Onrust bij de oosterburen

In Duitsland dreigt het draagvlak voor de Merkel-benadering snel af te brokkelen. En dat is er niet beter op geworden nu de ECB besloten heeft onder strikte voorwaarden obligaties van landen in nood op te kopen. In Spanje is de rente voor het aantrekken van nieuw kapitaal inmiddels gedaald tot onder de 6% en ook de Italianen halen opgelucht adem. Monti stelt onomwonden dat de EU en de Euro behoed zijn voor ineenstorting door het besluit van Draghi. Of ze zo positief blijven wanneer ze onderworpen worden aan de tucht van het IMF is nog maar de vraag.
Maar intussen rommelt het bij onze buren waarbij het de Duitsers om twee zaken gaat: de democratie komt in gevaar omdat de ECB maatregelen neemt buiten het EMS om; het Duits Hooggerechtshof zal zich een dezer dagen uitspreken over de rechtmatigheid van het EMS en de Duitse steun aan dat noodfonds. Maar datzelfde Hooggerechtshof heeft geen jurisdictie over de ECB. Dit is het meer principiële argument: met de ECB aanpak vervalt de rechterlijke toets van het EMS.
Het tweede bezwaar van de Duitsers wordt verwoord door de president van de Duitse Bundesbank Jens Weidmann, een verklaard tegenstander van de ECB aanpak omdat hij vreest dat Italië en Spanje nu minder geneigd zullen zijn tot harde bezuinigingen. Hij staat echter alleen en nu staat zelfs zijn positie ter discussie.
Cruciaal wordt de uitslag van de Duitse verkiezingen in 2013. De kans is groot dat Merkel die zal verliezen, juist vanwege de Eurocrisis. Dat zou, althans in mijn ogen, jammer zijn. Ik ben voorstander van de Merkel-benadering, zij het dan dat twee belangrijke pijlers onder het Euroverdedigingsplan nog ontbreken: kwijtschelden van schulden en Eurobonds. Het solidariteitsbeginsel wordt helaas steeds minder populair. Iedereen wil het maximale voor zichzelf en mensen zijn steeds minder bereid te kijken of de ander misschien ook nog wat nodig heeft. Uiteindelijk vertaalt zich dit in kiezerswinst voor Eurosceptici en vormt het een goede voedingsbodem voor populistische politiek.