Russen kiezen er welbewust voor de geschiedvervalsing door en de leugens van Poetin te geloven. Ook dat kan niet zonder gevolgen blijven.

We halen opgelucht adem!

 

Mijn laatste post was natuurlijk een bezwering maar ik hield er echt rekening mee dat Le Pen haar voordeel zou doen met de rechts-populistische wind die door de wereldgemeenschap waait. Dat ging de Fransen uiteindelijk toch te ver. Gelukkig maar. Won Macron de verkiezingen in 2017 nog met 68 procent van de stemmen, nu behaalde hij slechts 58 procent bij een historisch lage opkomst van 72 procent. Daar zijn wij in Nederland overigens nog steeds jaloers op. 

De vraag is nu wat er gebeurt bij de komende parlementsverkiezingen in Frankrijk. Macron heeft wel degelijk een serieus probleem. Het lukt hem maar niet iets van oprechte empathie uit te stralen. Het lukt hem maar niet de Fransen het gevoel te geven dat hij president voor alle Fransen is. Bon, dat moet hij zelf zien op te lossen. Voorlopig ben ik als Europeaan blij met zijn tweede termijn als Frans president. Wel opmerkelijk dat de peilingen vooraf een veel spannender uitslag voorspelden dan de werkelijkheid liet zien.

Hoe worden wij maandagmorgen wakker?

 

Ik ben er niet gerust op. De afgelopen week verbleven wij in Normandië maar kregen we niets mee over de aanstaande verkiezingen. Aan niets was te merken dat er vandaag iets belangrijks staat te gebeuren. Ik vermoed dat de opkomst teleurstellend laag zal zijn. De laatste peilingen duiden op een voorsprong voor Macron maar het gevolg daarvan kan zijn dat teveel kiezers dan maar thuisblijven omdat "hij toch gaat winnen". Ik ben er niet gerust op en als de logica niet plotseling verdwenen is zal Frankrijk morgen een onthutsend incompetente rechtsradikale populiste als president hebben. Dat is het slechtst denkbare scenario voor Europa waarin de as Berlijn-Parijs een gevoelige tik op de neus zal krijgen. Le Pen ziet haar natuurlijke bondgenoten eerder in Hongarije, Tsjechië, Slovenië en Polen en zal de relatie met Poetin razendsnel hervatten zodra de oorlogshandelingen tot het verleden behoren. Als ooit, dan hoop ik nu dat ik er helemaal naast zit.

Fruits de mer à Normandie

 

Moreel leiderschap, Huh?

 

U kent ongetwijfeld de geschiedenis rond D66-prominent van Drimmelen. In 2015 kreeg hij de bons van een vrouw die werkzaam was bij de partij maar van Drimmelen verdroeg het niet in de kou gezet te worden. Hij viel de vrouw lastig en maakte zich schuldig aan stalken en bedreigingen. Om vervolgens door zijn eigen partij en partijbestuur beschermd te worden. Als ooit een gezegde bewaarheid werd, dan wel nu: al is de leugen nog zo snel...

Gelukkig dus is het deze onverlaten niet gelukt deze nare kwestie onder het tapijt te vegen. Maar wat extra schokkend is, dat is het gedrag van Kaag. Gedrag waarvan ze nu zegt dat het te koud was. Dat is het understatement van het jaar. Eerder al citeerde Kaag Madeleine Albright, de voormalige minister van buitenlandse zaken van de VS die eens zei: "Er is een speciaal plekje in de hel voor vrouwen die andere vrouwen niet helpen". En dat was precies wat Kaag jarenlang naliet: een andere vrouw helpen. Wie de e-mails tussen de belaagde vrouw en Kaag leest wordt getroffen door de antarctische temperatuur van de reacties van de huidige partijleider en minister.

Inmiddels heeft de partij besloten dat er geen nieuw onderzoek komt naar de affaire van Drimmelen, noch naar de afhandeling van nog 19 (ja, u leest het goed: negentien!) andere binnengekomen klachten over onveiligheid binnen de partij. En dat is dan de partij die de mond vol heeft over moreel leiderschap. Huh? Hopelijk slagen de leden er in op het komende partijcongres orde op zaken te stellen maar dat zal, vrees ik, niet gebeuren. Bah, wat een nare partij! Voor mij is Kaag definitief door de mand gevallen. En de partij daarbij.

Atlantische kokkels

 

Opnieuw een fietstocht die deels de kustlijn van La Manche volgt, ter hoogte van Coutances, u weet wel, die stad van twee kathedralen waarvan er een grotelijks verwaarloosd wordt door de liefdeloze Fransen.  Die overigens gek zijn op kokkels, iedereen trekt hier naar het strand met een emmertje en een harkje. Kokkels zijn heerlijk maar je moet er heel wat van verorberen wil je de maag een beetje vol krijgen. Morgen eten we Fruits de Mer, in Granville.

Mont Saint Michel

 

Na wat zoeken een fietstocht gevonden die goed te doen zou moeten zijn. We werden niet teleurgesteld en ook het weer zat mee, de vergezichten bleven wat nevelig maar de zon reikte zelfs tot de twintig graden. Weer een prachtige blik op de majesteitelijke Mont Saint Michel en mijn eerste gedachte was: nu we er zo dichtbij zijn, ga ik er kijken ook. Tot we aan het begin van de strekdam die de heilige berg verloste van de wispelturigheden van het getij een onwaarschijnlijke mensenstoet gewaar werden. Ik was prompt genezen en hield het maar bij het vergezicht. Nog steeds prachtig. 

La Manche

In Coutances zou zich een meesterwerk van de Franse gotiek bevinden, de kathedraal de Notre Dame van Coutances, daterend uit de dertiende eeuw. Nog geen honderd meter verderop staat de Saint Pierre, een bijna even grote kerk uit de vijftiende eeuw. Voor dit laatste bouwwerk hebben de Fransen geen belangstelling, het verkeert in beroerde staat en er wordt niets aan herstelwerkzaamheden gedaan.

Het stadje is beroemd vanwege de Middeleeuwse kathedraal maar ik vond het maar een lomp gebouw dat vooral opviel door de lange geometrische lijnen. Deze kerk straalt niets menselijks uit, totaal geen warmte. De St. Pierre daarentegen had charme en leek veel dichter bij de mens te staan. Zie de aandoenlijke foto's hieronder.

We trokken door naar de Atlantische kust, een stralende dag, een blauwe hemel, de lichte branding op grote afstand, een kilometers lang gerekte wolkenlijn, geometrisch als de kathedraal van Coutances. We keken vanuit het noorden op Mont Saint Michel dat majesteitelijk in de zee ligt.

Normandië

 

Wij verblijven een weekje in Normandië, La Manche en om preciezer te zijn in La Manguière, vlakbij het net iets grotere Beauficel, pak 'm beet een kilometer of veertig van de Atlantische kust. Fietsen blijkt geen doen hier, veel te steil, zelfs voor onze elektrische fietsen. We bewonen een klein allerliefst huisje met een mooie tuin waar geen enkel omgevingsgeluid tot ons doordringt. Alleen vogels laten zich horen. En 's nachts zien we zowaar sterren. Als je door Frankrijk rijdt vraag je je af waarom de boeren het hier zo zwaar hebben. De Europese landbouwsubsidies heb ik altijd verafschuwd maar ik zou me kunnen voorstellen dat ze toch zin hebben wanneer we bijvoorbeeld onze graanafhankelijkheid van Oekraïne zouden verminderen door Europese boeren meer graan te laten verbouwen. Hier in Frankrijk is er meer dan voldoende ruimte en landbouwareaal voor grootschalige productie. Maar ook onze eigen Nederlandse boeren kunnen beter graan voor Europa verbouwen dan produceren voor de wereldmarkt!

Er zijn hier nog veel relatief kleine boerenbedrijven waarvan je je afvraagt hoe die het hoofd boven water kunnen houden.  De meeste daken van woningen en schuren zijn hier van golfplaat en dat detoneert hevig in het glooiende landschap.