Als een zeezoogdier ergens ter wereld strandt en door wat voor oorzaak dan ook de weg terug naar zee niet meer vindt, komt het dier te overlijden en dat sterfproces kan wel enkele dagen duren. De natuur is wreed maar er is niets aan te doen. Zodra dat zeezoogdier evenwel op een Nederlands strand vastloopt, treden er heel andere processen in werking. Een zelfbenoemd zeehondenspecialist heeft forse kritiek op het eiland Texel en de loshandige uitvinder van de animal cops veronderstelt zelfs een heuse samenzwering vol met duistere belangen waar een arme bultrug het slachtoffer van is geworden. Allerlei specialistische organisaties waren ter plekke om het dier te helpen maar allerwegen veronderstelt men nu een gebrek aan of tenminste foute hulpverlening. En om deze smakeloze cocktail van mededogen en verontwaardiging compleet te maken, zijn er ook nog mensen die een stille tocht voor het arme dier organiseren.
Niets kan indringender aantonen hoe gek we met zijn allen aan het worden zijn. Media, politiek en de onderbuik van de samenleving voeren elk hun eigen strijd over de rug van een dier dat de pech had de verkeerde afslag te nemen.
Slowly but surely, I'm growing utterly mad.
1 opmerking:
Op zich kan ik meeleven met dierenleed wel waarderen. Maar inderdaad kan dat wel buiten proporties raken en voor oneigenlijke zaken worden misbruikt. Zo'n stille tocht bijvoorbeeld... Overdone.
Een reactie posten