Het Scapinoballet uit Rotterdam is een fantastisch ensemble. Gisteren zagen we Henry van de Israëlische choreograaf Itamar Serussi. Een groep van zestien jonge dansers en danseressen geeft een overrompelende voorstelling van bijna vijf kwartier. Een kaleidoscopisch verhaal van ontmoetingen, zo lijkt het. Een verhaallijn is niet te ontdekken maar dat is ook niet nodig.
De choreografie is werkelijk adembenemend en prachtig. Hoe de dansers zo'n partituur kunnen onthouden is mij een raadsel. Af en toe denk je: ze doen maar wat. Maar dat is niet zo. Wellicht is er soms enige vrijheid van improvisatie in bepaalde bewegingspatronen maar ook dat lijkt hier niet het geval. Op talloze momenten zie je toch weer synchrone bewegingen bij twee of meer dansers.
En wat minstens evenveel bewondering afdwingt is de fysieke conditie en beheersing van de dansers. Dit is pure topsport waarvoor ongelooflijk hard gewerkt moet worden. Niet één hapering of aarzeling zag ik bij de toch vaak 'onmogelijke' posities die werden ingenomen.
Prachtig was ook het toneelbeeld: een lege rechthoekige kubus met schaars frontlicht en uitsluitend links bovenin een aantal rijen hangende spots. De belichting was af en toe ronduit betoverend. Wat minder enthousiast ben ik over de muziek, een soundscpae van Richard van Kruysdijk. Het bleef me niet boeien gedurende de hele voorstelling. De muziek speelde zich vooral af in de lagere toonsoorten en er was wat mij betreft te weinig variatie in instrumentatie en compositie.
Maar wat een geweldige voorstelling alles bijeen. Verras uzelf en ga eens kijken. Scapino toert tot half december door het land. Dit mag je niet missen. Het Stadstheater in Arnhem was bepaald niet uitverkocht en dat is doodzonde. Scapino verdient volle zalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten