Hoe je het ook wendt of keert, de Bankenunie is een feit. Er komt een internationaal orgaan van toezicht dat de 130 grootste banken in de Unie bewaakt. Er is een 'bail in' ingesteld op basis waarvan aandeelhouders en grote spaarders hun bank zullen moeten bijspringen tot 8% van de waarde van de activa van zo'n bank. De verwachting is dat die 8% voldoende marge oplevert om de meeste problemen op te kunnen lossen. En tot slot is er een noodfonds, dat met een moeilijk woord 'resolutiemechanisme' wordt genoemd, voor die gevallen die grotere problemen opleveren dan die eerder genoemde 8%. Toegegeven, dat noodfonds is wel een heel erg klein doekje voor het bloeden geworden, want er zit maar 55 miljard in. Dat is een schijntje, want als er stront aan de knikker komt in de financiële wereld, zijn de consequenties doorgaans immens.
Met name de combinatie van bail in en toezicht moet ertoe leiden dat de banken eindelijk eens wat minder riskant gaan opereren. Het zal hen niet meevallen wanneer ze met slecht nieuws naar hun aandeelhouders moeten. En dat is natuurlijk het goede nieuw: problemen die door banken worden veroorzaakt, komen niet meer, thans zeker niet automatisch, op het bordje van de belastingbetaler (dan spreken we van een bail out). Nog geen jaar geleden was het ondenkbaar dat een bank bij problemen naar zijn aandeel- of obligatiehouders toog. De prehistorie ligt nog maar vlak achter ons.
Natuurlijk is hiermee niet alles opgelost. Er liggen tenminste twee grote gevaren op de loer. In de eerste plaats is dat de cultuur bij banken, die zich nog steeds niet lijken te realiseren dat ze een in eerste instantie maatschappelijke en financieel-economische functie hebben, waarbij bankiers geen ondernemers maar gewone nederige loonslaven zijn. En in de tweede plaats blijven banken die zogeheten 'too big to fail' zijn, natuurlijk een enorm risico.
Maar de vreugde overheerst. Gedreven door de impact van de financiele crisis zijn de Europese leiders er in geslaagd om in een razend korte tijd serieuze maatregelen te nemen om de gerezen problemen het hoofd te bieden. Beter laat dan nooit; ware dit een paar jaar eerder gebeurd, dan zou bijvoorbeeld de Ierse belastingbetaler in belangrijke mate gespaard zijn gebleven. Een wrange gedachte maar zo zit het leven in elkaar: de frauderende banken gaan door zoals ze gewend waren en de gewone burger die niets kan beïnvloeden betaalt het gelag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten