Hoe je het ook wendt of keert, het principe akkoord over het Iraanse kernprogramma is een buitengewoon positieve ontwikkeling. Dat dit het begin mag zijn van het einde van het grote vijanddenken, zowel aan de zijde van de ayatollahs, als aan de zijde van de Amerikanen.
Er is er in ieder geval één die het nog niet begrijpt en dat is Netanyahu die de historische doorbraak als een historische blunder blijft betitelen. Een wat obligate en voorspelbare reactie van de premier van een land dat zelf kernwapens heeft ontwikkeld, er niets over kwijt wil en ook niet bereid is het non-proliferatieverdrag te ondertekenen.
Esther Voet, directeur van het CIDI erkent dat er vermoedens (sic) zijn dat ook Israël kernwapens heeft maar dat vindt zij appels met peren vergelijken. En bovendien, zegt zij, is Israël een democratie. Dat laatste is natuurlijk niet waar en wat dat verder met het onderwerp te maken heeft, weet ze ook niet uit te leggen.
Rob de Wijk, directeur van het Den Haag Centrum voor Strategische Studies constateert terecht dat Israël zich zo langzamerhand buiten de orde plaatst. Tot die konklusie was ik al eerder gekomen en wat somber stemt is de verwachting dat de politieke verhoudingen in Israël niet snel zullen wijzigen. Er is in Israël geen draagvlak meer voor een tweestatenoplossing voor het Palestijnse conflict en alles wijst erop dat Israël zich steeds meer terugtrekt in een verongelijkte houding die steeds verder verwijderd raakt van de politieke actualiteit.
Nu maar hopen dat Amerikaanse Congres en Senaat niet alsnog dwars gaan liggen en aanscherping van de sancties tegen Iran in plaats van versoepeling gaat eisen.We zijn er nog lang niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten