Volgens sommigen een flauwe remake van Fellini's Roma maar dat is wat mij betreft kinnesinne. Laat u niet weerhouden, zeker niet als u ooit in Rome was. Dit is een heerlijke en grandioze film, die nergens over gaat en tegelijkertijd een prachtige ode aan het leven is. Reden genoeg om de andere films van Paolo Sorrrentino ook eens te gaan zien.
In La Grande Belezza volgen we de aanstekelijke Jep Gambardella op zijn tocht door het mondaine leven van het Rome van vandaag, jonge mensen, ogenschijnlijk nog vol van ideaal en perspectief en oude mensen, verveeld en verdord, ze hebben allen gemeen dat ze zich kennelijk geen zorgen hoeven te maken over een inkomen. Wat doet u? Ik ben rijk. En ondertussen doden ze de tijd met eindeloze feesten in het nachtelijke Rome, eindeloze prietpraat en heel veel leegte. En heel af en toe een confronterend gesprek maar dan is het ook meteen raak.
En onderwijl passeren prelaten, dandy's, mooie en lelijke vrouwen, een giraffe, een bijna gemummificeerde non, een dwerg als hoofdredactrice en flamingo's de revue in werkelijk betoverende beelden met een prachtige rol voor de ondanks haar botox-konen waanzinnig mooie Sabrina Ferilli.
Echt, deze film gaat nergens over, het leven is leger dan leeg en lijkt geen enkel doel te dienen. Jep heeft jaren geleden een kennelijk succesvol romannetje geschreven maar komt er maar niet toe zich toe te leggen op het schrijven van een nieuwe literaire sensatie. Waarom ook, het leven is zo al heerlijk genoeg, hij wandelt bijna als een buitenstaander door de wereld van de moderne mondaine jetset, hij kuiert door het nachtelijke Rome, drinkt zijn whisky en verovert een vrouw als hij er zin in heeft.
Maar er is niets wat hem echt lijkt te raken. Hij huilt opeens bij een begrafenis van een vriend in een wereld die geen vrienden kent, terwijl hij kort daarvoor nog oreerde dat het plengen van een traan tijdens een begrafenis absoluut not done is. Hij bemint de vrouwen zonder hen lief te hebben en als hij de kans krijgt de mooie Ramona (Sabrina) te veroveren, grijpt het noodlot in. Maar ook dat lijkt hem niet echt te raken. Ach, het is een truc, verzucht Jep.
De wereld is mooi maar zo verschrikkelijk leeg. De wereld is leeg maar zo verschrikkelijk mooi. Dat is in enkele woorden het verhaal dat Sorrentino ons voorschotelt. Maar dat doet hij dan wel met een prachtige film en een even fraaie filmscore.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten