Bijna 25 jaar geleden was ik voor het eerst in New York. Ik keek mijn ogen uit op de torens van het WTC, niet wetende wat hen twee jaar later zou overkomen. Rond het middernachtelijk uur raakten we verzeild op Times Square. Het leek er wel 12 uur ‘s middags. Voor die jaren leek het er druk maar het was niets vergeleken bij het tableau van vandaag. Je kon er een karikatuur van jezelf laten tekenen of je toekomst laten voorspellen door jonge zwarten, het was een genot om naar hen te luisteren, je kon elkaar verstaan en ondanks de drukte een gesprek met elkaar voeren.
Hoe anders is het vandaag. Hier wordt Mammon aanbeden, hier wordt het kapitalisme gevierd, de neonreclames lijken wel tien keer zo groot geworden en ze komen in een flits op je af en razen aan je voorbij. Ik veronderstel dat je hier per seconde betaalt voor het vertonen van je bedrijfslogo, een passend plaatje en een wervend woord met exclamation marks. En ondertussen word je overdonderd, nee weggeblazen door grenzeloze decibellen en een kakofonie van omgevingsgeluid. Dit is het feest van de selfies, de parade, het bloemencorso van de jonge consument, dansende Walt Disney figuren die je meesleuren om je vervolgens geld af te troggelen.De riksja is hier het favoriete vervoermiddel en iedere fietstaxi is uitgevoerd met een gettoblaster. Zet de chauffeur zich in beweging, dan gaat de gettoblaster prompt op vol vermogen.
Aan de zijkant heeft zich een groep van een stuk of twintig jongeren opgesteld met twee gitaren die vol overgave van Jezus zingen. Hun nauwelijks hoorbare protest tegen de afgoderij die zich hier voltrekt, is als roepen in de woestijn. Al met al ontstaat een apocalyptisch beeld, alsof het geluid steeds harder klinkt, er komen talloze cosplayers, goochelaars en andere avonturiers aangelopen, een zwarte jongeman fietst door de menigte terwijl hij een fikse autoband op zijn hoofd laat balanceren, talloze latino vrouwen proberen hun tropische vruchten te slijten, parafernalia van Star Trek, Star Wars en Harry Potter worden overal schreeuwend aangeprezen, de talloze comedy shows proberen mensen naar binnen te lokken en ondertussen lijkt de wietlucht steeds dikker te worden sinds het cannabisgebruik hier werd gelegaliseerd en boven alle hoofden een eindeloze oceaan van het moderne afgodsbeeld, de smartphone waarbij de eigenaren zich voortdurend moeten afvragen of ze zichzelf of de omgeving willen registreren. Een fenomeen dat we eerder op de dag ook elders konden waarnemen, zoals op de Brooklyn Bridge waar vrouwen van alle leeftijden, nationaliteiten en kleuren zich gretig lieten fotograferen, het ene been iets voor het andere, licht achterover hellend, de haren nog snel even naar achter gewuifd, de opgespoten lippen getuit en de zwaar bewimperde ogen een diva-uitstraling meegegeven of ze vleien zich wulps languit op de brede leuningen van de brug waarbij hun steeds diepere decolletés steeds meer van hun welige lijven prijsgeven. Zodra een smartphone op hen gericht wordt verschijnt det ‘cheese-blik’ op hun gezicht en voltrekt zich het selfie-, foto- of videofenomeen.
Times Square is complete waanzin en een bizar schouwspel. Het zijn duivelse entrepreneurs en marketeers die aan de knoppen draaien. Via sociale media volgen zij hun slachtoffers op de voet, zij weten van seconde tot seconde wat hun behoeften en wensen zijn en stemmen hun reclameboodschappen daarop af. Het aanbod aan food and drinks, aan parafernalia en prullaria, aan hippe kleding en schoenen kan hier per seconde worden geregeld en bijgestuurd. Dit is de ‘I want it all and I want it now!’ samenleving, de natte droom van de ondernemer en marketeer maar ook het wensbeeld van de jonge consument die hier het gevoel krijgt dat er iets te halen valt, dat het hier ‘gebeurt’!
Ik waad als verdwaasd door de menigte, laat me fotograferen temidden van King Kong en Minnie Mouse, lach en verbaas me eindeloos, betreur het dat ik hier überhaupt ben terechtgekomen, houd m’n geld en smartphone in de gaten en begrijp dat het einde der tijden er zo ongeveer uit zal zien. Ja, Times Square is apocalyptische waanzin en onvoorstelbaar bizar maar ik had het voor geen goud willen missen en als ik over een jaar of tien deze mateloos fascinerende stad opnieuw bezoek, zal ik Times Square niet overslaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten