schreef ik eerder deze week over de muziek van Louis Andriessen en ik veronderstelde dat de beroepsgroep de muziek van Martynov vermoedelijk niet zou appreciëren. En ik word bijna op mijn wenken bediend, want in de NRC van 8 april schrijft muziekcriticus Joep Christenhusz over Pastiche van Martynov: "Een wagneriaans koperkoraal, een heroïsche strijkerslijn, de onvermijdelijke paukenroffel en een mahleriaans 'fernorchester' van drie trompetten op het balkon vormden de omlijsting voor een spijkerhard uit de toetsen geroffelde drieklank. Uitentreuren herhaald kreeg het motief vanzelf iets quasi-bezwerends. Je zou ook kunnen zeggen dat Pastiche een nogal drammerig, ideeënarm stuk is". En hij vervolgt: "Dan zat er meer pit in Louis Andriessens Mysteriën dat onder dirigent Hans Leenders een onverzettelijke uitvoering kreeg".
Tja, dat probleem heb ik wel vaker. Kunstcritici die in een andere wereld leven dan ik, liefhebber en consument. Dat Mahler al eerder trompetten achter in de zaal posteerde was mij bekend maar ik vind het geen enkel probleem dat Martynov zich daar nu ook van bedient. Dat het koperkoraal wagneriaans was is mij echter ontgaan en ook begrijp ik niet waarom Christenhusz de paukenroffel onvermijdelijk noemt, waar die roffel in mijn beleving een soort kantelpunt in de compositie aanbracht. Ook ontgaat me waarom de strijkerslijn heroïsch genoemd wordt. Kortom, het muziekstuk van Martynov dat wij zo geweldig vonden, wordt door de musicoloog genadeloos afgeserveerd.
Maar mijn punt is dit: kennelijk is muziek van Andriessen vooral te genieten voor musicologen. Ik heb een dergelijke achtergrond niet, ik kan geen noten lezen en moet vooral een beroep doen op al mijn zintuigen bij het beoordelen van het klankbeeld dat bij mij binnenkomt. Een musicoloog heeft daarnaast nog een heleboel technisch-theoretische en historische kennis om muziek te beoordelen. Daarom noemde ik de muziek van Andriessen intellectueel en geconstrueerd. Vooralsnog blijf ik bij dat oordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten