Alles draait om momentum. Een politiek dier als Wilders weet dat als geen ander. Hij realiseert zich dat hij de aandacht van zijn electoraat gevangen moet houden en dus switcht hij van Marokkaans tuig naar Euro naar bezuinigingen. Op het moment dat hij konkludeert dat hij geen nieuwe worst meer aan zijn kiezers voor kan houden, zak hij het kabinet laten vallen en aansturen op verkiezingen.
De ramingen van het CPB zijn glashelder (hoewel Wilders ook die club van rabiate PvdA-neigingen verdenkt). Stijgende werkloosheid en een snel toenemend begrotingstekort. Nieuwe maatregelen zijn onvermijdelijk.
Ook begrijpt iedereen dat maatregelen die de koopkracht van burgers nog verder onder druk zetten een averechts effect op de economie zullen hebben. Het enige wat een verstandig kabinet kán doen is inzetten op structurele hervormingen.
Daar dienen zich twee mogelijkheden voor aan: de woningmarkt en de pensioenen. Het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek is onvermijdelijk. De PVV is mordicus tegen. De pensioengerechtige leeftijd moet in een versneld tempo omhoog gebracht worden. De PVV is mordicus tegen.
Dan resteren er nog twee alternatieven: de JSF en de ontwikkelingshulp. Het schrappen van de JSF leidt tot een besparing van enkele miljarden. Meteen doen, zou je zeggen maar er lijkt geen meerderheid voor te vinden. In ontwikkelingshulp gaat 4 miljard om: helemaal schrappen, zegt de PVV. Maar ook hiervoor is geen kamermeerderheid te vinden.
Ik denk dat dit de inzet van de komende verkiezingsstrijd gaat worden. En Wilders zal er garen bij spinnen. Bij de voorjaarsnota zal het erom gaan spannen. Mijn verwachting: het kabinet struikelt voor de zomer van 2012. We zullen zien hoe lang we daarna nog vrij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten