In het economiekatern van de NRC van 1 december ruime aandacht voor de politiek econoom André Sapir. Hij volgt feitelijk geheel de lijn die de Duitse econoom Muenchau al eerder schetste: meer begrotingsdiscipline, een pan-europees systeem om banken overeind te houden, een Europees depositogarantiesysteem en een rol voor de ECB als lender of last resort.
Ook op 1 december heeft Sarkozy in Toulon een opmerkelijke rede gehouden. Opmerkelijk omdat hij aan de vooravond van de verkiezingen pleit voor een veel strakkere begrotingsdiscipline in Europa, en daar zelfs een Europese minister van financien voor aan wil stellen, forse bezuinigingen en hervormingen (onder meer in het pensioenstelsel) aankondigt en alles in het werk wil stellen om Europa overeind te houden en sterker te maken. In dat kader heeft Sarkozy zich voorstander verklaard van besluitvorming in Brussel met meerderheid van stemmen. De eis van unanimiteit heeft tot nog toe alleen maar vertragend en verlammend gewerkt. De crises van de laatste jaren hebben aangetoond dat door eindeloze politieke schermutselingen en raadplegingen van nationale parlementen grote economische schade is ontstaan, die voorkomen had kunnen worden.
Hulde aan Sarkozy, die zich net als Merkel realiseert dat Europa weggevaagd wordt als de Euro zou vallen. Vandaag spreekt Merkel de Duitse bondsdag toe. Ik ben gecharmeerd van Merkel, zij toont zich een bondskanselier met rechte rug en een redelijk scherp beeld van het nieuwe Europa dat onmisbaar is, wil de Oude Wereld niet al haar relevantie én welvaart verliezen.

Zou ik er onder normale omstandigheden misschien voorstander van zijn wanneer Hollande Sarkozy af zou lossen, daar denk ik nu toch anders over. Hollande voelt er helemaal niets voor de zeggenschap van Brussel te versterken of bevoegdheden over te hevelen. Jammer, dat een Europese sociaaldemocraat zich zo opstelt. De komende tijd zal aantonen hoeveel terrein de populisten en de eurosceptici (vaak synoniem) weten te veroveren. Voor (niet alleen) de Europese landen liggen er naast het beteugelen van de Eurocrisis een paar fikse opdrachten te wachten die in de komende tien jaar met voorrang en vasthoudendheid dienen te worden aangepakt en volbracht: het hervormen van de financiele sector (inclusief het bij wet verbieden van de bonuscultuur), het hervormen van de pensioenwetgeving (en voor Nederland het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek), het opzetten van een paneuropese arbeidsmarktpolitiek en het ontwikkelen van een paneuropees humaan immigratiebeleid en het verder uitbouwen van Europa als politieke unie.