...schrijft Dyab Abou Jahjah, voorman van de Arabisch-Europese Liga en Brusselaar in een prachtig en ontroerend artikel in de NRC van vandaag. Hij vertelt daarin hoe zij eerst voor terroristen uit Jordanië moesten vluchten en hoe zijn dochtertje nog maar pas ophield met huilen om het verlies van haar vriendinnetjes die ze achter moest laten.
Het gezin zocht een veilige haven en belandde in België maar nu wordt ook hier het leven bedreigd door terroristen. De vrouw van Abou Jahjah, geboren en getogen in Brussel, wil weer terug naar Jordanië waar ze slechts één gevaar moeten trotseren. Want niet alleen dringen de IS terroristen door in de Westerse samenleving maar daarnaast ontvangt Jahjah doodsbedreigingen van salafisten die hem niet streng genoeg in de leer vinden en krijgt hij dreigementen van extreem rechts die hem als een terrorist of tenminste als een handlanger van terroristen beschouwen.
Maar, zegt Abou Jahjah, ofschoon ik mijn vrouw begrijp, "we kunnen niet blijven vluchten, we mogen niet opgeven. Ik zeg dat niet als activist, niet als columnist, maar als vader. Mijn kinderen verdienen stabiliteit, ze verdienen een thuis en Brussel is dat thuis. Hier zullen we leven of hier zullen we sterven".
Ach, wat een droevenis. Kijk naar de achterlijke reacties van Trump en Cruz en hoor het schandalige geschreeuw van Wilders. Dat zijn niet de mensen die de oplossing in handen hebben. Het kunnen zomaar de mensen zijn die het straks voor het zeggen krijgen. Ik houd mijn hart vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten