Ik kan hier natuurlijk niet voorbij gaan aan de oproep van Guy Verhofstadt en Daniel Cohn-Bendit. In de NRC van 3 oktober staat van hun hand een bijdrage waarin ze oproepen met hen te kiezen voor de vlucht vooruit. Eindeloos delibereren over de voors en tegens van de Europese Unie leidt tot niets, is hun diagnose. Willen we onze welvaart en vrede behouden, dan hebben we geen keus en scharen we ons allen achter de idee van een federaal supranationaal Europa. Ik steun hun voorstel uit overtuiging en con amore maar zo gemakkelijk zal het niet gaan. Het aantrekkelijke aan hun boodschap is de helderheid ervan: weigeren we te streven naar een Verenigde Staten van Europa, dan is de Euro ten dode opgeschreven en wanneer de Euro als betaalmiddel verdwijnt wordt Pandora's box geopend en niemand kan voorspellen wat ons dan te wachten staat. Weinig goeds, dat staat vast.
Zowel Verhofstadt als Cohn-Bendit vallen in positieve zin op door de helderheid van hun stellingname en ze zijn daarin consequent en consistent. Dat leidt tot een perspectief waarvan de contouren reeds nu geschetst kunnen worden. Maar de meeste Europese politici, Rutte voorop, houden daar niet van. Die rommelen hun natiestaat liever op een of andere manier een zich evoluerende Europese structuur in, tenzij de boel uit elkaar klapt omdat die weifelende politici er vooral op uit zijn hun blazoen schoon te houden in geval van een catastrofe.
Dat is wel de grootste teleurstelling hier te lande: dat onze premier niet van verder gelegen perspectieven, laat staan van Europese vergezichten houdt, terwijl juist dat van een regeringsleider verwacht mag worden, geeist moet worden: waar gaan we naar toe met elkaar en wat onderneem je om het draagvlak daarvoor te creëren en vergroten? Niets van dat alles en wanneer je bedenkt dat de kans groot is dat Rosenthal minister van Buitenlandse Zaken blijft, hoeven we op dit vlak weinig te verwachten in de komende jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten