Jessica Durlacher leeft in een geestelijk vacuüm

 

In de NRC krijgt Jessica Durlacher een hele pagina om een lans te breken voor Israël. Haar essay is getiteld: 7 Oktober was zo gruwelijk, dat Israël onze steun verdient. Ze ruimt een kwart van haar essay in voor de holocaust-ervaringen van haar vader, van wie ik het volledig oeuvre las. Mijn belangrijkste punt van kritiek op dit pleidooi van Durlacher (ik zou het geen essay willen noemen, daarvoor is het een veel te eenzijdig verhaal) is dat ze de context van de Tweede Wereldoorlog wel relevant vindt maar de context van de houding van Israël tegenover de Palestijnen geheel maar dan ook echt geheel buiten beschouwing laat.

Niemand kan de relatie tussen het ontstaan van Israël en de holocaust ontkennen. Maar evenmin kan iemand de Nakba ontkennen of de ogen sluiten voor de wijze waarop Israël nu al decennia lang de Palestijnen in Gaza het leven nagenoeg onmogelijk maakt. Niemand kan ontkennen dat Israël de Westelijke Jordaanoever vol bouwt met volgens het internationale recht illegale nederzettingen en zich daar schuldig maakt aan etnische zuivering. Niemand kan de ogen sluiten voor het gegeven dat een Israëlische mensenrechtenorganisatie B'tselem het eigen land karakteriseert als een apartheidsstaat. 

Ik ga de gruwelijkheden van 7 oktober niet ontkennen, hoe zou ik ook? In mijn ogen pleegde Hamas hier oorlogsmisdaden die voor het Internationaal Strafhof in Den Haag moeten worden gebracht. Durlacher weet natuurlijk ook dat Israël dat strafhof niet erkent en het beschuldigt van antisemitisme. Maar secretaris-generaal van de VN Guterres merkte terecht op dat die daden niet plaatsvonden in een vacuüm. En precies dat is wat Durlacher in haar opiniestuk presenteert: een vacuüm.

Net als David Grossman en Noah Yuval Harari weigert zij het verband te zien tussen de gruwelijkheden van 7 oktober 2023 en de ronduit misdadige manier waarop de Palestijnen sinds 1948 worden behandeld. Joden zoals zij leven daadwerkelijk in een geestelijk vacuüm. Eigenlijk vind ik het grotesk dat ze zo nadrukkelijk met de holocaust begint. Alsof wij daarna niets meer zouden mogen zeggen. Alsof zij wel en wij niet begrijpen wat het Kwaad betekent.

 

In dezelfde editie laat het NRC drie Israëlische joden aan het woord die het wel opnemen voor de Palestijnen, de schrijver Gideon Levy, de mensenrechtenactivist Dror Sadot en de journalist Haggai Matar. Waar Durlacher eindigt met: "Het maakt me ongewild tribaal" laten deze drie burgers zien dat je ook als jood een humaan standpunt in kunt nemen als je zo af en toe bereid bent wat politieke moed op te brengen en tegen de stroom in te roeien. De positie die Durlacher innam is inderdaad niet meer dan dit: tribaal.