Lange tijd was het verwijt van politiek correct denken voornamelijk gericht tegen links, dat geen kritiek zou dulden op bijvoorbeeld het integratiebeleid. Maar nu de bakens in het politieke landschap definitief verzet dreigen te raken, zien we de politieke correctheid een nieuwe lading krijgen.In het duiden van de verkiezingswinst van FvD buitelen de commentatoren over elkaar heen en we lezen nu vooral veel waarschuwingen tegen demonisering van Baudet en de zijnen.
Nu vind ik dat je met je politieke opponenten correct om moet blijven gaan. Een Groen Links gedeputeerde die weigert een nieuwkomer van FvD te feliciteren, dat is behalve kinderachtig ook onfatsoenlijk. Zo'n weigering komt doorgaans als een boemerang terug in je eigen gezicht. Ik houd niet van demonisering maar het is wel zaak dat we met een open blik naar de werkelijkheid blijven kijken. Iets wat zorgwekkend is, een potentieel gevaar, mag niet onder het mom van politiek correct denken onder het tafelkleed geveegd worden.
In een uitstekend en - ik geef het toe - enigszins emotioneel artikel legt Ko Colijn, zoals u weet verbonden aan Clingendael, de vinger op de zere plek. Hij analyseert het gedrag van Baudet als volgt: "eerst met demagogie en wartaal stemmen binnenhengelen en dan de constructieve onschuld uithangen; ondergangsprofetisme verpakt in nette onzin". Ook Colijn wijst erop dat de partij van Baudet de media stuitende eenzijdigheid verwijt, de publieke omroep als instrument van het partijkartel wil ontmantelen, uit wil treden uit het Marrakesh-pact en Nederland uit de EU wil halen.
Colijn: "Ik huiver bij de premier-messias zelf, die zichzelf 'naar de frontlinie' geroepen ziet en zich in de verlossingstaal van herwonnen beschaving en gewonnen veldslagen uitdrukt". Het is echt te gemakkelijk, aldus Colijn, om diegenen die de historische vergelijking met 1933 maken, te brandmerken als linkse haatzaaiers bij wie een steen door de ruit gegooid mag worden. U zult begrijpen, ik deel die huiver van Ko Colijn,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten