De jongste productie van Woody Allen, Blue Jasmine, is een heerlijke film. Een pastiche van het leven anno nu in de Amerikaanse samenleving, bezien vanuit twee behoorlijk verschillende sociale klassen: de lower class waar het dubbeltje nooit een kwartje wordt en de upper class die nooit meer dan schone schijn is.
Een typische Allen-movie waarin eindeloos gerateld en geleuterd wordt en het grappige is dat je vaak teksten voorbij hoort komen die je de neuroot Allen zelf zo ziet uitspreken. Geestig en genadeloos.
Sommige van zijn films zijn hoogstens amusant maar blijken uiteindelijk niemendalletjes die je zo weer vergeet, zoals bijvoorbeeld Rome. Maar deze Blue Jasmine is van een ander kaliber. Een sociale tragikomedie waarin de ene vrouw haar zegeningen telt en genoegen neemt met wat voorhanden is terwijl de ander in een ogenschijnlijk eindeloze rollercoaster van aftakeling en ontgoocheling verzeild raakt.
Prachtige rollen, vooral van Cate Blanchett die van een schatrijke socialite in een razend tempo afglijdt naar een aan lager wal geraakt zenuwenwrak. Haar Jasmine is onvergetelijk. Maar ook haar tegenspeelster Sally Hawkins is een genot om naar te kijken. En Alec Baldwin, die ik nog nooit in een rol zag waarin hij een betrouwbaar personage speelt, schmiert er lekker op los en speelt de bedrieger die hem op het lijf geschreven is.
Gaan zien dus, mooie film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten