Wij waren gisteren bij het openingsconcert van een week minimal music in Muziekgebouw aan het IJ, Amsterdam. Het openingsstuk was Tromp Miniature van Bryce Dessner, gespeeld door Colin Currie, slagwerker en dirigent van het Asko/Schönberg Ensemble. Het stuk wordt gespeeld op een marimba, een van de mooiste en volgens mij ook moeilijkste instrumenten. Het stuk leek me ook razend moeilijk maar even zo spannend en intrigerend. Voortdurende tempowisselingen met prachtige klanken, het is één grote verrassing. Wat een prachtige muziek! En wat een wonder, ik hoorde tijdens deze uitvoering niet één kuch of hoest in de zaal. Iedereen realiseerde zich gelukkig dat zo'n stuk spannende muziek niet onteerd zou mogen worden door de grote pest van de concertzaal: keelgeluiden van toeschouwers.
Daarna werd het stuk Four Organs van Steve Reich gespeeld. Ik heb de beschrijving van het stuk gelezen maar kan daarin nauwelijks meekomen. Dit stuk bevat de langste V-I cadens uit de muziekgeschiedenis maar voor mij blijft dat zonder betekenis. Ik vond het spannende muziek maar werd vooral gebiologeerd door de musicus die de maraca bespeelde, dat wil zeggen dat hij 16 minuten lang een en hetzelfde ritme aangaf met de nauwkeurigheid van een metronoom. Het leek mij een bovenmenselijke prestatie en dat bleek ook wel uit zijn opgeluchte reactie toen het stuk eenmaal uitgespeeld was. Waanzinnig!
Daarna volgde Reich/Richter. Het niet al te grote orkest zat achter een enorm scherm, het openingsbeeld was verbluffend fraai, een spaarzaam uitgelicht orkest achter een scherm, waarop gedurende het relatief lange stuk, ruim een uur, beelden van Richter werden geprojecteerd. Deze beelden, door Corinna Belz tot leven gewekt in een voortreffelijke cinematografische weergave, zijn afkomstig van een dik boek van Richter met bijna vijfhonderd pagina's met patterns. Veelkleurige herhalingen, beelden die iets voor lijken te stellen zonder dat echt te doen, beelden die zichzelf bij voortduring klonen. Persoonlijk vind ik het niet het meest tot de verbeelding sprekende werk van Richter maar het totaal gaf een fascinerend klank- en kijkbeeld. Tegen het einde van het stuk werd het tempo van de projecties steeds verder opgevoerd, tot het beeld met de laatste klanken opeens wegviel en we nog net het orkest de laatste noten zagen zagen spelen, nog steeds schaars verlicht achter dat enorme scherm. Verbluffend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten