Europese banencarrousel stelt natuurlijk teleur

De jongste exercities om de diverse posities binnen de Europese Commissie bezet te krijgen tonen helaas nog maar eens aan hoe onvolwassen Europa nog steeds is. Hier wreekt zich de intergouvernementele structuur van de unie. De posities worden niet ingenomen door de man of vrouw die het beste geëquipeerd is om de beoogde taken te vervullen maar vooral door de mate waarin de kandidaat aanvaardbaar is voor het merendeel der lidstaten. Zo krijgen we per definitie compromiskandidaten.
Dat Donald Tusk de opvolger van Herman van Rompuy wordt is niet verkeerd. Hij lijkt een Pool van het juiste snit en met zijn benoeming wordt tevens een bemoedigend signaal afgegeven aan de lidstaten aan de Oostelijke grens.
Maar een volstrekt onervaren Italiaanse op Buitenlandse Zaken is een gotspe die nog niet eerder werd vertoond. Zij schijnt een voorkeur voor sociale media te hebben maar van een diplomate die op het internationale toneel moet acteren mogen we toch wel iets meer verwachten.
De afgelopen jaren waren op het gebied van de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlands Beleid een ramp. Dame Ashton is er in geslaagd bij niet één gelegenheid ook maar de geringste indruk te maken. Dat was ronduit beschamend. Die praktijk wordt nu gewoon voortgezet.
En de reden hiervoor? De lidstaten willen zich nog steeds graag zelf profileren op het internationale toneel en dan heb je niets aan een sterke Europeaan die je dan voortdurend voor de voeten gaat lopen. Jammer, gemiste kansen.