In een interessant artikel in de NRC van 21 september betoogt de Britse terrorismedeskundige David Kenning dat het probleem van jihadisten veeleer van doen heeft met puberproblemen dan met ideologische argumenten.
Waar Al-Qaeda aanhangers zocht onder de losers in westerse samenlevingen, recruteert IS vooral onder diegenen die zich slachtoffer voelen. De duwkrachten die jonge islamitische pubers naar het kalifaat drijven zijn sterker dan de trekkrachten van de ideologie.
Welk beleid we er ook op loslaten, het zal een kwestie van de lange adem zijn. Het is dan ook raadzaam, aldus Kenning, je te richten op de langere termijn en daarbij vooral in te zetten op onderhandelen. Wie onderhandelt is bereid tot het sluiten van compromissen en wie compromissen sluit is geen fundamentalist.
Ik denk dat Kenning gelijk heeft als hij stelt dat we vooral de moslimpubers bijtijds moeten zien te bereiken. In vrijwel alle gevallen zijn het vooral de jongeren die zich gevoelig tonen voor de jihad en de IS-retoriek. Ook zou het wel eens gelijk kunnen hebben met zijn vaststelling dat pubergedrag een belangrijkere factor is dan de ideologie.
Wat ik nog mis in zijn benadering is de concrete vertaling: als we moslimjongeren scholen in de fijne kneepjes van onderhandelen, op welk moment en hoe zorgt die vaardigheid er dan voor dat ze niet ten strijde trekken in moslimterreur? Want dat ideologische laagje mag dan misschiendun zijn, feit is dat deze jongeren zich wel degelijk identificeren met fundamentalistische bewegingen als tegenhanger van het veel te vrije, vrijblijvende en ontaarde Westen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten