U moet er de tijd voor nemen, deze film duurt tweeëneenhalf uur. En trek maar wat warms aan want de zon schijnt hier niet en er is veel regen en water en modder. We schrijven ergens begin vorige eeuw als een priester vanuit Denemarken naar een onherbergzaam deel van IJsland wordt gestuurd, waar onherbergzame mensen wonen, om daar een kerk te bouwen. De jonge priester, gespeeld door Elliott Crosset Hove maakt aanvankelijk een erg timide indruk maar onder invloed van de ruige omstandigheden op dat vulkanisch eiland midden in de Atlantische Oceaan en vooral door toedoen van zijn gids Ragnar, gespeeld door Ingvar Sigurdsson, komt zijn ware karakter al gauw bovendrijven en dan blijft er van de priester niet veel meer over.
Godland heet de film, geregisseerd door Hlynur Palmason. De ontstaansgeschiedenis van deze film is merkwaardig. De regisseur verspreidde het gerucht dat de film was gebaseerd op enkele teruggevonden glasplaatafdrukken uit de begintijd van de fotografie, dus je verwacht die beelden terug te zien op zijn minst bij de aftiteling. Niets daarvan en wat zoekwerk op internet levert op dat die glasplaatafdrukken een fabeltje waren. Ook schijnen er nooit priesters vanuit Denemarken naar IJsland gestuurd te zijn, die Denen hadden om een of andere historische reden meer met Groenland. En tijdens de slotscènes van de film wordt een hymne aan Denemarken ten gehore gebracht waarbij je je afvraagt wat daar toch de achtergrond van is. Ook dit is niet op enige historische werkelijkheid terug te voeren.
Niettemin heb ik zeer geboeid naar dit duistere drama gekeken. Want donker en duister was het, ik zal u er niets van verklappen. We zien een wereld die ver van de moderniteit verwijderd ligt, waar tradities en gewoonten het doen en laten van mensen bepalen, we zien vooral veel mannelijke toxiciteit en naijver, we zien ongelooflijk veel hoop, wanhoop en frustratie. Heel af en toe flikkert er iets van warmte op maar die warmte wordt onmiddellijk door de rauwe werkelijkheid platgeslagen, weggevaagd.
Nee, vrolijk word je er niet van, van dit Godland maar op de een of andere manier word je toch gegrepen door dit menselijk drama. Ook al lijkt de regisseur ons slechts te laten zien dat de mens geen enkele zeggenschap over zichzelf heeft, geleid wordt door zijn driften en ongesublimeerde behoeften, droevig is zijn lot, de hel is hier op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten