In stukken die de NRC tot haar beschikking heeft, schrijft een defensiefunctionaris in 2002 "dat de maatschappelijk gewenste grenswaarde [van chroom-6] nog altijd een factor 100 lager ligt dan die welke thans als haalbaar wordt gesteld". En, zegt de krant, defensie hield in 2001 ook zelf nog rekening met "blootstelling van bepaalde groepen medewerkers aan chroom en chroomverbindingen gedurende de komende tientallen jaren, als gevolg van reeds op materiaal aanwezige chroomlagen".
Ik zou zeggen, hier kun je meteen mee naar een rechter. Maar het heeft de minister van defensie behaagd eerst een zogeheten historisch onderzoek te doen naar de hele kwestie. Daarom kon de minister deze zomer ook rustig verklaren: "Vooralsnog heb ik geen aanwijzingen dat (voormalige) medewerkers zijn blootgesteld aan te hoge concentraties gevaarlijke stoffen". Tja, dan denk ik toch: of ze zit glashard te liegen of ze heeft de stukken niet gelezen.
Het gaat dus nog jaren duren voor deze onverkwikkelijke zaak voor de rechter kan worden gebracht. De minister, die glashard zat te liegen of haar stukken niet heeft gelezen, is dan allang weer vertrokken, zodat haar opvolger dan diens ministeriële verantwoordelijkheid kan nemen. Maar gelooft u echt dat het ooit zo ver komt?
Zou nou werkelijk nooit eens iemand van de verantwoordelijken buikpijn hebben gehad van dit dossier? En betekent vaderlandsliefde ook de bereidheid om je bloot te stellen aan carcinogene stoffen omdat je baas het vertikt voldoende voorzorgsmaatregelen te nemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten