Els Borst is overleden onder omstandigheden die nu, enkele dagen na haar dood, nog steeds niet zijn verklaard of opgelost. Hoe en waardoor zij om het leven is gekomen staat vooralsnog geheel los van de vrouw die zij bij leven was. En hoe je ook over de ethische vraagstukken van het leven mag denken, ik wil erop vertrouwen dat niemand de integriteit van deze vrouw in twijfel wil trekken.
Toch vindt Arie Slob het nodig nog eens in herinnering te brengen hoezeer christelijk Nederland zich gekwetst voelde toen Els Borst als commentaar op de door haar succesvol door het parlement geloodste euthanasiewet de woorden sprak: "het is volbracht".
Maar dat mag natuurlijk niet, want die drie woorden zijn geclaimd door gelovig Nederland. Daar moet iedereen van af blijven, zoals ook veel joden menen dat de herdenking van de doden in de Tweede Wereldoorlog een vooral joodse aangelegenheid is. Ik refereer nog maar even aan rabbijn Evers die van leedroof sprak toen ook anderen dan joden hun gevoelens over die weerzinwekkende oorlog wilden uiten.
Ik heb doorgaans een hoge pet op van Arie Slob, ook al staat hij in politiek opzicht mijlenver bij mij vandaan op een aantal vlakken. Maar uitgerekend op dit moment, bij de dood van Els Borst, nog eens terugkomen op dat 'misverstand' en impliciet nog eens die drie woorden claimend, dat is weinig chique.
Laten we Els Borst herdenken om wie zij was en niet om drie woordjes die zij ooit eens in de mond nam.
2 opmerkingen:
Hoofdofficier van justitie Johan Bac verklaart dat vooralsnog wordt uitgegaan van een misdrijf. Zie: Dood Els Borst waarschijnlijk misdrijf (Telegraaf, 13-2-2014). Ja Els Borst had het beste voor met de euthanasiewet.
Long time no see! Welcome back. Ja, het is een treurige en ook schokkende zaak. Een op heterdaad betrapte insluiper? Vooralsnog ga ik ervan uit dat het een typisch geval van "wrong time, wrong place" is.
Een reactie posten