Het gaat er dus toch van komen, Paul Bauduin wordt uitgegeven. Uitgeverij Xanten durft de uitdaging aan. We verwachten eind februari 2012 een mooie in linnen gebonden uitgave met leeslint in een oplage van 1.000 stuks in de boekhandels te krijgen. De voorlopige werktitel is Tegen de haren in gestreken maar die zal niet overeind blijven.
Zwaartepunt blijft natuurlijk de marketing. Hoe krijg je in hemelsnaam een boek van een schrijver die al meer dan tien jaar dood is en die niet echt zijn best doet de lezer te behagen, aan de man gebracht? Er is nog veel te doen.
100 woorden
11 opmerkingen:
Ik ben erg blij dat jullie doorgezet hebben. Ik heb het boek nu via de bibliotheek en kan me goed vinden in de onderwerpen en benadering van Paul Bauduin.
Dat doet me uiteraard deugd, ik zou wel willen weten wat je in de geschriften van Bauduin de moeite waard vindt. Ik bezocht je blog, knap om je te beperken tot 7 lettergrepen. Ik gebruik (helaas) wat meer woorden om mijn put te maken. Ben niettemin flink gevorderd de laatste jaren met het kappen van dor hout.
Ik benader de wereld op dezelfde manier als Paul Bauduin, dus ik herken iets.
We of liever gezegd Paul Bauduin heeft nogal forse kritiek gekregen van Plato-kenners en Kant-adepten. Ik moet toegeven dat hij in filosofisch opzicht soms kort door de bocht gaat. Zijn grootste waarde ligt volgens mij in zijn scepsis en maatschappijkritiek. Maar nog belangrijker vind ik dat er mensen zijn zoals jij, die plezier beleven aan dit boek.
Iemand als Reichenbach was ook niet mild voor Kant, en Popper niet voor Plato. Het hoort ook wel een beetje bij de filosofie om kritiek te hebben op de voorgangers. Dat hoort bij het discours, dat misschien de kern is van filosofie.
Dat laatste is zeker waar maar ik heb me niettemin verbaasd over de felheid van de Plato-adepten. Ze lieten niets heel van Bauduin. Dat wil zeggen dat hun dedain vooral gericht was op het feit dat Bauduin er naar hun mening blijk van gaf niets van Plato te begrijpen. Ingaan op de essentie van het denken van Bauduin was er evenwel niet bij.
By the way, heb je pianostukken beluisterd, complimenten. Heb je deze stukken geïmproviseerd of ook gecomponeerd/genoteerd?
Dank voor de complimenten. Ik pluk met mijn muziek het moment, noteer dus niets en verval dan minder in exacte herhaling, zodat er de mogelijkheid blijft iets nieuws te ontdekken.
Ik heb jarenlang een filosofische website onderhouden (www.webfilosofen.nl en later www.gedachtentrein.nl). De essentie pakken mensen heel moeizaam op, de preoccupaties zijn te groot. De mens mag dan volkomen vrij zijn volgens Sartre, maar dan vergeet hij de preoccupaties.
In "Dichterlijke vrijheid" van spreekt Paul nochtans mild over Plato (als dichterlijke filosofie) en Kant (als handleiding filosofie) maar geeft haarscherp aan waar dan het onderscheid en de problemen liggen, zodat je als lezer wel moet vermoeden dat de filosofie toch iets meer van een mix zou moeten hebben.
De essentie van het denken van Paul Bauduin lijkt te zijn een wereldbeeld waarin verandering centraal staat. De ontmaskerende manier waarop hij de geschiedenis hervertelt als geschiedenis van veranderingen vind ik persoonlijk wel aangenaam, maar ik merk in de teksten toch ook wel een vaste neiging om te schoppen tegen heilige huisjes.
Dat geeft wat emotionele lading natuurlijk, die ook wel van waarde is, maar ook als bezwaar gezien kan worden.
Je analyse klopt wel ongeveer. Dat tegen heilige huisjes schoppen was een tweede natuur van PB. Ook in zijn persoonlijke omgang met mensen schuwde hij de confrontatie niet en soms leek het alsof hij er genoegen aan beleefde de ander op zijn nummer te zetten. Hij was niet bijvoorbeeld niet geliefd bij zijn kleindochter omdat hij haar eens een 'dom wicht' noemde en die opmerking bleef hangen omdat hij kennelijk nooit een aanleiding vond om haar ook eens op een aardige manier te bejegenen. Ik vermoed dat PB au fond geen gemakkelijk en wellicht ook geen aardige man was. Maar dat laatste interesseerde hem ook niet.
De grens tussen aan de ene kant morele verontwaardiging en aan de andere kant naarheid is soms vaag. Ik vind op zich de manier waarop de naarheid gesublimeerd kan worden in filosofie, en waarop Paul dat deed, bewonderenswaardig. Maar dat zal wel als psychologische reden hebben dat het ook voor mij zo werkt.
Een reactie posten