Iedereen herkent wel de leesmoeheid bij het zoveelste artikel over vluchtelingen. Dat onoplosbare probleem waarbij iedere in de praktijk gebrachte oplossingsrichting zich op een berg aan kritiek mag verheugen. Dat onoplosbare probleem dat ons allemaal een ongemakkelijk gevoel bezorgt. Ons geweten dat ons zegt dat we falen, ieder voor zich, wij allemaal.
Muhammed Muheisen is een fotograaf die onder andere vluchtelingen fotografeerde in het kamp Al Zaatari in Jordanië. Je kijkt naar die foto's en je realiseert je dat achter iedere foto een complete geschiedenis schuil gaat. Je probeert je bij ieder kind voor te stellen wat voor leven hen te wachten staat maar je stuit meteen op hun ogen.
Deze kinderen hebben verschrikkingen meegemaakt waarvan wij hoogstens in geschiedenisboeken hebben gelezen, waarvan we een glimp waar konden nemen in documentaires maar die we nooit aan den lijve ondervonden, nooit aan den lijve zullen ondervinden. En wij zeggen tegen deze kinderen: het spijt me, het is vast heel erg wat je hebt meegemaakt. Maar wij kunnen je niet helpen. Wat jou is overkomen is ook niet onze schuld.
Bij deze foto's heb je geen artikel of documentaire nodig. Wie deze foto's ziet en volhardt in de overtuiging dat er voor deze kinderen geen plaats is in onze samenleving (sommigen menen zelfs dat je ze met geweervuur op afstand mag houden), die is voor eeuwig verkoren gegaan voor de gedachte aan solidariteit, medemenselijkheid en beschaving.
En nee, het gaat hier niet om de zieligheid van schattige kindertjes, het is niet de aaibaarheidsfactor van deze portretten, het gaat om de ogen van deze kinderen. Kijk goed, voor u doorbladert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten