Begin jaren zestig schaarde ik me in de pauzes op school bij een groepje medescholieren dat zich voornamelijk bezighield met het becommentariëren van pas uitgekomen popplaten. We hadden de gebruikelijke Beatles-of-Stones-discussies, we hielden allemaal van the Kinks en met één medescholier bewonderde ik the Yardbirds en dan vooral Jeff Beck. Vanaf die eerste voor mij iconische jaren was Beck mijn grote idool en hij is dat tot de dag van vandaag gebleven. Ik kocht al zijn platen en stond bij al zijn concerten vooraan. Normaal gesproken ben ik nogal afstandelijk en ik reageer doorgaans tamelijk secundair maar als ik onderaan het podium omhoog keek naar mijn grote idool was daarvan niets meer te merken. Beck was geen prater (verder dan Thank you, bye bye kwam hij doorgaans niet) en ik was hem daar dankbaar voor. Hij deed altijd precies dat waarvoor hij gekomen was: gitaar spelen. En ik heb in mijn leven inmiddels heel wat gitaristen zien spelen maar een gigant als Jeff Beck ben ik nooit meer tegengekomen. Zijn spel is uit duizenden te herkennen en ik heb van hem genoten, van mijn twaalfde tot mijn tweeënzeventigste en ik zal nog vaak naar hem kijken en luisteren.
Ik herinner mij een diskjockey van Radio Londen of Radio Caroline - ik meen dat het Tony Blackburn was - die in 1966 Happenings Ten Years Time Ago van the Yardbirds (luister vooral ook naar het voortreffelijke baswerk van Jimmy Page) becommentarieerde met: "The best part of this record is the hole in the middle". Blackburn hield vermoedelijk meer van Engelbert Humperdinck. Ik voelde me diep beledigd.
Gelukkig kun je op YouTube meer dan genoeg clips van mijn gitaargod Jeff Beck vinden. Er zijn niet veel mensen van wie ik mijzelf een fan zou noemen maar deze Jeff Beck staat met afstand op nummer een. Je kunt rustig zeggen dat ik - als het over Jeff Beck gaat - kritiekloos ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten