Vandaag fietsten we rond Diksmuide en bezochten er de IJzertoren en de Dodengang. Ook Diksmuide werd met de grond gelijk gemaakt maar werd weer geheel opnieuw opgetrokken, waar mogelijk lijkend op hoe het ooit was. Het Stadhuis is in oude glorie herrezen en ook de Sint-Niklaaskerk werd in zes jaar tijd weer overeind getrokken!
De IJzertoren werd na de Grote Oorlog in 1928 opgetrokken als eerbetoon aan Vlaamse gesneuvelden. In de nacht van 15 op 16 maart 1946 werd de toren opgeblazen, naar verluidt door tegenstanders van het nationalisme waarvoor de toren symbool was komen te staan. De overblijfselen van deze eerste toren staan er nog steeds. In 1965 werd de toren volledig gerestaureerd, een beetje hoger dan de eerste. De toren telt 22 verdiepingen. De bovenste verdieping biedt een panoramisch uitzicht op de omgeving en dat is werkelijk indrukwekkend. Het stralend weer stelde ons in staat het dakterras te betreden, vanwaar we Oostende konden zien liggen.
Afdalend naar beneden is er een museum ingericht dat geheel is gewijd aan de Grote Oorlog, In Flanders Fields in reprise, zogezegd. De meeste indruk maakten de foto's die aan het front genomen werden. De IJzertoren is door de Vlaamse overheid erkend als Memoriaal van de Vlaamse ontvoogding. Jarenlang vormde de toren een gewilde locatie voor nationalistische tendensen in de Vlaamse samenleving die weer een duidelijke aantrekkingskracht op extreemrechts uitoefenden. Daarvan is de laatste jaren gelukkig nauwelijks meer iets van te merken.
Bovenop de IJzertoren is de kruisvormige inscriptie AVV - VVK te lezen: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Tja, wat zullen we daar van zeggen? Een mengeling van nationalisme met christendom, dat belooft weinig goeds. Enfin, we zeuren er niet meer over, de IJzertoren is nu een vredesmonument. En onvoorstelbaar lelijk. Mijn god, wat is dit een lelijk bouwwerk. Die Belgen houden wel van bombast, ga maar eens een dagje naar Brussel!
Tot slot bezochten we de Dodengang, even ten noorden van Diksmuide waar oude loopgraven, direct aan de IJzer gelegen, van het Belgische leger werden opgegraven en herbouwd. De Belgische en Duitse loopgraven lagen slechts enkele meters van elkaar verwijderd. Bij alles wat je over de Grote Oorlog leest en ziet realiseer je je dat je je er geen voorstelling van kunt maken. Maar de manier waarop in België de gedachtenis aan de Grote Oorlog levend wordt gehouden doet hartverwarmend aan. Al die jongens en mannen die hier kansloos de dood in werden gejaagd voor wat velen beschouwden als Ein fröhliger Krieg die snel afgelopen zou zijn, het is niet te bevatten. En dat alles maakt deze reis naar deze ooit eens verdoemde streek tot een indrukwekkende gebeurtenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten