Permeke in Enschede

Wie eens een onbekend en fraai museum wil bezoeken, moet naar Enschede om daar het Rijksmuseum Twente te bezoeken. En geen betere aanleiding dan de expositie over de Vlaamse expressionisten met prachtig werk van Constant Permeke, Gustave de Smet en Frits van den Berghe.
Van Permeke ben ik een bewonderaar vanaf de eerste keer dat ik werk van hem zag. Grote bonkige en hoekige schilderijen, donker van toonzetting doorgaans en altijd met het boeren- of vissersbestaan als thema. In Enschede hangt vrij veel werk van hem en dit keer troffen me vooral de landschappen. Zijn winterlandschap was een feest van herkenning, wat een magistraal en groots werk. Maar ook zijn andere landschappen en zeezichten zijn van een ongekende intensiteit. En het werk ziet er uit alsof het gisteren geschilderd werd.
En de Smet doet voor hem niet onder, voorwaar die Belgen mogen trots zijn met zulke schilders uit hun midden. En plotseling hangt er dan ook nog een wel heel verrassend schilderij tussen dat associaties oproept met de renaissance enerzijds en magisch realisten anderzijds: Azuur uit 1928, olieverf op spaanplat van Gustave Van De Woestyne. Een klein paneeltje met een eenvoudige voorstelling en toch ben je na een half uur nog steeds niet uitgekeken op dat schilderij. Dat zou ik graag aan mijn muur hebben hangen! Permeke ook natuurlijk maar diens werk is te monumentaal voor ons formaat huis.
Naar Enschede dus, tot 16 maart kun je er nog van genieten.

Selectieve verontwaardiging

In 29 van de 50 Amerikaanse staten is het homohuwelijk expliciet verboden. In Arizona hebben het Huis van Afgevaardigden en de Senaat SB 1062 aangenomen, een wet die het bedrijven mogelijk maakt homoseksuele klanten te weigeren. Het Center for Arizona Policy, de initiatiefnemer van deze wetgeving stelt onomwonden dat gelijke behandeling van homoseksuelen botst met de vrijheid van religie. Deze week moet de conservatieve gouverneur van Arizona beslissen of ze de wet zal tekenen.

Zodra een regering de belangen van een individu doorstreept omdat een andere burger daar aan religie ontsproten problemen mee heeft, worden beschaving en democratie ten grave gedragen. Nu staat de religie van zulke fundamentalistische burgers bol van de onverdraagzaamheid maar dat hun conservatieve leiders hen daarin voorgaan omwille van de kiezersgunst is wel het meest ergerlijke aan deze onverkwikkelijke geschiedenis.

We zullen zien wat er gebeurt als Jan Brewer de wet ondertekent. Ik zeg het u alvast: helemaal niets. En dat is natuurlijk nog veel ergerlijker na alle ophef over het homofobe Rusland en de recente verontwaardiging over Oeganda. Minister Ploumen verklaart stoer dat we een streep zetten door zeven miljoen euro ontwikkelingshulp aan Oeganda maar dat betreft slechts een klein deel van de totale hulp die wij aan Oeganda besteden.

Waarom koppelen wij ontwikkelingshulp niet aan de fundamentele mensenrechten? Als een land zich inspant om wetten tegen homoseksualiteit te ontwikkelen, zullen alle echte sociaal-economische problemen wel opgelost zijn. En gaat Rutte nu op bezoek bij Obama om hem te kapittelen over Arizona en al die andere 28 staten die niets van homo's moeten hebben? Mijn god, onze hypocrisie is wel tenenkrommend.

Realpolitik en ethiek

Remco Breuker is historicus en hoogleraar Koreastudies in Leiden, iemand die ik serieus neem al was het maar omdat hij nu eenmaal heel erg veel kennis over het oude en moderne Korea heeft. In de NRC van 21 februari houdt hij een opmerkelijk pleidooi. Aanleiding voor zijn pleidooi is het recente rapport va de VN over de nazi-praktijken van het regime. De berichten daarover zijn niet nieuw, ik schreef er hier ook al eerder over. Terecht merkt Breuker op dat we er gevoeglijk van uit mogen gaan dat de werkelijkheid nog gruwelijker zal blijken te zijn dan nu in het VN-rapport wordt gedocumenteerd.

Maar dat VN-rapport leidt op zijn best tot wereldwijde morele verontwaardiging, zonder dat er in Noord-Korea ook maar iets verandert. De enige manier om de hoop te kunnen blijven koesteren dat ooit ook in Noord-Korera de zon kan schijnen, aldus Breuker, is participeren in de lokale economie. Het geld dat daarmee in Noord-Korea zal worden verdiend, verdwijnt voornamelijk in de zakken van de elite, hetgeen ook precies de bedoeling is.

De Noord-Koreaanse elite wordt immers vooral gedreven door financieel gewin, aldus Breuker. Alleen langs die weg kan in Pyongyang ooit het besef doordringen dat de concentratiekampen en strafkampen onzinnig zijn, ze kosten alleen maar geld, terwijl het veel winstgevender is om de gevangen deel te laten nemen aan het economisch verkeer.
Breuker erkent dat het in eerste instantie pervers mag klinken om buitenlandse investeerders toe te laten opdat de elite daarvan profiteert maar zijn redenatie lijkt wel degelijk hout te snijden. Gezien de mensenrechtensituatie in Noord-Korea maken internationale sancties het onmogelijk nieuwe buitenlandse investeerders toe te laten. Die situatie zou kunnen verbeteren door verbeteringen op het vlak van mensenrechten (lees het op termijn opheffen van de strafkampen) te belonen met verlichten van de sancties zodat buitenlandse investeerders meer vaste voet aan de grond en dus invloed kunnen krijgen. Breuker stelt de morele ambiguïteit wel op de koop toe te willen nemen. Het gaat immers om het eindresultaat.

Het probleem is - en Breuker erkent dat volmondig - dat er eigenlijk niet één strategie is te bedenken die op aanvaardbare termijn tot een verbetering van de omstandigheden van het Noord-Koreaanse volk leidt. De beelden van de korte familieherenigingen zijn onthutsend en pijnlijk en tonen bij uitstek het misdadige karakter van het regime. Maar Noord-Korea heeft het tragische lot getroffen binnen de Chinese invloedssfeer te liggen. Volgens mij ligt daar de sleutel tot succes maar Breuker zal onmiddellijk de terechte vraag stellen of we die sleutel dan wel binnen aanvaardbare termijn omgedraaid zien worden. Daar ziet het niet naar uit.
Tegelijkertijd zie ik ook niet direct gebeuren dat het regime bereid zou zijn de strafkampen aantoonbaar te ontmantelen teneinde nieuwe buitenlandse investeerders toe te laten. Ik heb ook niet de indruk dat de Special Economic Zones zoals het Kaesung Industrial Complex nu zo succesrijk zijn dat ze navolging verdienen.

Kortom, ik weet het ook niet. Er is geen uitweg die ook maar in de verste verte aanvaardbaar is voor al die gewone mensen die het meest ellendige leven moeten leiden in strafkampen die zelfs Dante zouden doen huiveren.

Weet uw plaats, heer van Baalen

Op deze plaats heb ik het (vrijwel) nooit over de echte brandhaarden. Slechts incidenteel komt hier Syrië aan bod en ook Oekraïne is hier de revue (nog) niet gepasseerd. Dat is uiteraard niet omdat ik die kwesties niet voldoende nieuwswaardig acht maar omdat ze te groot zijn. En omdat ik er veelal geen zinnige opmerkingen over weet te plaatsen die daadwerkelijk iets toevoegen, een ander licht werpen. Aan gemakkelijk uitgesproken verontwaardiging heeft niemand iets en bovendien bezondig ik me daar hier al vaak genoeg aan.

Hans van Baalen van de VVD is namens die partij Europarlementariër. Brussel is zijn werkterrein maar hem komt de bedenkelijke eer toe het minst van al zijn collega-parlementariërs deel te nemen aan stemmingen. Hij tekent wel voor aanwezigheid maar in 38% van de gevallen brengt hij geen stem uit. Dat is allemaal nog tot daar aan toe, ware het niet dat hij anderen regelmatig de maat meent te moeten nemen.

De afgelopen dagen bracht onze geachte afgevaardigde een bliksembezoek aan Kiev om de betogers aldaar een hart onder de riem te steken en hen aan te moedigen. Wat had van Baalen daar nu eigenlijk te zoeken? Ik kan er niet goed de vinger op leggen, ook niet op mijn eigen weerzin bij het lezen van berichten hierover. Zat er ook maar één Oekraïner op de Nederlander te wachten? Was hij daar niet vooral om te kunnen schitteren in het licht van revolutionaire actualiteit, in de wetenschap dat de hele wereld er de camera's op heeft gericht? Waarom vind ik zijn aanwezigheid daar zo misplaatst, out of tune?

Het is de aversie tegen een politicus die enerzijds geregeld verstandige dingen zegt maar die tegelijkertijd er nog nooit in is geslaagd op mij het gevoel van oprechtheid, van daadwerkelijke betrokkenheid over te brengen. Ik zou zeggen: Hans van Baalen, speel je rol als Europarlementariër, je verdedigt zo vaak de westerse democratie, speel het spel in jouw eigen parlement dan ook volgens de regels. Jij wordt geacht daar voor ons Europeanen deel te nemen aan de democratische besluitvorming. De beste manier om die deelname tot uitdrukking te brengen is het uitbrengen van je stem. Verzaak niet daar waar je eigenlijk hoort te zijn om in plaats daarvan licht dat niet voor jou bedoeld is op je eigen tronie te doen schijnen.

COSA

We werden weer verwend door de vox populi de afgelopen week. Stevige stoere mannen en dito vrouwen kregen alle ruimte om op teevee te schreeuwen dat ze bereid waren de verschrikkelijkste dingen met een pedoseksueel uit te halen. O zeker, ook ik zal beweren dat ik begrip heb voor onrust in de samenleving wanneer het om de verwoestende impact van het gedrag van pedoseksuelen gaat, eerst en vooral op de kinderslachtoffers.

Maar tegelijkertijd walg ik van die schreeuwers die nu eenmaal niet genoeg intelligentie hebben om een klein beetje na te denken, aangevoerd door een eng mannetje van Leefbaar Leiden en gretig ondersteund door de snotneuzen van Powned, de meest nare soort journalistiek die ons medialandschap kent. Ofschoon ik eerlijk moet toegeven dat ik er ook wel eens om moet lachen.

Gelukkig zegeviert vooralsnog het laatste beetje beschaving dat we in ons land kennen. Dankzij een burgemeester met gevoel en verstand en dankzij COSA. Die organisatie is ontstaan in Canada en de letters staan voor Circles of Support and Accountability, in ons land staan ze voor Cirkels voor Ondersteuning, Samenwerking en Aanspreekbaarheid.

Pedofilie is eerst en vooral een geaardheid, net als homofilie of heteroseksualiteit. Iedere vorm van seksualiteit tussen volwassenen is in beginsel probleemloos omdat we ervan uitgaan dat er daar geen problemen van wilsbekwaamheid ontstaan. Bij pedofilie doet die wilsbekwaamheid nadrukkelijk zijn intrede en dat maakt pedoseksualiteit per definitie en onmiddellijk problematisch.

Ik kan me niet voorstellen dat een samenleving over dit onderwerp ooit anders zal denken. Anders gezegd: ik denk niet dat ik zou willen leven in een samenleving waarin seksualiteit tussen volwassenen en kinderen geaccepteerd wordt. Het problematische karakter van pedoseksualiteit is wat mij betreft helder en het laat zich nauwelijks nuanceren.

Waar ik wel moeite mee heb is de totale verkettering van pedofielen, inclusief het verbieden van de vereniging Martijn. Leiden heeft het geluk een burgemeester te hebben die zich het lot van een opgejaagde en verstoten pedoseksueel aantrekt, hem onderdak biedt en een vangnet in het leven roept waarmee hij de lokale gemeenschap een maximum aan veiligheidsgaranties kan bieden. Hij verbindt vervolgens zijn politieke lot aan deze tragische geschiedenis. Zeer sterk optreden, we kennen wel een paar vakbroeders van hem die zich nog eens achter de oren moeten krabben.

En behalve burgemeester Lenferink bestaat er ook nog die organisatie COSA. De hierbij aangesloten vrijwilligers zien erop toe dat zedendelinquenten bij terugkeer in de samenleving in een sociaal vangnet terecht komen. De kern van hun aanpak bestaat uit twee cirkels: een binnencirkel van drie tot vijf vrijwilligers die de zedendelinquent intensief begeleiden en een buitencirkel waar een wijkagent en een hulpverlener van de geestelijke gezondheidszorg in zit. De koppeling tussen de beide cirkels wordt verzorgd door de reclassering.

Het zou P&W sieren als ze in plaats van schreeuwers uit de omgeving eens vrijwilligers van COSA aan tafel zouden uitnodigen. Dan heeft zo'n praatprogramma tenminste enig positief effect en wordt er daadwerkelijk een bijdrage geleverd aan die onmisbare pogingen om de vox populi bij te brengen dat de wereld groter is dan hun onderbuik. Kijk eens op de onderstaande link.

www.cosanederland.nl

De grootste democratie ter wereld verbiedt boeken bij de vleet

India ziet zichzelf graag als de grootste democratie ter wereld. Tegelijkertijd zijn er weinig landen waar zoveel boeken zijn verboden als juist in India. Op de volgende link vindt u een redelijk volledig overzicht van wat de Indiër niet lezen mag.

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_books_banned_in_India

De internationale normen voor de vrijheid van meningsuiting worden in India al veel langer met de voeten getreden. Dat wordt mogelijk gemaakt door een oude koloniale wet, met dank aan de Britten, die mensen die "opzettelijk en met kwade bedoelingen de religieuze gevoelens van welke groep burgers ook in woord of op schrift kwetsen", met drie jaar cel kan straffen.

Dit keer gaat het eens niet om christenen of moslims maar zijn het radicale hindoe-organisaties die zich beijveren om hen onwelgevallige boeken verboden te krijgen. En dat lukt. Onder druk van militante hindoes heeft uitgeverij Penguin onlangs een boek uit de handel genomen. De Hindutva-ideologie van deze sekte stelt de hindoecultuur als leidend voor India, waar 20 procent van de bevolking niet-hindoe is. De verdraagzaamheid van religies wordt hoogstens op individuele schaal bedreven, voor het overige is er sprake van een mythe. En met geweld is alles af te dwingen. De gelovigen schrikken er niet voor terug.

Voor commentaar bij de foto zie de volgende link
http://www.rediff.com/news/slide-show/slide-show-1-call-it-hindutva-terror-not-hindu-terror/20111014.htm

Bron: NRC

De joodse staat een tragische vergissing

De essentie van een democratie is het garanderen van gelijke rechten voor alle burgers, inclusief minderheden. Democratie en beschaving horen onlosmakelijk bij elkaar, ook al gaan ze lang niet altijd samen. Democratieën maken afspraken met elkaar en zijn bereid zich te laten toetsen door supranationale instellingen. Zoals bijvoorbeeld de Conventie van Genève, die onder meer het beoordelen van asielaanvragen aan de aangesloten landen oplegt. Israël heeft die Conventie ondertekend maar weigert botweg asielaanvragen in behandeling te nemen.

Vluchtelingen uit Eritrea en Soedan die hun heil in Israël zochten, zijn nu vaak slechter af dan in hun geboorteland. De Israëliërs hebben een groot detentiekamp in de Negev-woestijn ingericht en voeren de vreemdelingen zonder vorm van rechtspraak af naar dit naargeestig en perspectiefloze onderkomen.
Ze moeten er allemaal uit, aldus Netanyahu, want ze vormen een "demografische bedreiging voor het joodse karakter van de staat".

Vijftigduizend vreemdelingen op acht miljoen Israëliërs, ongeveer 0,6 procent van de bevolking. Wie durft Israël nog een democratie te noemen? Het stemt bitter te lezen dat Afrikanen in Israël de laatste jaren steeds vaker slachtoffer worden van racisme. De Knesset heeft een wet aangenomen die het mogelijk maakt vreemdelingen oneindig vast te houden, zonder tussenkomst van een rechter. Het detentiecentrum Holot in de Negev-woestijn is het grootste van zijn soort ter wereld. De joodse staat dreigt steeds meer een historische en tragische vergissing te worden.

Bron: NRC
Foto: Reuters
Voor commentaar bij de foto zie de volgende link
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4466283,00.html

Zijn we in honderd jaar nu erg veel opgeschoten?

Honderd jaar geleden begon de Eerste Wereldoorlog, nadat Gavrilo Princip de lont in het kruitvat stak en een dubbele moord pleegde op de troonpretendent van de Dubbelmonarchie en diens vrouw. Gavrilo Princip was afkomstig uit Bosnië-Herzegovina en verzette zich tegen de annexatie van Bosnië door Oostenrijk-Hongarije. De moord voltrok zich in Sarajevo.
Ik las de lijvige studie over hoe Europa ten oorlog trok in 1914, getiteld Slaapwandelaars van Christopher Clark. Vaak denk ik dat wij in een snelle tijd leven maar sinds de studie van Clark weet ik wel beter. De maalstroom van gebeurtenissen en verwikkelingen in de laatste dertig jaar voorafgaande aan de tragedie 1914-1918 zijn duizelingwekkend en nauwelijks bij te houden.

Wie de eigentijdse geschiedenis wil doorgronden en een klein beetje begrijpen, kan niet om dit indrukwekkende boek heen. Wat is de essentie zoals Clark die blootlegt: er waren teveel machtscentra die alle beschikten over zware bewapening en enorme legers, er waren geen supranationale instellingen om conflicten te beslechten, de westerse machten maakten zich alle schuldig aan ongebreideld imperialisme, er was een staat die zich geregeld te buiten ging aan ongekende gewelddadigheden en in zijn algemeenheid was er sprake van een verbijsterende oorlogsbereidheid, overal in Europa. De Eerste Wereldoorlog was eerder een tragedie dan een misdaad.

Deze door Clark opgetekende geschiedenis is onontbeerlijk om iets te kunnen begrijpen van wat zich in de jaren negentig van de vorige eeuw afspeelde op de Balkan. Servië gedroeg zich als een schurkenstaat en er waren genoeg politici en samenzweerders die de mythe van het Merelveld in leven hielden en toen Servië in de beide Balkanoorlogen tussen 1911 en 1913 de Ottomanen verdreven en een enorme gebiedsuitbreiding wisten te realiseren, maakt Kosovo daar nadrukkelijk deel van uit. De Turken waren verslagen en het Merelveld, waar zoveel eeuwen geleden de Turken de Balkanvolken een smadelijke en verpletterende nederlaag bezorgden, lag nu in Servië.

En nu, nu zijn we honderd jaar verder en in Sarajevo viert het nationalisme nog steeds hoogtij. In Bosnië wonen Serven, Kroaten en moslims. Er is officieel één nationale regering maar het land is verdeeld in een Bosnisch-Kroatische federatie en een Servische deelrepubliek, de federatie is verdeeld in tien kantons, er zijn dus dertien besturen in dit door god verlaten land. En nu dreigt de boel hier weer in brand te vliegen. Naar verluidt zijn de meeste politici corrupt en spelen zij bij voorkeur de kaart van het nationalisme. Zo blijft de mythe van het Merelveld de mensen vergiftigen.

In Bosnië lijkt de tijd stil te hebben gestaan, wee de inwoners van Sarajevo en Banja Luka. En opnieuw is de rol van Belgrado een zeer omstreden rol. De Zwarte Hand zit in het DNA van de Balkan. Zal het er ooit rustig worden? Europa is het aan zichzelf en aan Bosnië verplicht deze tragische staat in haar gelederen op te nemen. Maar ook dat zie ik er niet snel van komen.

Over de splinter en de balk, het hek en de dam

Er was een tijd dat ik er trots op was een Nederlander te zijn, ook al heb ik doorgaans weinig last van al te veel "nationalistische" sentimenten. Nu denk ik met weemoed terug aan die trots, want ze is niet meer. Steeds vaker lezen we over uitingen van geweld (variërend van dreigementen tot en met daadwerkelijk fysiek of verbaal geweld) jegens hulpverleners, politie, raadsleden, wethouders en burgemeesters. Dit geweld is zodanig structureel geworden dat je het niet meer af kunt doen met de kwalificatie 'incident'.

Wat ging er fout? Sommigen zullen de babyboomers de schuld geven, anderen de generatie '68, weer anderen zullen het wijten aan (nationaal)socialistisch links en er zullen er ongetwijfeld zijn die dit nare fenomeen rechts in de schoenen willen schuiven.
Duidelijk is in ieder geval dat het individualisme uit het ik-tijdperk in combinatie met de sociale media het hek van de dam vormden. Daar ligt dus niet de schuld of oorzaak, er werden slechts belemmeringen weggenomen. Collectieve diarree op facebook en twitter.

Wij zagen onszelf op een kleinere schaal zoals de Amerikanen zichzelf op het wereldtoneel zien. Wij waren het gidsland en we zouden anderen wel eens onze morele spiegel voorhouden. Maar ondertussen is ons ontgaan in welk moreel verval wijzelf zijn geraakt. De splinter en de balk.

Maar omdat wij zo van de vrijheid van meningsuiting houden en sommigen zelfs durven te spreken van het recht op beledigen, hebben we iedere vorm van zelfkritiek uit het oog verloren. O jee, als we ons daarmee gaan bezighouden zullen onze criticasters in rijen van tien klaar staan om ons te beschuldigen van politieke correctheid of van zelfcensuur. Een grotere afstraffing is nauwelijks denkbaar in dit postmoderne Nederland.

Ik zeg u: Nederland is een naar land geworden. Dé Nederlander bestaat niet maar wat is het een etterbak. Iedere vorm van trots zou volstrekt misplaatst zijn. En dan heb ik het nog niet eens over een jonge Nederlandse onderneemster van Marokkaanse afkomst die een wijnbar in Rotterdam opent om vervolgens door eigen kring bedreigd te worden. Ik zag zo'n bebaarde jongeman op teevee eisen dat deze onderneemster haar zaak zou sluiten. En dan sluit zich de vrijheid van godsdienst aan bij de vrijheid van meningsuiting en het recht op beledigen. Wat goed is, keert zich plotseling tegen ons.

Mensen begrijpen niet meer hoe groot het goed is dat ze in de handen houden: vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst. Mensen begrijpen al helemaal niet meer dat vrijheid bevochten moet worden en geen instant-recht is. Ook vrijheid heeft zijn prijs, een luttele prijs slechts, maar voor heel veel mensen toch niet op te brengen: een klein beetje beschaving.

Het is volbracht, of de kleinzieligheid van de Christen Unie

Els Borst is overleden onder omstandigheden die nu, enkele dagen na haar dood, nog steeds niet zijn verklaard of opgelost. Hoe en waardoor zij om het leven is gekomen staat vooralsnog geheel los van de vrouw die zij bij leven was. En hoe je ook over de ethische vraagstukken van het leven mag denken, ik wil erop vertrouwen dat niemand de integriteit van deze vrouw in twijfel wil trekken.

Toch vindt Arie Slob het nodig nog eens in herinnering te brengen hoezeer christelijk Nederland zich gekwetst voelde toen Els Borst als commentaar op de door haar succesvol door het parlement geloodste euthanasiewet de woorden sprak: "het is volbracht".

Maar dat mag natuurlijk niet, want die drie woorden zijn geclaimd door gelovig Nederland. Daar moet iedereen van af blijven, zoals ook veel joden menen dat de herdenking van de doden in de Tweede Wereldoorlog een vooral joodse aangelegenheid is. Ik refereer nog maar even aan rabbijn Evers die van leedroof sprak toen ook anderen dan joden hun gevoelens over die weerzinwekkende oorlog wilden uiten.

Ik heb doorgaans een hoge pet op van Arie Slob, ook al staat hij in politiek opzicht mijlenver bij mij vandaan op een aantal vlakken. Maar uitgerekend op dit moment, bij de dood van Els Borst, nog eens terugkomen op dat 'misverstand' en impliciet nog eens die drie woorden claimend, dat is weinig chique.
Laten we Els Borst herdenken om wie zij was en niet om drie woordjes die zij ooit eens in de mond nam.

Zwitserland en de EU

De Zwitsers hebben zich toch nerveus laten maken door populisten. Weliswaar met een krappe meerderheid heeft de Zwitserse bevolking ingestemd met immigratiequota. Specifiek voor burgers uit west-Europa nota bene. Zo'n een miljoen Europeanen woont en werkt in Zwitserland. Circa vierhonderddertigduizend Zwitsers wonen en werken elders in de EU.

De Zwitsers wilden geen lid worden van de EU en doen ook niet mee aan de Europese Economische Ruimte. Maar ze willen natuurlijk wel toegang tot de Europese markt houden. Daarvoor zijn een stuk of zeven bilaterale verdragen gesloten waaronder het verdrag inzake vrij verkeer van personen en goederen.

Daar willen de Zwitsers nu van af. Een simpel voorbeeld van wel de lusten en niet de lasten. Europa moet wat mij betreft stevig reageren en de eerste maatregelen zijn al aangekondigd door Brussel. Ik vrees dat het blaffen in plaats van bijten blijft. Probleem is dat tegenmaatregelen alleen op basis van unanimiteit genomen kunnen worden.

Je kunt er dus op wachten dat de Britten zich tegen sancties gaan verzetten. Die willen binnenkort namelijk net als de Zwitsers immigratiequota invoeren plus nog een heleboel andere maatregelen nemen die allemaal op hetzelfde neerkomen: wel de lusten maar niet de lasten.
Europa heeft het zichzelf dus niet gemakkelijk gemaakt en stelt de lidstaten in staat het Europese project van binnenuit te saboteren en uit te hollen.

Ik begrijp die Zwitsers niet. Ze hebben die Europese burgers hard nodig, niet alleen voor de deviezen maar vooral ook om te kunnen voldoen aan de interne vraag naar gekwalificeerde arbeid. Ik noem die Duitstalige bergvolkeren wel eens gekscherend 'autistische Alpenbewoners' maar het gaat er nu toch verdacht veel op lijken dat ik er niet zo ver naast zit.

En de banken maar dreigen...

Dijsselbloem houdt vol: het eigen vermogen van banken moet vier procent bedragen van het balanstotaal. De banken schreeuwen moord en brand omdat omliggende landen slechts drie procent verlangen. Dat gaat ten koste van onze kredietverstrekking, waarschuwen de banken, als altijd primair geneigd hun clientèle de rekening voor hun wangedrag te presenteren.
Dijsselbloem, houd vol en wijk geen millimeter. Wat heet: die vier procent is nog steeds een lachertje, dat zou tenminste tien procent moeten zijn. Wat die banken vergeten is dat zij minder rente betalen, naarmate ze als veiliger worden beschouwd. Hun kredietverstrekkingsargument is dan ook leugenachtig. Banken, schaamt u.

100 woorden

Antwerpen

Toegegeven, de tweede maand is niet de meest voor de hand liggende voor een stedentrip maar wij togen naar een winderig en bij vlagen nat Antwerpen. Wilt u een suggestie voor een goed hotel? Elzenveld, een oase midden in de stad. En als u daar dan toch bent, vergeet dan niet het vlakbij gelegen Boer van Tienen te bezoeken, een van de oudere kroegen in de stad waar een indrukwekkende dragonder de boel bestiert. Vergis u niet, ze is fors, zeer fors en heeft zwarte fonkelende ogen, ze neemt met gemak drie glazen bier in de palm van haar hand en naar verluidt schopt ze u er hoogstpersoonlijk uit als u te lang blijft hangen. Maar ze doet het in haar eentje, duwt u met haar boezem aan de kant als ze er niet bij kan en is voor het overige de vriendelijkheid zelve, heel erg snel bovendien en ze doet haar veel te volle glazen whisky voor slechts drie euro vijftig van de hand!

We hadden ons verheugd op de Antwerpse musea maar werden enorm teleurgesteld in het MuHKA, waar alleen de tweede verdieping opengesteld was die vol stond met rotzooi, het klinkt wat oneerbiedig maar een betere kwalificatie lijkt me niet verdiend. Maar gelukkig werd die tegenvaller meer dan gecompenseerd door het MAS, het Museum aan de Stroom, ontworpen door de Nederlandse architecten Neutelings-Riedijk. Een werkelijk schitterend gebouw dat gedragen lijkt te worden door staande glazen golven. Zij lijken de stenen op te tillen en als je elke etage een kwartslag zou draaien, zou er een grote verticale kolom ontstaan. Op elke etage heb je een fraai uitzicht over de stad en haar havens. Maar het allermooiste is wel dat je het gebouw gratis mag bezoeken. Alleen als je de tentoonstelling wilt bekijken wordt er een bescheiden bijdrage van je verlangd: vijf euro slechts.
Maar ook die bijdrage is alleszins welbesteed want er is een zeer fraai museum ontstaan met op elke etage een overzichtelijke expositie over een van de vele aspecten van het leven (in een stad).

Een prachtige stad, dat Antwerpen. Ondanks de verrommeling en de vaak lelijke nieuwbouw op opengevallen plekken van stadsinbreiding. Maar ook veel leven en activiteit, jonge ondernemers, nieuwe initiatieven. Op sommige plekken lijkt de stad uitgestorven en blijven alle gordijnen gesloten zodat je je afvraagt wat zich toch achter die vitrages afspeelt. Maar op weer andere plekken ontstaat nieuw leven en hebben (jonge) mensen er zin in. Die stad leeft. En de Antwerpenaar is vriendelijk en behulpzaam.

Boerenbedrog

Wilders geeft Maurice de Hond opdracht de Nederlanders te bevragen over Europa. Of we er vóór zijn de EU te verlaten als dat extra banen oplevert. Ja, daar willen mensen wel bevestigend op reageren. Prompt verklaart Wilders dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking uit de EU wil.
Dan laat hij voor de tweede keer in korte tijd een Brits onderzoeksbureau - en dat is per definitie, u begrijpt dat, "een gerenommeerd bureau" - onderzoeken of Nederland er verstandig aan zou doen uit de EU te stappen. En o wonder: dat blijkt warempel nog het geval te zijn ook. Daarmee is voor Wilders de kous af en zo zal dus zijn tweeledige mantra in de komende maanden luiden: een gerenommeerd bureau zegt dat het verstandig is en de meeste Nederlanders willen het: de NEXIT.

Waar betaalt Wilders die dure onzinonderzoeken van? Juist ja, van de subsidie die hij krijgt oftewel van uw en mijn belastingcenten. Eigenlijk mag dat niet maar de Kamer heeft ermee ingestemd onder de voorwaarde dat Wilders de uitkomsten van het onderzoek niet gebruikt in de komende verkiezingscampagnes. U denkt toch zeker niet Wilders zich daar aan gehouden acht?

Dat gerenommeerde onderzoeksbureau - Capital Economics - schrapt de EU-afdrachten van Nederland en rekent zich rijk met extra voordelen als Nederland nieuwe eigen regels van internationale handel introduceert en niet te vergeten het weren van economische vluchtelingen en zo vliegen ons de miljarden om de oren. Maar geen woord over de positie van de economische grootmacht die Nederland nu nog steeds is: volledig afhankelijk van handel met de EU-landen. En dus baat hebbend bij een centrale positie in Europa en bij een gezamenlijke munt.

Maar dat is aan de 'econoom' Wilders allemaal niet besteed. Hij wijst naar Noorwegen en Zwitserland. Maar ik herhaal het nog maar een keer: Zwitserland heeft zwart geld, Noorwegen heeft zwart goud maar Nederland zit straks met Wilders op zwart zaad. Terecht vraagt Smit Kroes zich af of Wilders wel eens ooit in Zwitserland of Noorwegen heeft gedineerd en heeft gezien wat voor rekening hij daarvoor gepresenteerd krijgt.

Het is eigenlijk een schande, dit boerenbedrog van Wilders, op uw en mijn kosten nota bene. En de Baudets van dit land maar schreeuwen om een referendum: de onderbuik in plaats van het verstand. Met souffleur Wilders weet ik wel wat de uitslag van zo'n referendum zal zijn. Hoezo democratie?

Terug bij strijklicht

A shot in the dark: ik ben op zoek naar het eerste deel van de memoires van H.W. von der Dunk onder de fraaie titel Terug bij strijklicht. Het boek is helaas niet meer te verkrijgen maar wellicht is er iemand die het wel kwijt wil? Ik houd me volgaarne aanbevolen!

Minder dan 100 woorden.

La Grande Belezza

Volgens sommigen een flauwe remake van Fellini's Roma maar dat is wat mij betreft kinnesinne. Laat u niet weerhouden, zeker niet als u ooit in Rome was. Dit is een heerlijke en grandioze film, die nergens over gaat en tegelijkertijd een prachtige ode aan het leven is. Reden genoeg om de andere films van Paolo Sorrrentino ook eens te gaan zien.
In La Grande Belezza volgen we de aanstekelijke Jep Gambardella op zijn tocht door het mondaine leven van het Rome van vandaag, jonge mensen, ogenschijnlijk nog vol van ideaal en perspectief en oude mensen, verveeld en verdord, ze hebben allen gemeen dat ze zich kennelijk geen zorgen hoeven te maken over een inkomen. Wat doet u? Ik ben rijk. En ondertussen doden ze de tijd met eindeloze feesten in het nachtelijke Rome, eindeloze prietpraat en heel veel leegte. En heel af en toe een confronterend gesprek maar dan is het ook meteen raak.
En onderwijl passeren prelaten, dandy's, mooie en lelijke vrouwen, een giraffe, een bijna gemummificeerde non, een dwerg als hoofdredactrice en flamingo's de revue in werkelijk betoverende beelden met een prachtige rol voor de ondanks haar botox-konen waanzinnig mooie Sabrina Ferilli.
Echt, deze film gaat nergens over, het leven is leger dan leeg en lijkt geen enkel doel te dienen. Jep heeft jaren geleden een kennelijk succesvol romannetje geschreven maar komt er maar niet toe zich toe te leggen op het schrijven van een nieuwe literaire sensatie. Waarom ook, het leven is zo al heerlijk genoeg, hij wandelt bijna als een buitenstaander door de wereld van de moderne mondaine jetset, hij kuiert door het nachtelijke Rome, drinkt zijn whisky en verovert een vrouw als hij er zin in heeft.
Maar er is niets wat hem echt lijkt te raken. Hij huilt opeens bij een begrafenis van een vriend in een wereld die geen vrienden kent, terwijl hij kort daarvoor nog oreerde dat het plengen van een traan tijdens een begrafenis absoluut not done is. Hij bemint de vrouwen zonder hen lief te hebben en als hij de kans krijgt de mooie Ramona (Sabrina) te veroveren, grijpt het noodlot in. Maar ook dat lijkt hem niet echt te raken. Ach, het is een truc, verzucht Jep.
De wereld is mooi maar zo verschrikkelijk leeg. De wereld is leeg maar zo verschrikkelijk mooi. Dat is in enkele woorden het verhaal dat Sorrentino ons voorschotelt. Maar dat doet hij dan wel met een prachtige film en een even fraaie filmscore.