Spike Lee (1957) is een Amerikaans filmmaker van laten we zeggen sociaal bewogen films en documentaires. Dat racisme een van zijn thema's is zal niemand verbazen, Spike Lee is zelf zwart. Een van zijn meer recente films is een filmisch verslag van een voorstelling van David Byrne en zijn orkest met als titel American Utopia. Byrne kennen we natuurlijk van de Talking Heads, een Amerikaanse band die in 1975 voor het eerst opdook en sindadien enkele baanbrekende albums het licht deed zien, zoals Talking Heads, Remain in light, Speaking in tongues en Little Creatures.
David Byrne (1952), Schot van origine, leeft en werkt al heel erg lang in de VS. Hij heeft een innemende theaterpersoonlijkheid en is ondanks zijn leeftijd (slechts twee jaar jonger dan ikzelf) nog zeer goed bij stem. In American Utopia laat Byrne ons zien dat we als volwassenen over aanzienlijk minder neurale verbindingen beschikken dan als baby's. Is dat een verbetering? Zijn de neurale verbindingen die we kwijtraken of afstoten inderdaad overbodig of minder relevant?
Deze show bestaat uit een groot aantal songs van Byrne zelf en het zijn songs waarin hij een beroep doet op de mens om gewoon zijn hersens te gebruiken. Hij vraagt zijn publiek toch vooral te gaan stemmen, hij vraagt aandacht en enthousiasme voor verscheidenheid, zijn bandleden komen uit de hele wereld, hij vraagt mensen in opstand te komen tegen racisme. In het Utopia van David Byrne hoeft maar aan een paar criteria voldaan te worden. Zo ingewikkeld is het niet, zoveel wordt er niet van ons gevraagd, perfect zal de wereld nooit worden maar het kan wel een beetje beter dan nu.
Heerlijke songs, mooie en inventieve choreografieën, ook al blijft het allemaal heel erg simpel, aanstekelijke muziek en natuurlijk is het heerlijk om de klassiekers One in a lifetime, Burning down the house en I'm on the road to nowhere mee te kunnen brullen. Wij hebben ervan genoten. Met dank aan Spike Lee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten