Grootinquisiteur

Interviewen is een vak apart en er zijn maar weinigen die dat vak beheersen. Gisteravond zagen we weer eens iemand die het niet helemaal begrijpt: Sven Kockelmann. Ik zag hem een paar keer eerder in zijn programma Oog in oog met en telkenmale beviel hij mij geenszins. In het programma van gisteren interviewde hij Jolande Sap van Groen Links. Sap is een goed debater en probeert onder alle omstandigheden genuanceerd te antwoorden. Kockelmann doet zoals vele anderen: hij vat een genuanceerd antwoord van zijn gesprekspartner samen in een oneliner die geen recht doet aan het antwoord maar die hem in staat stelt het gesprek om te buigen naar waar hij naar toe wil.
Hij combineert die aanpak met duidelijke lichaamstaal: het hoofd voorover gebogen en de ander van onderaf streng aankijken. Je ziet hem denken: "nu heb ik haar te pakken, hier kan ze niet omheen". Zijn houding tegenover Jolande Sap was ronduit vijandig en had wat mij betreft weinig van doen met serieuze journalistiek. Kockelmann is een moralist pur sang en wekt de indruk dat hij het ultieme goede vertegenwoordigt en dat het zijn heilige taak is voor toekijkend Nederland het kwaad te ontmaskeren. Toine Huys van Nieuwsuur lijdt aan hetzelfde euvel, kijk nog maar eens naar het interview met Coen Teulings van het CPB.

Begrijp mij niet verkeerd: een interview moet scherp zijn en diepgang hebben. Zeker politici moeten stevig ondervraagd worden maar wat Kockelmann zich niet realiseert is dat de kijker door zijn manier van bejegenen intuïtief de zijde van zijn opponent kiest. In het geval van Sap was dat niet moeilijk, ze bleef glansrijk overeind en wist alle aanvallen van Kockelman simpel te pareren.

Ach, was Clairy Polak nog maar wekelijks te bewonderen.