MARTa Herford

In Herford staat een prachtig museum, gebouwd door Frank Gehry, het MARTa Herford museum dat in mei 2005 werd geopend. De architektuur is schitterend, wie kent niet het idioom van Gehry uit New York en Bilbao? Het is een genot in zo'n gebouw rond te lopen. Aan de binnenzijde de ingewanden van het gebouw zoals ze je buiten al beloofd worden. Ronde en vloeiende vormen, opgetrokken uit rode baksteen afkomstig uit de regio en afgedekt met even vloeiende en verrassende vormen van roestvrij staal. Binnenin vooral witgepleisterde muren, nergens recht of rechthoekig, veel hout en prachtig koper.

Maar het gebouw beoogt een pleisterplaats voor eigentijdse kunst en design te zijn en daar gaat het fout, in Herford.

Onvermijdelijk in Duitsland is Joseph Beuys die het hele Schloss Moyland al heeft volgeplempt maar hij heeft een formidabele productiviteit aan de dag gelegd. Er komt geen einde aan zijn kunst. Persoonlijk vind ik hem niet interessant maar slim moet hij zeker zijn geweest. Hij liet een scheet en keek gerustgesteld achterom: alweer een kunstwerk van formaat geproduceerd. En de Duitsers krijgen er geen genoeg van. In elk museum, in elke tentoonstelling, tref je Joseph aan.

Ergerlijker waren de andere installaties en performances die MARTa Herford ons bood. Een kunstenaar die een hoek geel laat schilderen maar zich later niet meer kan herinneren waarom. Is dat een voorbeeld van sarcasme, van Publikumbeschimpfung of gewoon van flauwe humor? Ik voel me als kijker belazerd bij een dergelijk product.


Ik breng het niet op dit soort uitingen van kunst/creativiteit peinzend te bekijken om er vervolgens iets van te vinden. Niets dringt zich aan mij op, slechts ergernis.
Eigenlijk was er maar een prachtig kunstobject, een kop van Oskar Schlemmer maar die werd op een onmogelijke plaats tentoongesteld waardoor het nauwelijks meer als een zelfstandig kunstobject gewaardeerd kon worden.

Ik haak af bij installaties (en bij de meeste performances ook trouwens). Ik kan zelf ook wel bedenken dat het niet om het doel gaat maar om de reis ernaartoe. Je hoort rondleiders deze kunstuitingen toelichten en verklaren en ik vraag me slechts af of we wellicht in parallelle universums leven.
Een dieptepunt was een Leica fototentoonstelling. Ook dit werk was ronduit beschamend van kwaliteit. Dit alles is kunst voor de happy few, nog slechts gewaardeerd door de kunstkritiek en de kleine kring van kunstliefhebbers die zich thuisvoelt bij deze armzaligheid. En dit zijn niet de stekeligheden van een kunstliefhebber die in de vorige eeuw is blijven steken, integendeel. Ik wil als museumbezoeker serieus genomen worden en niet achteloos opzij geschoven worden omdat je niet tot de inner circle behoort.

Maar het gebouw blijft schitterend, dat wel en de taart was ook heerlijk zoals alleen Duitse Kuchen heerlijk kan zijn.

Foto's: eigen foto's genomen op 20 november 2011 (2011-2011)