De Amerikaan Robert Eggers, bekend van onder andere The Witch, maakte onlangs The Lighthouse, een in zwart-wit gedraaide horrorfilm. De film speelt zich ergens eind 19de eeuw af op een vuurtoreneiland aan de kust van New England. Een vuurtorenwachter met zijn assistent lossen de oude ploeg af om vier weken lang de vuurtoren en de misthoorns aan de gang te houden. Vier weken of langer, want als het weer tegenzit - en natuurlijk zit het weer dit keer tegen - is het maar de vraag wanneer de volgende aflossing zich aandient.
En dan zitten twee kerels samen op een eiland waar helemaal niets te beleven is. Het reglement zegt weliswaar dat drank ten strengste verboden is maar de oudste van de twee, Thomas Wake - alleen hij mag bovenin de vuurtoren komen bij Het Licht - heeft daarover zo zijn eigen opvattingen. Voor noodgevallen heeft hij zelfs een extra voorraad sterke drank aan de voet van de vuurtoren begraven. De jongere, Thomas Howard slaagt er een tijd lang in zich te houden aan de officiele voorschriften maar zwicht uiteindelijk voor de druk van zijn baas. En vanaf dat moment gaat het dan ook goed mis en ontrolt zich een volstrekt onvoorspelbaar scenario dat culmineert in een orgie van geweld. Over de afloop zal ik u in het ongewisse laten, ga de film zelf maar zien.
Dat is de film absoluut waard, al was het maar vanwege de ongelooflijk goed acterende Willem Dafoe, op eerbiedige afstand gesecondeerd door Robert Pattinson. Beiden types van stille wateren en diepe gronden. Stukje bij beetje wordt er iets van hun verleden bloot gegeven, drank doet de meest verschrikkelijke dingen met een eenzaam mens. En ondertussen teisteren winden (inclusief de niet aflatende scheten van Wake) en stormen het eiland, het vuurtorenhuisje en de beide bewoners. Vier weken duren lang onder zulke omstandigheden, heel erg lang. En wanneer de lang verwachte aflossing uitblijft vanwege het slechte weer, slaat de gekte toe.
Prachtig zijn de zwart-wit beelden van het eiland en de storm, de woeste oceaan en het macabere interieur van het wachtershuisje en de vuurtoren. En niet te vergeten van de zeemeeuwen, die kwaadaardig en roofzuchtig zijn, voortdurend belust op prooi. Naargeestig zelfs zijn de beelden van een zeemeeuw die een oog mist. Hoe de makers dit soort beelden hebben kunnen maken is een raadsel. Wel prachtig, deze film die overigens verder geen diepere lagen kent, schitterend verfilmd, geweldig geacteerd en met een magisch geluidsbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten