Een tijdje terug las ik een stukje over een Zwitsers trio dat interessante muziek zou maken. Beluisterd en meteen gekocht en al snel daarna bleek het trio, Plaistow, op te treden in het BIM huis. Zo toog ik op eerste paasdag naar Amsterdam en nam vol verwachting plaats in die mooie zaal met uitzicht op de stad.
Al na vijf minuten begon ik me zorgen te maken en die gingen niet meer weg. Het concert bleek een fikse tegenvaller. Op de plaat was er sprake van een uitgebalanceerd geluidsbeeld maar de drie heren bleken niet in staat dat live weer te geven.
Dat had overigens van alles met gebrek aan vakmanschap van doen. De drummer was een houthakker die met de linkerhand alleen hele of halve noten sloeg, de bassist vond ik ronduit slecht en vooral oninteressant en de pianist hield het rechterpedaal heel consequent ingedrukt. Kortom, van enige subtiliteit of nuance was geen enkele sprake. Dermate ergerlijk dat ik het na de eerste set voor gezien hield.
Waar ik op had gehoopt was een spannend concert met combinaties van minimal music, fantasierijke percussie en repetitieve akkoordenschema's waar iets hypnotiserends van uit kan gaan (de stalmeester had het zelfs over iets "trancy's") maar het bleef beperkt tot een luide piano en doffe klappen. Zelfs als hij brushes hanteerde leek het nog of hij met sticks in de weer was. Jammer dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten