Een nieuwe film van Almodóvar met in een van de hoofdrollen zijn muze Penelope Cruz. De mooiste vrouw op aarde maar dit geheel terzijde, 't is ook maar een mening. Films van Almodóvar zijn eigenlijk zonder uitzondering de moeite waard, ze geven je altijd stof tot nadenken en napraten. Zo ook nu. De film begint en eindigt met de naweeën van de Spaanse burgeroorlog toen de Spaanse falangisten van generaal Franco een schrikbewind voerden en talloze Spanjaarden over de kling joegen, standrechtelijk executeerden en in massagraven opborgen. Tot de dag van vandaag is Franco aanleiding voor tegenstellingen in de Spaanse samenleving. Vooral het rechtse deel van de bevolking wil onder aanvoering van de Partido Popular die geschiedenis achter zich laten maar vooral de nabestaanden van slachtoffers uit die tijd blijven op zoek naar genoegdoening, rechtvaardigheid, zij willen dat de Spaanse overheid zich moeite getroost om de slachtoffers uit die tijd tenminste een fatsoenlijke herbegrafenis, een naam en gezicht geven. Daarover gaat de ene verhaallijn uit deze film en Almodóvar weet met weinig middelen dat dilemma en de verschrikkingen uit die periode zichtbaar en navoelbaar te maken.
De tweede draad uit deze film gaat over kleiner leed. Twee baby's worden in een ziekenhuis verwisseld en dat leidt tot, nu ja, zeg maar rustig traumatische ervaringen bij beide moeders. Hoewel dit een indringend thema is met morele implicaties, is het toch het mindere deel van de film ook al blijf je van begin tot het einde meer dan nieuwsgierig naar de afloop van dit drama. Ik wil de clou hier niet onthullen maar dit deel van de film is uiteindelijk toch een soort feel good movie geworden. Is op zich niks mis mee hoor, waarom zouden drama's niet goed af mogen lopen?
Een mooie film dus, deze nieuwe Almodóvar, met ook nog eens de mooiste vrouw op aarde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten