"De dood is geen alternatief voor zorg"

Zo luidt de kop boven een opiniërend stuk van Mona Keijzer (CDA) in de Volkskrant van vandaag. Met de kop ben ik het helemaal eens, met de inhoud van haar artikel geenszins. Keijzer geeft twee fundamentele redenen aan waarom de dood niet als oplossing aangereikt dient te worden, tenzij er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Het pleit voor haar dat ze die essentie van de bestaande euthanasiewetgeving onderschrijft.
Haar twee redenen luiden als volgt: de dood is geen consumptieartikel en mensen zijn aan elkaar gegeven. Het eerste argument kan ik nog wel onderschrijven maar er is niemand die de dood als zodanig beschouwt, zelfs niet zij die over de pil van Drion zouden willen kunnen beschikken. Tot die laatste groep behoor ik zelf overigens.

Maar dat wij mensen aan elkaar gegeven zouden zijn is klinkklare nonsens. Wij planten ons voort omdat wij zo geprogrammeerd zijn. De essentie van het leven bestaat uit het doorgeven van sterke genen aan nageslacht. Dat wij mensen in de loop van de tijd daar allerlei morele en ethische connotaties aan hebben verbonden is relevant voor hen die in een scheppende instantie geloven maar voor alle anderen niet in het minst. Tot die laatste groep behoor ik zelf overigens.

Keijzer gaat eraan voorbij dat we steeds nadrukkelijker de discussie aan het voeren zijn over de aanvaardbaarheid en betaalbaarheid van levensverlengend medisch ingrijpen in de laatste jaren van een mensenleven. Ook zien we dat de samenleving niet bij machte is de hulpbehoevende oudere een menswaardig bestaan te bieden in de intramurale zorg, terwijl onze hopeloos geïndividualiseerde maatschappij gruwt van mantelzorg. Tot die laatste groep behoor ik zelf overigens niet maar ik zal van mijn kinderen niet vragen mij mantelzorg te bieden wanneer ik mijn zelfredzaamheid verloren heb.

Dat heeft niets te maken met mijzelf als last voor mijn omgeving beschouwen maar alles met wat ik als een menswaardig leven ervaar. En omdat ik tot in het diepst van mijn wezen overtuigd ben van mijn zelfbeschikkingsrecht, zal ik daarvan ook gebruik maken in die laatste fase van mijn bestaan. Niemand kan mij met een beroep op ethiek of moraal overtuigen van mijn plicht lichamelijk lijden en afzien te verdragen tot mijn lijf het begeeft. Mijn kinderen weten hoe ik hierover denk.

Ik zou niemand ooit het recht willen ontzeggen het leven te aanvaarden tot de laatste ademtocht en het is evident dat niemand ooit mag worden geconfronteerd met aandrang van anderen om zich te laten euthanaseren. Maar evenzo wens ik niet door anderen veroordeeld te worden omwille van mijn claim op zelfbeschikkingsrecht.

Mona Keijzer velt een moreel over dit vraagstuk. Het zou haar sieren als ze zich daarvan bewust was.