In 1979 bezetten de Russen Afghanistan en verspilden er veel bloed en levens, van Afghanen en Russen. Tien jaar later volgde de smadelijke terugtocht van de Russische troepen. De oorlog zorgde voor vijf miljoen vluchtelingen naar Pakistan en Iran. Naar schatting kwamen 1,5 miljoen tot 2 miljoen mensen om het leven – waarvan 90% burgers. Hierna brak er een burgeroorlog uit en in 1996 kwam de Taliban aan de macht. Na 9/11 besloten de Amerikanen orde op zaken te stellen in dit verdoemde land. Juist deze dagen trekken de meeste buitenlandse troepen zich uit Afghanistan terug.
Ik ben bepaald geen kenner van de lokale verhoudingen in Afghanistan en weet niet beter of het land bestaat voornamelijk een een verzameling stammen die zich van geen enkel centraal gezag iets aan wensen te trekken. Een centrale Afghaanse regering die niet gebaseerd is op een duidelijke ideologie heeft dan ook geen schijn van kans in dit land. Als wij menen dat de Afghanen onze steun in de strijd tegen de Taliban verdienen, moeten we wel heel helder zijn over wie we dan eigenlijk steunen.
De Taliban zijn niet meer te stuiten en zijn inmiddels door China verheven tot niet te veronachtzamen partij. Het is een kwestie van tijd tot Afghanistan volledig wordt gecontroleerd door de Taliban. Dan doen de Middeleeuwen definitief hun herintrede. Ik persoonlijk ben van mening dat geen enkele buitenlandse bemoeienis met Afghanistan kans van slagen heeft. Ook een VN vredesmacht zal er wegzinken in een eindeloos moeras. Tragisch voor de burgers van dat land maar ook zij zijn leden van een verzameling van stammen en hun telkens wisselende loyaliteiten zijn de echte veroorzakers van alle ellende.
En dan hebben we ook nog een Nederlandse overheid die zich in deze kwestie ronduit misdadig opstelt. De Afghaanse autoriteiten hebben verzocht gedurende een periode van 3 maanden geen uitgeprocedeerde asielzoekers terug te sturen naar Afghanistan. Hun veiligheid kan niet worden gegarandeerd. Maar mevrouw Broekers-Knol wil het terugkeerverdrag met Afghanistan onverkort handhaven. Het lot van die ongelukkige asielzoekers kan mevrouw Broekers-Knol geen zier schelen en ons parlement laat deze demissionaire minister gewoon haar gang gaan. Diezelfde mevrouw Broekers-Knol doet geen enkele poging de Afghaanse tolken die Nederlandse troepen destijds hebben ondersteund en geholpen, een veilige thuishaven te bieden. Ondanks dat ook mevrouw Broekers-Knol weet dat deze tolken, eenmaal in de handen van de Taliban gevallen, geen lang leven meer beschoren is.
Wij moeten ons diep schamen dat we toestaan dat onze regering zich zo misdraagt en zich schuldig maakt aan immoreel handelen of nalaten van handelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten