De Möbiusband

 

De Möbiusband werd ontdekt door de Duitse wiskundige August Ferdinand Möbius. Wat zo bijzonder aan deze band is, is het feit dat hij eenzijdig is. Probeer de voorkant maar eens een andere kleur te geven dan de achterkant. U zult merken dat er geen voor- of achterkant is. Een kever kan over deze band lopen en het gehele oppervlak raken zonder ooit over een rand te gaan. U kunt hem ook heel eenvoudig zelf maken: neem een strook papier en draai één uiteinde daarvan 180 graden en plak dan de beide uiteinden aan elkaar. De afbeelding hierboven is gemaakt door Teja Krašek en Cliff Pickover, de schrijver van Het Wiskunde Boek.

Watch Her SCHOOL Piers Morgan On Israel-Palestine Media Spin

Geographies of Solitude

 

Het was de titel van deze documentaire van Jacquelyn Mills, die ons naar de bioscoop trok. De documentaire speelt zich af rond onderzoekster Zoe Lucas, die ooit eens, veertig jaar geleden, op Sable Island terecht kwam om er nooit meer te vertrekken. Als we de film mogen geloven houdt Lucas zich daar vooral bezig met het tellen van paarden en plastic. Laat ik voorop stellen dat ik geboeid naar deze ruim honderd minuten durende documentaire heb zitten kijken om er meteen aan toe te voegen dat hij op vele fronten behoorlijk teleurstelde.

Over Lucas komen we enkel te weten dat ze het eiland nooit meer verliet, niet omdat ze een keer een ferm besluit nam maar doordat achtereenvolgende stappen in haar leven hiertoe leidden. Nu realiseert ze zich dat een heleboel andere kansen en mogelijkheden daardoor aan haar voorbijgingen. Meer komen we beslist niet over haar te weten. Opmerkelijk ook dat we Zoe Lucas in de hele film slechts één maal frontaal in beeld zien, heel kort. Anders gezegd, het was ook niet de bedoeling dat we dichter bij de persoon zouden komen.

Vragen die op je lippen branden bij iemand die ervoor koos in deze omstandigheden te leven, worden niet eens gesteld, laat staan beantwoord. Bij voorbeeld: hoe vaak wordt ze bevoorraad, verlaat ze het eiland wel eens, komen er wel eens logés, wat doet ze als ze ziek wordt, hoe bestrijdt ze de eenzaamheid, leest ze veel, wat eet ze zoal? Er wonen nog meer mensen op het eiland, heeft ze daar contact mee? Enzovoort, enzovoort. Maar we worden er niets van gewaar.

Ook over haar onderzoeks- of wetenschappelijke arbeid komen we niets te weten. Hoeveel paarden kunnen er maximaal op het eiland leven, we weten dat het er nu circa vijfhonderd zijn dus je moet eenvoudig uit kunnen rekenen wat de maximale kuddegrootte is. Doet ze werkelijk niets anders dan paarden en plastic tellen en wat is daarvan de wetenschappelijke relevantie? Ze stelt databases samen van de door haar verzamelde gegevens maar wie maken er gebruik van die databases? Worden ze gedeeld met universiteiten en onderzoeksinstituten en wat doen die daar dan mee? 

Kortom, de interviewster, Jacquelyn Mills zelf, stelde geen vragen en Lucas piekerde er niet over uit zichzelf iets te vertellen. Na deze documentaire weet ik evenveel over haar als daarvoor. Wel kregen we korte en daardoor onbegrijpelijke mededelingen over 16mm-film die werd ontwikkeld in paardenpoep en algen maar voor mij resulteerde dat enkel in beelden waar je niets van kon maken. En ook de manier waarop muziek werd gecomponeerd van geluiden van dieren werd niet toegelicht, je kon er simpelweg niets mee.

Maar ongekend prachtig waren de beelden van de nachtelijke sterrenhemel! En heel erg leuk en interessant waren de oude beelden van een bezoek dat de grote oceaanonderzoeker Jacques-Yves Cousteau ooit eens aan het eiland bracht. Niet genoeg evenwel om dit tot een geslaagd portret te maken. Ik vrees dat de maakster haar onderwerp teveel zeggenschap in de totstandkoming van deze documentaire gaf.

Revealing the secrets of New York’s Jews. Is it possible to leave an Ort...

Zionism is not the same as Judaism | Quotable

Noam Chomsky refutes Israel's claims

Jean Pierre Rawie | 40ste Nacht van de Poëzie (2023) | ILFU

Anatomy of a fall

 

Als u deze film nog wilt gaan zien, lees deze tekst dan pas nadat u hem zag. Ik vond het een onderhoudende film maar daar is wel alles mee gezegd. De film is gemaakt door Justine Triet die ook verantwoordelijk was voor het scenario en script. Het gegeven is simpel: een echtgenoot raakt dodelijk gewond als alleen zijn echtgenote in het huis is. De echtgenote wordt al snel aangeklaagd als verdachte en de vraag is dan hoe het proces zal gaan verlopen. De bedenker van het plot, de regisseuse van deze film, heeft alle touwtjes in handen en de film wordt beter naarmate zij zich van volstrekt plausibele en geloofwaardige ingrepen in het verhaal bedient.

Welnu, daar schort het wat mij betreft een beetje aan. Het zoontje van de verdachte wordt door het openbaar ministerie verhoord terwijl er niemand bij aanwezig is die de belangen van de minderjarige jongen behartigt. Dat zal toch ook in Frankrijk niet mogelijk zijn. Als hij aan het einde van de film door de rechtbank wordt verhoord, ontbreekt weliswaar en terecht het publiek, maar opnieuw is er niemand in beeld die zijn belangen bewaakt.

Maar het meest heb ik me gestoord aan de psychiater van de omgekomen echtgenoot, die niet alleen uitgebreid en omstandig vertelt over de psychische nood van zijn cliënt (bestaat er in Frankrijk dan geen beroepsgeheim?) maar ook nog eens ruim de tijd neemt én krijgt, om de echtgenote er keihard van te beschuldigen de oorzaak te zijn van de malaise van haar echtgenoot. De rechter greep niet in, de advocaat van de verdachte greep niet in en de psychiater liep vervolgens helemaal leeg. Er zal toch ook in Frankrijk wel een beroepscode voor psychiaters gelden? Zijn gedrag was volstrekt onethisch en onaanvaardbaar. Ongeloofwaardig daarmee ook.

Anders gezegd, de scenarioschrijfster maakte het zichzelf al te gemakkelijk met een in mijn ogen niet aanvaardbare ingreep. Ik heb gedurende de film niet één keer het gevoel gehad dat de echtgenote daadwerkelijk haar man had omgebracht. Toch zat er één, heel kort durende scene in waarbij we vanuit de positie van het zoontje de beide echtelieden aan het vechten zagen op het balkon vanwaar de man omlaag viel (waarbij de vraag of het moord of zelfmoord was beantwoord leek te worden)

Onderhoudend dus maar toch teleurstellend. Wel prachtige rollen van Sandra Hüller als de echtgenote en Swann Arlaud als haar advocaat.

Timothy Snyder over terreur en contraterreur

 

De Amerikaanse historicus Timothy Snyder, die we kennen van indrukwekkende studies als Bloedlanden en Zwarte aarde, schreef een opmerkelijk commentaar op de jongste gebeurtenissen n Israël en de Gazastrook. Opmerkelijk omdat hij de distantie in acht neemt die nodig is om tot een zo objectief en helder mogelijke analyse te komen. Ik vind zijn bijdrage aan deze discussie onontbeerlijk. Daarom hier de volledige tekst van zijn reactie.

 

Terreur en terrorismebestrijding
Een beschouwing over Hamas en Israël


Naar aanleiding van de Hamas-aanvallen en de dilemma's waar Israël voor staat, wil ik een gedachte delen over terreur en contraterreur. Het is niet gebaseerd op regionale kennis, maar wel op wetenschappelijk werk over de politiek van terreur en opstand. Het is niet zozeer een kijk op specifieke gebeurtenissen als wel een algemene herinnering aan de grotere vorm die dergelijke gebeurtenissen kunnen aannemen.
Voor het slachtoffer gaat terreur over wat het is. Voor de terrorist gaat het om wat er daarna gebeurt.
Terreur kan een wapen van de zwakken zijn, ontworpen om de sterken hun kracht tegen zichzelf te laten gebruiken. Terroristen weten wat ze gaan doen en hebben een idee wat er zal volgen. Ze willen een emotionele situatie creëren waarin zelfvernietigende actie de dringendste en enige keuze lijkt.
Als je zelf geterroriseerd bent, lijkt het argument dat ik aanhaal absurd; de terroristen kunnen op jou overkomen als razende beesten die gewoon gestraft moeten worden. Maar hoe gruwelijk de misdaad ook is, het duidt meestal niet op een gebrek aan planning. Meestal is woede een onderdeel van het plan.
Amerikanen zijn hiervoor gevallen. 9/11 was een succesvolle terroristische aanval omdat wij dat zo gemaakt hebben. Ongeacht of de planners en daders het overleefden of niet, het bereikte zijn belangrijkste doel: de Verenigde Staten verzwakken. Zonder 9/11 zouden de Verenigde Staten Irak waarschijnlijk niet zijn binnengevallen, een beslissing die tot de dood van tienduizenden mensen heeft geleid, de opkomst van China heeft helpen financieren, en de Verenigde Staten heeft verzwakt.

 

Zonder 9/11 zouden de Verenigde Staten Irak waarschijnlijk niet zijn binnengevallen, een beslissing die tienduizenden mensen de dood injoeg, de opkomst van China hielp financieren, het internationaal recht verzwakte en de Amerikaanse geloofwaardigheid ondermijnde. 9/11 droeg bij aan Amerikaanse beslissingen die veel meer doden veroorzaakten dan 9/11 zelf. Maar het punt hier is dat 9/11 Amerikaanse beslissingen mogelijk maakte die Amerika veel meer schade berokkenden dan 9/11 zelf deed.

Bij het evalueren van wat Hamas heeft gedaan, is het belangrijk om te onthouden dat de gruwelijke misdaden geen (of niet alleen) doel op zich zijn. Ze zijn afschuwelijk en verdienen elke veroordeling, maar ze zijn niet gedachteloos. In tegenstelling tot de Israëli's, die geschokt zijn en het gevoel hebben dat ze dringend in actie moeten komen, werkt Hamas dit scenario al jaren uit. De mensen die de beestachtige misdaden uitvoeren, volgen een plan dat anticipeert op een Israëlische reactie.
Klassiek provoceert een terrorist een staat om zoveel leed onder zijn eigen mensen te veroorzaken dat ze voor altijd de kant van de terrorist zullen kiezen.

 

Ik zal niet beweren dat ik weet wat Hamas van Israël verwacht, noch wat Israël zou moeten doen. Dat is een zaak voor mensen met de talen en de expertise om de documenten en de gegevens te lezen en te analyseren. Mijn punt is dat het altijd de moeite waard is om je in dergelijke situaties af te vragen of je het script van de terrorist volgt. Als je wilt doen wat je vijand wil dat je doet, dan vergist iemand zich. Het kan je vijand zijn. Maar jij zou het ook zelf kunnen zijn. 

PS. Ik ben me ervan bewust dat de koele toon van deze draad misschien schokkend overkomt in de context van menselijk lijden. Ik betreur dit.

 

Timothy Snyder
10 okt 2023

Kiefer overtuigt

 

Wim Wenders maakte een film over en met Anselm Kiefer (1945), de Duitse kunstenaar die we vooral kennen van zijn enorme schilderwerken met een vooral mythische inslag. Kiefer is groot geworden, opgegroeid op de puinhopen van das Dritte Reich, letterlijk tussen de ruïnes van het zwaar gebombardeerde Duitsland. Hij is zijn leven lang geïnspireerd door de joodse dichter Paul Celan, die de huiveringwekkende woorden schreef: der Tod ist ein Meister aus Deutschland. Die oorlog blijft een constante factor in het werk van Kiefer, die eens zei: hoe kun je nou een landschap schilderen waar de sporen van de tanks nog zichtbaar zijn? Tegelijkertijd lijkt het alsof hij ook hoop kan putten uit vernietiging. Letterlijk zegt hij: "het niets is een voortzetting van het zijn; maar je kan het ook omdraaien en zeggen het zijn is een voortzetting van het niets". Daarmee relativeert hij eerst en vooral zijn eigen werk.

Geregeld komen bij hem de stoppelvelden van geoogste maisvelden voorbij. Als er stoppels staan, is het winter. De dood werpt dan zijn schaduw over de akkers. Maar ook daaruit ontstaat weer nieuw leven. Op veel (zo niet alle) van zijn enorme schilderwerken komt dat thema 'vernietiging' weer terug. Dat is wat de mens het beste lijkt te liggen, moeiteloos verprutst de mens zijn kansen, niet alleen voor zichzelf maar gelijk maar voor iedereen. Alle technologische ontwikkeling vindt zijn basis in het militair-industrieel complex. De obsessie van de mens met zijn vijand leidt tot een destructief vermogen dat zo groot is dat het onderscheid tussen destructie en zelfdestructie vervaagt.

Soms denk je, lijdt Kiefer niet aan een megalomane grondhouding? Waarom moeten die werken allemaal zo kolossaal zijn? Kan het niet een tandje minder? Maar als er iets is wat Wim Wenders laat zien, dan is het wel dat het formaat waarin Kiefer werkt volstrekt logisch is. Zijn thema's laten zich  niet vertellen  in een fijn gepenseeld schilderijtje van 20 x 30cm. Buitendien, Kiefer werkt bepaald niet alleen met verf maar gebruikt aarde, stro, takken, stenen, lood en andere metalen om zijn verhaal te vertellen. Zijn werken zijn indrukwekkend, niet enkel door het formaat, maar zeker ook of vooral door de thematiek, de grondkleuren, de ruwheid, de gekozen materialen en de verbeelding van de kunstenaar zelf.

Wij zagen de 3D-versie van deze film die eenvoudig Anselm is getiteld. Wenders voert ons langs veel van de werken in de verschillende ateliers van Kiefer, verspreid over Duitsland en in het Franse Barjac, waar hij een complete niet bevolkte stad laat zien. In Barjac is de mens overal aanwezig maar niet lijfelijk. En al die ateliers zijn van een gigantische omvang, dat kan ook niet anders gezien het formaat dat Kiefer nu eenmaal nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. Deze driedimensionale film was werkelijk een genot om naar te kijken, het is alsof je voortdurend door een vierkante lens van enorme omvang naar de wereld die Kiefer creëerde kunt meekijken, alsof je bovenop een drone zit die je over, langs en door de enorme schilderwerken voert. Soms zien we de kunstenaar aan het werk, een enkele keer levert Kiefer commentaar op zijn eigen werk of beantwoordt hij vragen tijdens interviews. 

Wenders grijpt zo weinig mogelijk in, hij laat vooral zien, hij laat je vooral kijken en natuurlijk 'manipuleert' hij in zijn regievoering maar alles lijkt wonderwel te passen. Nee, Kiefer is niet megalomaan, er zit lijn en logica in de manier waarop hij werkt en hij heeft een fantastisch en indrukwekkend oeuvre bij elkaar geschilderd. Ik persoonlijk beschouw Kiefer als de grootste levende kunstenaar en Wim Wenders heeft daar een werkelijk schitterende film van en over gemaakt! Wilt u kennis maken met het werk van Anselm Kiefer, bezoek dan zijn expositie in Museum Voorlinden, daar kunt u terecht tot 25 februari 2024.

Mendelssohn Meeresstille und gluckliche Fahrt op.27

John Coltrane Quartet My Favorite Things Live in Comblain-La-Tour 1965

Destitution: UK

Marjorie Taylor Greene FINALLY faces punishment in Congress

De Duitse preoccupatie met Israël

 

De Duitsers zijn zo benauwd voor hun eigen verleden dat ze niet weten hoe om te gaan met gerechtvaardigde kritiek op Israël. Zulke kritiek wordt er simpelweg niet op prijs gesteld. Zelfs het vertonen van de Palestijnse vlag wordt door de Duitse politie niet getolereerd. Ik lees in de NRC dat een groep joodse kunstenaars en intellectuelen die in Duitsland wonen, een open brief hebben geschreven aan de regering stellen de auteurs dat het officiële demonstratieverbod tegen Israël, ook gesteund door de Groenen nota bene!, "een voorwendsel is om mensen met een migratieachtergrond in heel Duitsland lastig te vallen, te arresteren of af te ranselen". 

De burgemeester van Berlijn stelde onomwonden dat er in de straten van Berlijn geen plaats is voor Israël-vijandigheid. Een voorstelling over het conflict tussen Israël en Hamas in het Gorki-theater werd geschrapt. een symposium in een politiek debatcentrum over de Duitse verhouding tot Israël werd afgezegd. De toekenning van een Duitse literatuurprijs aan de Palestijnse schrijfster Adania Shibli werd gecanceld. Dat is alles bij elkaar niet alleen opmerkelijk maar ook zorgelijk.Hieronder vindt u de open brief van de kunstenaars en intellectuelen die we wel in Duitsland aantreffen maar niet uit Israël horen. 

Wij, ondergetekende Joodse kunstenaars, schrijvers en geleerden die in Duitsland wonen, schrijven om het verontrustende geweld tegen de democratische publieke opinie te veroordelen na het afschuwelijke geweld in Israël en Palestina deze maand. Er is geen rechtvaardiging voor opzettelijke aanvallen op burgers door Hamas. Wij veroordelen zonder voorbehoud de terroristische aanvallen op burgers in Israël. Velen van ons hebben familie en vrije stadsbesturen in het hele land openbare bijeenkomsten met vermeende sympathieën voor Palestijnen verboden. Deze repressies bestraffen ook demonstraties zoals "Jeugd tegen racisme" en "Joodse Berlijners tegen geweld in het Midden-Oosten". In een bijzonder absurd geval werd een Joodse Israëlische vrouw gearresteerd omdat ze een bord vasthield waarop ze de oorlog aan de kaak stelde die haar land voert.

De politie heeft geen geloofwaardige verdediging gegeven voor deze beslissingen. Vrijwel alle annuleringen, inclusief die waarbij bijeenkomsten georganiseerd door Joodse groepen werden verboden, werden door de politie deels gerechtvaardigd op basis van het "dreigende gevaar" van "het aanzetten tot antisemitisch geschreeuw". Naar onze mening dienen deze beweringen om legitieme en geweldloze politieke actie te ondermijnen.

Pogingen om zich te verzetten tegen deze willekeurige beperkingen worden beantwoord met willekeurig geweld. Overal in Duitsland hebben de autoriteiten het gemunt op mensen met een migrantenachtergrond door burgers lastig te vallen, te arresteren en te slaan, vaak onder de meest zwakke voorwendselen.In Berlijn is de wijk Neukölln, waar grote Turkse en Arabische gemeenschappen wonen, nu een door de politie gecontroleerde wijk. Gepantserde busjes en gewapende oproerpolitie patrouilleren door de straten op zoek naar spontane steunbetuigingen aan de Palestijnen of symbolen van Palestijnse identiteit. Voetgangers worden op de stoep geduwd en aangevallen met pepperspray. Kinderen worden meedogenloos aangevallen en gearresteerd. Onder de gearresteerden bevinden zich bekende Syrische en Palestijnse activisten.

Palestijnse vlaggen en keffiyeh zijn verboden op scholen. Hoewel het bezit van deze voorwerpen in het openbaar wettelijk is toegestaan, leidt het tot politiegeweld en arrestaties. Eerder dit jaar gaven Berlijnse politieagenten voor de rechtbank toe dat ze hard waren opgetreden tegen burgers die "opvielen door het dragen van kleuren van de Palestijnse vlag of sjaals die geassocieerd worden met Palestijnse solidariteit" tijdens het neerslaan van protesten. Uit een grote hoeveelheid filmbeelden blijkt dat dit nog steeds het geval is en dat raciale vooroordelen een belangrijke rol spelen bij het aanklagen van verdachten.

Deze schendingen van burgerrechten veroorzaken nauwelijks verontwaardiging onder de culturele elites in Duitsland. Grote culturele instellingen hebben zichzelf het zwijgen opgelegd, alsof ze synchroon liepen, door toneelstukken over het conflict te schrappen en door persoonlijkheden die kritisch zouden kunnen zijn over de acties van Israël - of die gewoon zelf Palestijnen zijn - het recht te ontzeggen om te spreken. Deze vrijwillige zelfcensuur heeft een klimaat van angst, woede en stilte gecreëerd. Dit alles gebeurt onder het mom van het beschermen van Joden en het steunen van de staat Israël. Als Joden verwerpen wij dit geweld.

Als Joden verwerpen wij dit voorwendsel voor racistisch geweld en betuigen wij onze volledige solidariteit met onze Arabische, islamitische en vooral Palestijnse buren. Wij weigeren in bevooroordeelde angst te leven. Wat ons beangstigt is de heersende sfeer van racisme en vreemdelingenhaat in Duitsland, die hand in hand gaat met een obsessief en paternalistisch filosemitisme. Wij verwerpen in het bijzonder de gelijkstelling van antisemitisme met kritiek op de staat Israël.

Terwijl de meeste vormen van geweldloos verzet voor Gaza worden onderdrukt, vinden er ook antisemitische gewelddaden en intimidaties plaats: een molotovcocktail die naar een synagoge wordt gegooid; Davidsterren die op de deuren van Joodse huizen worden getekend. De beweegredenen voor deze niet te rechtvaardigen antisemitische misdaden en hun daders blijven onbekend.
Joden al een kwetsbare minderheid. Wat wel duidelijk is, is dat het Joden niet veiliger maakt wanneer Duitsland het recht ontzegt om publiekelijk te rouwen om de levens die verloren zijn gegaan in Gaza.
Joden zijn al een kwetsbare minderheid; sommige Israëli's melden dat ze bang zijn om Hebreeuws te spreken op straat. Demonstratieverboden en de gewelddadige handhaving ervan lokken geweld alleen maar uit en laten het escaleren.

We stellen aan de kaak dat de vermeende dreiging van dergelijke bijeenkomsten de werkelijke dreiging voor het Joodse leven in Duitsland, waar volgens de federale politie de "overweldigende meerderheid" van antisemitische misdrijven - ongeveer 84 procent - wordt gepleegd door Duitse extreemrechtse groeperingen, op grove wijze omkeert. De samenscholingsverboden worden verondersteld een poging te zijn om in het reine te komen met de Duitse geschiedenis, maar in plaats daarvan bestaat het gevaar dat deze geschiedenis zich juist herhaalt.

Een afwijkende mening is een voorwaarde voor elke vrije en democratische samenleving. Vrijheid, schreef Rosa Luxemburg, "is altijd vrijheid van meningsuiting". Wij vrezen dat met de huidige onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting, de atmosfeer in Duitsland gevaarlijker is geworden - voor zowel Joden als Moslims - dan ooit tevoren in de recente geschiedenis van het land. Wij veroordelen deze daden die in onze naam zijn gepleegd.

We roepen Duitsland op om zich te houden aan zijn eigen verplichtingen met betrekking tot de vrijheid    van meningsuiting en het recht van vergadering, zoals vastgelegd in de Basiswet, die als volgt begint: "De menselijke waardigheid is onschendbaar. Het is de plicht van elk staatsgezag om deze te respecteren en te beschermen."

Israel & Palestine | Noam Chomsky

Unfit (2020) | Donald Trump Documentary | Full Movie | Malcolm Nance | G...

Israël eist aftreden Guterres. Grotesk!

Antonio Guterres, secretaris-generaal van de VN wijst er in een rede voor de Verenigde Naties terecht op dat de wandaden van Hamas niet in een vacuüm hadden plaatsgevonden. Wat mij betreft een formulering waar niets tegen in te brengen is en waarmee hij geen enkele beschuldiging aan wiens adres dan ook uitspreekt. Desalniettemin ontsteekt de Israëlische ambassadeur bij de VN in woede en eist prompt het aftreden van de secretaris-generaal. Ook kondigt hij aan dat Israël geen vertegenwoordigers van de VN meer zal toelaten: "Het wordt tijd hen een lesje te leren". 

De directeur van het Holocaust-museum Yad Vashem, Dani Dayan, doet er nog een schepje bovenop en verklaart: "Mensen die proberen te ‘begrijpen’ en niet de daders veroordelen, en niet tot de onvoorwaardelijke en onmiddellijke vrijlating van de ontvoerden oproepen, zakken voor de test. VN-chef Guterres is gezakt".

Ik heb totaal geen sympathie meer voor dit Israël en laat ik voor alle duidelijkheid eerst dit zeggen: de slachtpartij door Hamas waarbij meer dan 1300 Israëliërs werd gedood is een oorlogsmisdaad die voor het Internationaal Strafhof moet worden gebracht, het hof dat niet door Israël wordt erkend en herhaaldelijk door hetzelfde Israël volkomen ten onrechte van antisemitisme wordt beschuldigd. Inmiddels heeft Israël de visumaanvraag van de VN-topman voor humanitaire zaken en noodhulp, Martin Griffiths, afgewezen.

Guterres is in mijn ogen een uitstekende secretaris-generaal van de VN en heeft met zijn opmerking over dat vacuüm niets verkeerds gezegd. Israël doet zijn uiterste best in die opmerking enkel een beschuldiging te zien, in plaats van iets dat context zou kunnen bieden. We zien dit niet alleen bij de Israëlische overheid maar ook bij intellectuelen als Harari en Grossman. Zij zeggen letterlijk dat het handelen van Hamas niets van doen heeft met de afgelopen vijftig jaar. Buitengewoon teleurstellend en zorgwekkend!

Het getal van Euler

 

Het getal van Euler wordt weergegeven als e. Het is een getal dat vaak wordt toegepast, zoals in de berekening van rente op rente,en in de statistiek. De waarde van het getal is ongeveer 2,7818. Het getal heeft nooit de status van π ( pi) behaald dat ongeveer 3,14 bedraagt zoals u weet. Wiskundigen hebben een formule ontdekt waarmee een zogeheten kettinglijn kan worden gedefinieerd. Een kettinglijn ontstaat wanneer je een touw aan de uiteinden ophangt, waardoor er een boog ontstaat.

In St Louis in de VS staat het hoogste monument ter wereld, de Gateway Arch. Deze arch heeft de vorm van een kettinglijn en is maar liefst 192 meter hoog! En indrukwekkend.

Daarnaast hebben wiskundigen een formule ontdekt waarin de vijf belangrijkste symbolen uit de wiskunde voorkomen. Niemand weet wat de formule betekent maar hij is wel bewezen. De formule ziet er als volgt uit: e ^iπ + 1 = 0. Ik vind zoiets fascinerend, ook al begrijp ik er minder dan niets van. Dat is sowieso mijn  probleem met wiskunde, het vertegenwoordigt een abstractieniveau dat ik simpelweg niet aankan. Ik vind dat frustrerend maar leg me er maar bij neer. Het is nu eenmaal niet anders. U begrijpt, ik ben  weer eens in Het Wiskunde Boek aan het lezen.

The Guardian ontslaat cartoonist wegens antisemitisme

 

Vanwege deze cartoon werd de maker ervan, Steve Bell, ontslagen. Door The Guardian. Wegens antisemitisme! Het is te bizar voor woorden. Uitgerekend The Guardian, de meest liberale en verstandige krant in het Verenigd Koninkrijk onderneemt zo'n stap tegen een cartoonist. Het antisemitische element zou zitten in de wijze waarop Netanyahu geportretteerd is. Hij zou hier lijken op een figuur uit Shakespeare. Maar Bell werd helemaal niet door de grote Engelse bard geïnspireerd. Letterlijk staat er onder zijn tekening: After David Levine, een Amerikaanse cartoonist.

Het is zeer zorgwekkend wanneer een krant zo gevoelig voor de publieke opinie blijkt te zijn dat men zelfs cartoonisten gaat ontslaan die precies doen waarvoor ze ingehuurd werden: het door middel van een tekening waarin de hyperbool is toegestaan op een min of meer humoristische (bijtend, wrang of anderszins) wijze commentaar leveren op de actualiteit. Die hyperbool houdt in dat uiterlijke kenmerken van publieke figuren worden uitvergroot, waardoor meteen duidelijk is over wie het gaat. Neem een willekeurige cartoon met een bekend personage en u zult dit waar kunnen nemen.

Het probleem is dat Netanyahu een jood is en dan leidt die hyperbool kennelijk, op zijn minst naar het oordeel van The Guardian, tot antisemitisme. Wat een afschuwelijke moraal houdt deze krant erop na. Het is zorgwekkend maar ook gevaarlijk.We verdragen wel de oorlogen maar niet meer de cartoons die daarover gemaakt worden? Deze krant stelt zich op als een cartoonpolitie en ondermijnt daarmee de vrijheid van meningsuiting. Ook laat de krant zien koudwatervrees te hebben. Kennelijk is men er doodsbenauwd voor gegriefde lezers die hun oordeel 'antisemitisme' al klaar hebben liggen. In plaats van dat de krant fier voor hun cartoonist ging staan, werd hij op straat gezet.

Call Jonathan Pie. NHS SneakPeak.

Ground Zero maakt diepe indruk en verheft

 

Met bewondering en ontzag liep ik langs Ground Zero, het 9/11-monument dat werd ontworpen door Michael Arad van Handel Architects. Een sober monument bestaande uit een groot vierkant met op de vier balustrades de namen van de meer of minder toevallige passanten die geen uitweg meer vinden die noodlottige dag. Velen van hen springen, bang voor het vuur, dan maar naar beneden. Langs de vier muren een waterval, telkens over de hele breedte. Het water stroomt naar een vierkant gat in het midden en stort daar omlaag. Niemand kan zien waar het water terecht komt. Een sober en tegelijk briljant gebaar. 

Je kunt niet anders dan stilstaan bij die dag, iedereen weet wel waar die was die dag, iedereen heeft de beelden ergens in zijn geheugen opgeslagen. Dit is een indrukwekkend monument juist door die soberheid, door de afwezigheid van woede of angst, door het ontbreken van die beangstigende beelden. Als iets recht doet aan al die onschuldige slachtoffers van een ideologisch geïnspireerde schanddaad, dan is het wel dit troostende monument. Direct eromheen staan de nieuwe torens van het WTC, ontworpen door Daniel Libeskind, die we ook kennen van het Joods Museum in Berlijn.

 

Even verderop staat een wit gebouw dat je onmiddellijk herkent aan de staketsels die na de ramp overeind bleven staan. Maar hier kregen ze de vorm van een vogel die de vleugels spreidt, een feniks die uit de as herrijst. Een verbluffend gebouw, zowel aan de buitenkant maar meer nog misschien aan het interieur. Een monumentale en gigantische oase van licht, alles is wit, hier bestaat geen duisternis. Dit gebouw verheft. Het biedt toegang aan de nieuwe WTC torens, een treinstation, talloze winkels en kantoren en ongetwijfeld nog veel meer. Het werd ontworpen door Calatrava. Waar je ook loopt en kijkt, overal word je overweldigd door dit prachtige en spectaculaire gebouw, zeker ook in de avonduren wanneer alle gebouwen eromheen hun lichten hebben ontstoken.