In het tv-programma Opium krijgen we te horen dat de dochter van Mulisch een dramaserie over haar vader aan het schrijven is. We zullen vooral de vrouwen van haar vader te zien krijgen, kondigt ze aan en voegt eraan toe: "Ik wil dat mijn vader voortleeft". Vreemd hoor, die vader leeft voorlopig wel even voort, daar heeft hij nou juist al die boeken voor geschreven. En ik stel me zo voor dat hij daarom ook herinnerd zou moeten worden, tot zijn geschrijf te gedateerd is voor de nieuwe generaties, dan zakt je rol naar een divisie lager, de literaire naslagwerken. Afin, er moet nog een scenarioschrijver gevonden worden voor de dochter van, dus mogelijk blijft ons dit bespaard.
Anders is het met Tonio, de zoon van. Dat blijkt ook een thema dat heftig uitgemolken wordt. Dit weekend drie hele pagina's zelfs in de NRC gereserveerd voor daar weer de moeder van. Het verliezen van een kind is voor elke ouder een afschuwelijk drama, dat je nooit meer van je af kunt schudden, achter je kan laten. Maar dat zulk verlies zo schaamteloos wordt geëxploiteerd als door dit schrijversechtpaar, ik vind het bizar. Uit het interview wordt ons duidelijk dat er bij de begraafplaats waar de zoon begraven ligt een stapel met de door de vader geschreven bestseller ligt, die bezoekers dan kunnen kopen. De moeder verklaart dat zij die boeken daar niet neergelegd hebben maar ze maken er kennelijk ook geen bezwaar tegen.
Die arme zoon wordt inmiddels opgeblazen tot bijna mythologische proporties, een status die hij nooit van zijn leven waar had kunnen maken. En natuurlijk gaat het boek ook verfilmd worden, er komt werkelijk geen eind aan het uitbaten van het persoonlijk verdriet. Ik krijg er een nare smaak van in de mond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten