De Iraanse regisseur Jafar Panahi mag al jarenlang geen films meer maken in Iran. Toch slaagt hij er geregeld in films te realiseren en in het Westen vertoond te krijgen. Nog onlangs zat hij enkele maanden vast in een Iraanse gevangenis. Kennelijk wordt hij gered door zijn naam en faam als internationaal erkend regisseur. Dat laatste is overigens meer dan terecht. Dit No bears is in mijn ogen een indrukwekkende film, die zonder de machthebbers met naam en toenaam te noemen laat zien hoe pervers en gewelddadig het regime van de ayatollahs in werkelijkheid is.
Panahi zelf speelt de hoofdrol in deze film, hij filmt zichzelf als regisseur van een film over Iraniërs die zich ten einde raad over de grens laten smokkelen in de hoop op die manier het vrije Europa te kunnen bereiken. De film wordt net over de grens in een Turkse stad opgenomen maar Panahi kan daar zelf niet bij zijn, hij kan het land niet verlaten. Dus bivakkeert hij in een dorpje aan de grens om van daaruit, als hij tenminste een internetverbinding kan vinden, toch nog de regie over de film te kunnen voeren.
Tegelijkertijd raakt hij verzeild in tal van nare ontwikkelingen in het dorpje waar hij logeert. Hier zijn het tradities die bepalen hoe mensen hun leven leiden. Wie zich daar aan conformeert heeft niets te vrezen maar vergis je niet: achter de hoffelijkheid en vriendelijkheid en voorkomendheid van de dorpelingen en de dorpsoudste ligt onmiddellijke vijandigheid en agressie verscholen die bij de minste of geringste weerspannigheid onmiddellijk in werking treden. Zo wordt bij de geboorte van een meisje al bepaald aan wie ze later zal worden weggegeven.
Op ingenieuze wijze vervlecht Panahi zijn film met de harde werkelijkheid en we zien hoe twee liefdesparen de grens willen oversteken in de hoop ergens hun geluk te vinden. De toedracht zal ik u niet verklappen maar dat dit geen film is voor een happy end had u al wel begrepen. Zoals gezegd, een indrukwekkende film met voortreffelijke acteurs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten