La douce France

Via Verdun reisden we maar de Auvergnes waar we uiteraard luisterden naar de Chansons d'Auvergnes van Canteloube in de onvergetelijke uitvoering van Kiri Te Kawana met the English Chamber Orchestra olv Jeffrey Tate!

We brachten twee nachten door in het aardige plaatsje Saugues, net in de Hautes Loire om van daar door te reizen naar de voet van de Pyrenneeen. We kozen voor Montech, even ten zuidwesten van Montauban. Over die laatste stad kunnen we kort zijn: gauw vergeten tenzij men wil onthouden dat hier de lelijkste kathedraal van Frankrijk te vinden is, een witte kathedraal nog wel. Alles wansmaak van de barok is hier samengebracht!

Maar de volgende dag besloten we langs het Canal lateral de Garonne te fietsen, een ongelooflijk aangename fietstocht die ons naar Moissac bracht. Vlak voor Moissac werd het Canal over de Tarne gevoerd, die verderop samenstroomde met de Garonne. Een spectaculair gezicht, een kanaal dat over meer dan  honderd meter hoog boven de Tarne wordt geleid. En daarna volgt de beloning van een heerlijk Franse Pyrenneeen-stadje: Moissac. Opvallend is de oude kathedraal met aanliggend klooster. Wij hadden geluk: in de kathedraal werd een voorstelling gegeven van een meerstemmig concert van ongetwijfeld religieuze origine. Het mannenkoor was zonder meer indrukwekkend en ook de dames zongen een fraaie partij maar voor het kinderkoor was de partituur hier en daar te hoog gegrepen. Het maakte niet uit, de voorstelling inclusief processie-achtige onderdelen was zonder meer verukkelijk.

Vandaag reizen we verder, dieper de Pyrenneeen in en ondertussen denken ik nog na over een gesprek dat ik gisteren had met een oude Fransman die in de jaren vijftig nog in Algerije had gevochten. We hadden het over Europa, Daesh en IS, over Saudi Arabie en de olie, over hoe wij de terreur van deze tijd zelf over ons af hebben geroepen en nog veel meer. In mijn steenkolenfrans, dat dan weer wel maar we begrepen elkaar en daar gaat het om. Et aujourdhui c'est mon anniversaire.

De Morvan

We kenden dit gebied nog niet maar via een prachtige route door de Lorraine en de Haute Marne kwamen we in wat een lieflijke streek blijkt te zijn: de Morvan. Een buitengewoon rustige en aangename camping in St. Leger sous Beuvray. Ofschoon lieflijk lijkt het leven hier niet eenvoudig, de boerenbedrijven ogen kleiner dan elders en veel vastgoed wordt verkocht aan buitenlanders. Ook al zie je het er niet meteen aan af, het lijkt hier armoe troef.

Vandaag een prachtige fietstocht door het Parc Naturel de Morvan en nee, zulke helden zijn we niet, we fietsen electrisch en ja, ook ik dacht altijd dat dat iets voor watjes was maar inmiddels weet ik wel beter. Je komt nog eens ergens en je moet je er nog steeds voor inspannen maar tegelijkertijd is het wel comfortabel. Heerlijk dus. Morgen fietsen we maar Autun. En dan vua de Auvergnes maar het einddoel, de Pyrenneeen.

Wie stopt Erdogan?

Als je een staatsgreep uitvoert, moet je het goed doen maar die Turkse militairen deden me sterk aan kolonel Tejero destijds in Spanje denken. Klunziger kan het bijna niet. Laat onverlet dat een coup door het leger onaanvaardbaar is.

Voor paljassultan Erdogan komt deze staatsgreep als een godsgeschenk. Meer dan zeven duizend militairen zijn vastgezet, duizenden ambtenaren en duizenden rechters zijn ontslagen en prompt begint dictator Erdogan over het invoeren van de doodstraf.

Wij vinden Erdogan een schurk en een megalomane machtswellusteling maar de Turken lopen met hem weg. Hier gaat nog veel gedonder van komen, ook bij ons. Natuurlijk krijgt aartsvijand Gulen de schuld van alles wat fout is in de ogen van Erdogan en we zijn er inmiddels al aan gewend dat in Turkije een beschuldiging zwaarder telt dan bewijs.

Turkije gaat een periode van ongekende staatsterreur tegemoet en we moeten afwachten hoeveel ellende in het kielzog hiervan over ons wordt uitgestort. Wie roept Erdogan een halt toe? De Turken zeker niet!

Verdun, centrum van wereldvrede

Wij waren in Charny sur Meuse, een klein dorp waar het leven weggelopen lijkt maar dat ons gelegenheid bood een prachtige fietstocht langs het Canal du Meuse naar Verdun te maken. Een typisch Franse stad, onmiskenbaar, licht, zonnig en vriendelijk. Het internationale centrum van de wereldvrede maar dat zijn vooral woorden en symbolen.

Eerder deze dagen bezochten we het indrukwekkende ossuarium van Doueaumont waar - het woord zegt het al - de beenderen begraven zijn van meer dan 130 duizend naamloze Franse en Duitse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.

Op het kerkhof liggen de overblijfselen van bijna 16 duizend soldaten die strijdend voor Frankrijk de dood vonden in een hel van waanzin. Ook liggen hier de de resten van bijna 600 moslimsoldaten. Ook zij vielen voor Frankrijk. Hun graven zijn anders gepositioneerd dan die van christelijke of joodse soldaten; hun overblijfselen zijn naar Mekka gekeerd.

Het ossuarium is een indrukwekkende monument in de vorm van een zwaard dat tot het heft in de grond gestoken is. Het is ontroerend om langs die graven te lopen. Zo heeft zelfs de dood in zo'n zinloze oorlog nog enige betekenis: we lopen langs de graven, lezen de namen zachtjes hardop en fantaseren over de man achter de naam. Daarmee erkennen we de doden.

Een enkele keer is het naamplaatje van de soldaat aan flarden geschoten en kennen we hem nog slechts als ...nte. Maar hij ligt wel tussen zijn kameraden. Dit alles doet me sterk denken aan Oorlogsroes van Ernst Juenger. Een fascinerend boek en ik ken geen betere beschrijving van de waanzin van die oorlog , waar voor het eerst de strijd geen gevecht van man tot man was maar waar gemechaniseerd wapentuig haar vernietigende rol opeiste.

Het is de moeite waard naar dit soort oorden af te reizen. En het is ongelooflijk belangrijk dat we deze monumenten koesteren, de graven in ere houden en regelmatig bezoeken. Het is wel de minste geste van dankbaarheid die we aan die ontelbare doden kunnen bieden.

Theresa May heeft lak aan Europa

"The European Union is pursuing a similar goal to Hitler in trying to create a powerful superstate".

"Obama's attitude to Britain might be based on his "part-Kenyan" heritage and "ancestral dislike of the British empire". His attitude is incoherent, inconsistent and downright hypocritical".

"Angela Merkel is "cynically and desperately" allowing the criminal investigation of a German comedian to proceed in order to appease Turkey and avoid another migration crisis".

"Hillary Clinton has got dyed blonde hair and pouty lips, and a steely blue stare, like a sadistic nurse in a mental hospital".

"Nicola Sturgeon is like a fox in a henhouse, a jewel thief, King Herod, and a "voracious weasel"".

Wie doet dit soort uitspraken?: de nieuwe minister van buitenlandse zaken van het Verenigd Koninkrijk, Boris Johnson. Theresa May heeft zich in ieder geval bij mij niet erg populair gemaakt met deze benoeming. Zij zal daar niet wakker van liggen. Maar hoe zit het met al die Engelsen die door Johnson belogen en bedrogen zijn?

Dit voorspelt weinig goeds. Denkt Theresa May echt dat uitgerekend deze nonvaleur op buitenlandse zaken over de tact en diplomatieke gaven beschikt die nodig zijn in het internationale verkeer? Of drukt zij hiermee uit geen enkele boodschap te hebben aan wat de rest van Europa van het Verenigd Koninkrijk vindt? En is er in dat hele koninkrijk geen betere kandidaat dan Boris Johnson te vinden? Dan staat het land er nog erger voor dan ik al dacht.

Zonder titel

                                Een Palestijn protesteert tegen de onteigening van zijn land
                                voor de bouw van illegale nederzettingen voor joden in Israel.
                                Foto Reuters

Dwalingen en strapatsen

In een prachtig verhaal in de NRC van 9 juli schrijft Mohammed Benzakour (socioloog, schrijver en imker) een door Allah geschreven brief (o blasfemie) aan terroristen die in zijn naam zeggen te handelen.
Benzakour schrijft prachtig Nederlands en laat geen spaan heel van hen die alleen de taal van het zwaard wensen te spreken. Ik kan het dan ook niet laten hier een wat ruimer citaat te plaatsen:

"Nog misselijker wordt het wanneer het bloedige resultaat als een lostbestemming of een hogere gave aan de man wordt gebracht, doodernstig en smetteloos. In gedachten zien deze bloedhonden zich al laven in mijn tuinen vol wijnen en wijven. Een gotspe! En ik? Ikzelf mag intussen instemmend toekijken, genoeglijk kwijlend in mijn baard. Nee jongens, zo zijn we niet getrouwd. Haat verteert me. Ik ben zo weergaloos verliefd op het leven, op het universum, de wolken en de wormen, mijn schitterende schepping, op alles wat daarin aan voortreffelijks en onbegrijpelijks aanwezig is, dat alles wat zich als dik en verwoestend presenteert een opportunistische, vulgaire, wind genererende gangsterbende is. Een door de duvel ingeblazen zwijnenzooi. Rijp voor het grillrooster".

En hij eindigt deze brief als volgt:

"Het Koninkrijk Gods of, zo u wilt, het Kalifaat Gods is niet hier bij mij maar daar bij u. De grond onder uw voeten. Daarbuiten heerst duisternis. Daarbuiten vriest het. Dus nogmaals: stop met te slachten in mijn naam, in godsnaam. Ik heb hier part noch deel aan. De rest van de rekening volgt later".

Waren er maar meer zoals Benzakour, vooral onder wahabieten en salafisten. Maar daar treffen we dezulken niet aan helaas. Lees die brief, u vindt hem hier: Dwalingen en strapatsen

Het referendum revisited

In een uitgebreid interview in de NRC van 9 juli bepleit de Zwitserse professor Hanspeter Kriesi de invoering van het referendum in Europese landen. Voor alle duidelijkheid: een referendum zonder opkomstdrempel en met een bindende uitslag.

Zijn belangrijkste argument is dat een referendum ervoor zorgt dat de politiek dicht bij de wens van de burger blijft, dat onvrede daardoor wordt gedempt en populisme ermee wordt beteugeld. Volgens Kriesi is het vertrouwen in de politiek in Zwitserland groter dan elders in Europa.

Ik kan niet ontkennen dat zijn argumenten hout snijden maar ik blijf van mening dat een referendum geen geschikt instrument is voor een vertegenwoordigende parlementaire democratie. Kriesi erkent dat het mogelijk is dat de rechten van minderheden geschonden kunnen worden door referenda en hij stelt voor bij kwesties die mensenrechten betreffen of raken een tweederde meerderheid aan te houden.

Ook als het om (internationale) mensenrechten gaat kan een referendum ertoe leiden dat in strijd met zulke rechten wordt besloten en dus gehandeld. Kriesi hierover: "Daar zullen parlement en regering dan op een bepaalde manier gevolg aan moeten geven". Maar dat is mij toch al te vaag en zulke antwoorden maken mij alleen maar sceptischer.

Kijken we nog even terug op het laatste referendum in Nederland. Dat ging over een handelsverdrag met Oekraïne dat voor het overgrote del van de bevolking te complex was om er met een simpel ja of nee op te reageren. De initiatiefnemers tot het referendum gaven toe dat Oekraïne hen in het geheel niets kon schelen en dat ze het referendum hadden georganiseerd om zand in de Europese machine te strooien. Uit de uitslag blijkt dat een op de vijf Nederlanders tegen het associatieverdrag met Oekraïne stemde om uiting te geven aan anti-Europese gevoelens.

En nu schijn Rutte het moeilijk te hebben het associatieverdrag zodanig te amenderen dat Nederland het alsnog zou kunnen ratificeren zonder de ja-stemmers daarmee te bruuskeren. Wat een onzin: we zijn belazerd door rapalje en dan zou de regering gehouden zijn een besluit van een op de vijf Nederlanders te moeten honoreren? Wat heeft dat nog met democratie van doen? En dan heb k het hier verder maar niet over het onzalige Brexit-referendum van de Engelsen!

Ik ben bang dat mijn strijd tegen het referendum een achterhoedegevecht is. Het zij zo maar ik wil mijn idealen toch ook niet opgeven bij het eerste het beste geschreeuw van de vox populi waarvan we tenminste één ding zeker weten: die stem komt pas tot klinken als ze maar lang genoeg wordt opgehitst door populisten, nationalisten of andere machtswellustelingen.

North Sea Jazz 2016

Een prachtige dag om wat dan ook te doen, gisteren 10 juli. Wij togen naar het North Sea Jazz festival in Rotterdam. En begonnen met het Belgische Stuff.. Echt een heerlijke band, strakke muziek en een mix van elektronika, funk, jazz en hip hop. Energiek en opzwepend, soms enorm sferisch en dan weer een dwingende beat door het middenrif.

Daarna naar William Bell, een prachtige soulzanger die onder meer I was born under a bad sign schreef (samen met Booker T). Maar de tent was bomvol zodat ons slechts een plekje net buiten de tent restte, tussen de vliegende mieren die juist vandaag het ruime sop hadden gekozen. Maar puike muziek, dat wel. Dan naar Anthony Hamilton, ik had nog nooit van hem gehoord maar de grote Maas-zaal was helemaal gevuld. Een goede en krachtige stem maar een matige band, waarvan de drummer ook nog eens achter glazen panelen zat waardoor het totale geluid wat wazig klonk. Vreemde ingreep. En verder wel erg Amerikaans en dus nauwelijks interessant.

Ik had haar nog nooit live gezien en vermoedde er na een paar nummers wel genoeg van te krijgen maar niets was minder waar. De show van Candy Dulfer en haar meer dan uitstekende band was fenomenaal. Zij draagt de show met het grootste gemak. Opzwepend, energiek, tomeloos en geweldig gemusiceerd. Candy kan toeteren! Geweldige gitarist trouwens, deze Ulco Bed en ook bassist Manuel Hugas was op dreef. Muziek die ik niet gauw op een cd zou kopen maar deze show was overheerlijk met een onvergetelijk mooie uitvoering van Lily was here.

Vervolgens het optreden van Joe Bonamassa die een programma ter ere van Jeff Beck, Eric Clapton en Jimmy Page had samengesteld. Vooral toetsenist Reese Wynans kon me bekoren. Het was sympathiek dat Bonamassa zijn gitaarhelden wilde eren. En ik moet zeggen, de eerste nummers van Beckola bevielen me uitstekend ook al hoor ik liever het origineel. En de jongere Rod Stewart is natuurlijk onvervangbaar. Het probleem is dat Beck, Clapton en Page alledrie nog leven en geregeld beluisterd kunnen worden. Bonamassa voegde niets toe aan hun muziek en na een paar nummers geloof je het eigenlijk wel.

Voor mij het absolute hoogtepunt was het concert van Pharoah Sanders met Trilok Gurtu en William Henderson op piano. Ik geef toe, het is af en toe wat esoterisch en Trilok Gurtu trok zijn hele arsenaal aan percussie-instrumenten open maar het totale geluidsbeeld was onovertroffen, zeker ook door het sprankelende spel van Henderson. En de oude meester, hij is inmiddels 76, oogt broos en beweegt schuifelend, compleet met witte sik en zonnebril, bespeelt zijn tenorsax op onnavolgbaar mooie wijze, hij serveerde de prachtigste melodieën, ik heb er van genoten, onvergetelijk mooi.

Tot slot bekeek ik nog enkele nummers van Walter Trout maar dat is aan mij niet besteed. Teveel gitaargeweld in een saai bluesrockschema, ik geloof het allemaal wel. Maar wat een heerlijk festival, het kost een paar centen maar je krijgt er een boel voor terug. Volgend jaar gewoon weer!

Amerika in shock?

Naar verluidt is Amerika in shock omdat een man vijf blanke agenten doodde en er nog meer zou hebben omgebracht, had hij daartoe de kans gekregen. Dat Amerika nu in shock zou zijn is op zichzelf al schokkend.

Waarom was Amerika niet al veel eerder geschokt toen al die zwarte landgenoten door politiegeweld om het leven kwamen en de betrokken politieagenten consequent buiten vervolging werden gesteld.

Het "black lives matter" heeft nooit indruk gemaakt op de Amerikanen. Anders gezegd: dit drama hebben zij over zichzelf afgeroepen. Het is niet te rechtvaardigen maar het is een wonder dat zo'n reactie niet eerder kwam. Anders gezegd: hoe begrijpelijk is dit afschuwelijke geweld niet?

Dit is Amerika waar iedereen met wapens rond mag lopen op grond van de second amendment, een antiek en vermolmd wetsartikel. En nu zouden diezelfde idiote Amerikanen geschokt zijn omdat iemand besloot dat wapen daadwerkelijk te gebruiken?

Ik heb het al vaker gezegd: ik begrijp niets van die Amerikanen en deze afschuwelijke tragedie drukt hen nog eens nadrukkelijk met de neus op twee diepgewortelde problemen in hun samenleving die ze nooit hebben kunnen oplossen en die in het Amerikaanse dna lijken vastgeklonken: wapenbezit en racisme.

Nationalisme betekent oorlog

In een ingezonden stuk in de NRC van gisteren zet de Duitse minister van buitenlandse zaken, Frank-Walter Steinmeier, uiteen dat het belang van de EU in weerwik van de Brexit alleen maar is toegenomen. Ook hij ziet natuurlijk dat de aantrekkingskracht van de EU desondanks afneemt.

Het zijn vooral een gevoel van machteloosheid en verlies van controle die ten grondslag liggen aan de afnemende populariteit van de EU, aldus Steinmeier. Maar de slechtst denkbare reactie is de roep om de EU op te blazen of eruit te stappen.

Ook Steinmeier constateert dat de exit-voorstanders geen plan blijken te hebben voor hoe het na de uittreding verder moet. Zulke politici spelen uitsluitend de populistische nationalistische kaart en zij spelen met vuur. Steinmeier verwijst naar Mitterand die destijds al opmerkte: "le nationalisme, c'est la guerre". Nationalisme betekent oorlog. Terecht roept Steinmeier dan ook op de EU te verdedigen door haar te verbeteren.

RABO alsnog overstag

Zijn we nu tevreden? Natuurlijk niet. Waarom is de bank niet meteen akkoord gegaan met de voorgestelde regeling, overeenkomstig de afspraak? Kennelijk wilde de RABO eerst sonderen of er maatschappelijke onrust zou ontstaan als gevolg van hun besluit. Merkwaardig genoeg heeft de RABO het nu over het imago van de bankensector als reden om alsnog in te stemmen met de uitspraak van de commissie derivaten. De bank reserveert nu 500 miljoen extra.

Nu is er nog slechts één bank die het af laat weten: de grootste criminele vereniging van Europa, de DB. Niets nieuws, dat wisten we al. Afin, u bent nu helemaal op de hoogte.

Wat heeft Deetman te verbergen?

In eerste instantie was ik positief verrast toen de commissie Deetman destijds haar rapport inzake misbruik door de katholieke kerk uitbracht. Maar daar is niet veel van over. Er werd afgesproken dat het archief van de commissie zou worden ondergebracht bij het Nationaal Archief. Prima, lijkt een goede afspraak.

Maar ook sprak Deetman af dat de commissie de kopieën uit het archief van de kerk na gebruik zou vernietigen. Waarom? Waarom zouden deze bescheiden niet beschikbaar komen voor wetenschappelijk onderzoek? Want onderbrenging bij het Nationaal Archief had nou juist dat wetenschappelijk onderzoek als doel.

Maar het wordt nog vreemder: er gaat helemaal niets naar het Nationaal Archief. Alle bescheiden van de commissie gaan naar de Stichtng Archief Commissie Deetman. En wie zitten in het bestuur?: Deetman zelf en zijn secretaris, de heer Bert Kreemers. Alleen zij beiden bepalen dus wie toegang krijgt tot de stukken.

Dat is toch op zijn zachtst gezegd buitengewoon merkwaardig en het maakt je achterdochtig. Wat heeft Deetman te verbergen? Officieel luidt de verklaring dat Deetman wil dat tot 2052 zijn beheersstichting bepaalt wie inzage krijgt en dat tot 2072 geen inzage zou worden verschaft in misbruikzaken.

Waarom moet de katholieke kerk hier zo beschermd worden? Ik begrijp dat niet iedere burger inzage in alle onderliggende stukken moet krijgen maar het optreden van Deetman is in mijn ogen onbegrijpelijk en argwaanwekkend. Parlement, let op en laat u niet met een kluit in het riet sturen.

Geen woorden maar daden

Op vrijdag 17 juni plaatste ik een berichtje over big spender Netanyahu. Een van de weinige berichten waarop werd gereageerd. Weliswaar anoniem maar toch. U moet die discussie daar maar eens lezen. Het duurde een paar meningswisselingen maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ik zou voornamelijk in antisemitische vijvers vissen.

Dat is het meest laaghartige verwijt dat je kunt krijgen van mensen die geen kritiek op Israël verdragen. Maar in het vervolg op die discussie, die er wat de reageerder betreft vooral op neer kwam dat Israel geen blaam trof omdat Clinton de Palestijnen ooit eens beschuldigd had, lezen we in de krant van gisteren dat Netanyahu opdracht heeft gegeven om honderden nieuwe huizen te bouwen op de bezette Westelijke Jordaanoever.

De reactie van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken: "(dit plan is) de laatste stap in een systematisch proces van landconfiscaties, uitbreidingen van nederzettingen en legalisaties van buitenposten die het vooruitzicht van een tweestatenoplossing fundamenteel ondermijnen".

De reactie van Ban Ki-moon: "Dit roept vragen op over de intenties van Israël op de lange termijn".

I rest my case. Met woorden kun je van alles belijden, het gaat om de daden die die woorden tot uitdrukking brengen of juist weerspreken.

Bron: NRC 6 juli 2016

Hardleerse banken

Eerder berichtte ik al over de MKB derivaten en de gezamenlijke banken die uiteindelijk toch niet mee wilden werken aan een oplossing, terwijl van te voren was afgesproken dat alle partijen zich zouden schikken in het voorstel van de door Dijsselbloem ingestelde deskundigencommissie.

Inmiddels zijn alle banken akkoord gegaan met dit voorstel met twee uitzonderingen: RABO en (hoe kan het ook anders?) DB. De RABO heeft het grootste aantal derivaten verkocht, in totaal ruim 9.500 derivaten aan 8.000 klanten.

Het plan van de commissie bevat vier punten waaronder het geheel terugbetalen van rente-opslagen en het terugbetalen van 20 procent van de betaalde rente over iedere renteswap met een maximum van 100.000 Euro.

ABN Amro moet bijna een half miljard terugbetalen. Voor de RABO zou de schade uitkomen op bijna een miljard. Daarnaast moet de RABO vrezen voor een forse Amerikaanse claim als gevolg van het Libor schandaal.

De echte graaiers van de moderne kapitalistische maatschappij zijn de banken. Ik hoop dat ze voortvarend en daadkrachtig worden aangepakt. Hun maatschappelijke functie vervullen ze allang niet meer naar behoren. Het wordt tijd voor werkbare alternatieven.

Sorry

Cartoon van Oppenheimer

Ieder voor zich...

De Bank of England (BoE) heeft de extra kapitaalbuffers om banken ook in tijden van recessie weerbaar te houden geschrapt. De bedoeling is duidelijk: met zo'n maatregel zouden banken ongeveer 150 miljard extra in de nationale economie kunnen pompen. Of ze dat vervolgens ook doen moeten we afwachten. Gezien de positie waarin Engeland verkeert is zo'n maatregel te begrijpen, of ze ook verstandig is zal nog moeten blijken.

Maar Osborne, de Britse minister van financiën - zelf een tegenstander van de Brexit - gaat nog verder en wil de vennootschapsbelasting van de Britten verlagen naar 15%. De Britten willen zelfs de laagste winstbelasting ter wereld realiseren. Met deze 15% komen ze al aardig in de buurt van de Ieren die bedrijven lokken met een vpb van 12,5%.

Nu was de wereld juist begonnen aan een poging de winstbelastingen te harmoniseren om de belastingontwijking van met name de grote multinationals onmogelijk of tenminste steeds moeilijker te maken. De Britten hebben daar geen boodschap aan en proberen van hun eiland nu een belastingparadijs te maken, Ook deze maatregel is begrijpelijk maar even schandalig.

Ook heeft Osborne gesuggereerd dat de BoE de rente zou verlagen. Zo doe je dat dus wanneer je je land volledig hebt geïsoleerd in de moderne globaliserende wereld. Ieder voor zich en god voor ons allen.

Nog méér verraad

Naast Bojo stapt nu ook Nigel Farage op. "I want my life back", verklaart hij doodleuk. Deze goedlachse en goedgebekte parlementariër heeft de helft van de Engelse bevolking voorgelogen en allerlei onzin over de EU verteld, de door hem zo gekoesterde Brexit voor elkaar gekregen en nu het erop aankomt het land uit de post-Brexit chaos te leiden laat hij het compleet afweten. Net als Bojo dus, die tenminste nog kan zeggen dat Brutus zijn vriend was.

Die hele Brexit is één grote farce, een onverantwoordelijk politiek doel van lieden die genieten van de aandacht van camera's, journalisten en stemvee. Maar ook lieden die geen benul hebben van het leiding geven aan een regering anno 2016. Ze laten hun kiezers volledig in de steek en blijven in de luwte waar ze beste stuurlui aan wal kunnen blijven spelen.

Ik heb slechts minachting voor lieden als Farage en Bojo. Maar ja, wat kan hun dat schelen?

Schrijvers die schrijvers het schrijven verhinderen

Ik schreef hier al eerder over Abou Jahjah die later dit jaar een boek ziet verschijnen bij De Bezige Bij. Zeer tegen de zin van andere schrijvers zoals Leon de Winter, Jessica Durlacher, Marcel Möring en Tommy Wieringa. In de NRC van 2 juli schrijft A.H.J. Dautzenberg hierover:

"Het is blijkbaar niet mogelijk om binnen één uitgevershuis van mening te verschillen over netelige politieke kwesties. En dus stappen schrijvers op. Ik noem dat verwend en decadent gedrag. De politieke en humanitaire verhoudingen tussen Israël en Palestina, of kernachtiger geformuleerd: tussen joden en moslims, kunnen dus niet worden verkend in één huis".

Durlacher en Wieringa zijn nogal halfslachtig in hun reactie, ze schenken troebele wijn. Beiden zullen hun eerstvolgende boek bij een concurrerende uitgever uitbrengen. De Winter en Möring dreigen ook met opstappen.

Nu staat het schrijvers natuurlijk vrij om van uitgever te wisselen maar bezwaar maken tegen de publicatie van een boek dat nog geschreven moet worden is natuurlijk onzinnig en onaanvaardbaar. Zeker wanneer zo'n bezwaar afkomstig is van schrijvers.

Jahjah zal zich wel niet altijd even genuanceerd over dit onderwerp hebben uitgelaten maar Dautzenberg merkt terecht op dat iemand als de Winter zich evenzeer bedient van hyperbolen en karikaturen.

De schrijvers in kwestie zullen hun definitieve vertrek bij De Bezige Bij vermoedelijk uitstellen tot het boek van Jahjah gepubliceerd is. Ze zullen er ongetwijfeld aanleiding tot opstappen in aantreffen. Ik weet niet hoe het u vergaat maar van zulke schrijvers wens ik geen letter meer te lezen. Nooit meer.

Dat De Bezige Bij voet bij stuk mag houden en zich niet laat chanteren door deze ondermaatse scribenten.

De trein staat piepend stil. En dan?

In een uitstekend artikel in de NRC van 2 juli probeert Geert Mak positie en status van de EU te analyseren. Ten aanzien van de Brexit plaatst hij enkele treffende kanttekeningen:

Natuurlijk speelden de Britse eigenzinnigheid en de jarenlange anti-EU propaganda in de media een rol, toch waren de taferelen in de Britse stemlokalen er niet minder surrealistisch om: kleine boeren die jubelend een flink deel van hun inkomen verspeelden, werkgevers die opgewekt een afzetmarkt van 450 miljoen consumenten afstootten, ouders en grootouders die lachend hun kroost terug schopten in een besloten Engelse dorps-idylle die in werkelijkheid nooit bestaan heeft.

Terecht wijst Mak erop dat we stil moeten staan bij onderliggende oorzaken en drijfveren. Het vertrouwen van de gewone burger in de EU is tussen 2004 en 2015 gedaald van 50 naar 32 procent. Maar vergis u niet, tegelijkertijd daalde het vertrouwen in de landelijke politiek van 35 naar 27 procent. Er is overduidelijk sprake van een democratische crisis. Een veenbrand van wantrouwen, noemt Mak het.

Wat Europa-bashers niet wensen in te zien is dat we om te overleven in een globaliserende wereld het 19de eeuwse systeem van natiestaten moeten ontstijgen, aldus Mak, die een referendum een bot instrument noemt: de trein staat piepend stil, en dan?

De EU is door haar omvang en economie een belangrijke speler in de wereldpolitiek geworden. Maar veel lidstaten hebben dat nog niet goed begrepen. Mak gaat ervan uit dat de Eurozone in de komende jaren belangrijker zal worden en er zal een Europa van meerdere snelheden ontstaan. De kerngroep - de landen die vasthouden aan de Euro en aan Schengen - zal een sterk federaal karakter hebben. Daartoe is echter wel noodzakelijk dat de EU democratisch wordt en dat vraagt om briljante, moedige en charismatische mannen en vrouwen. Vaak blijken die aanwezig te zijn, vaak ook niet.

Kortom, de toekomst blijft onzeker. De Britten maken geen haast met het uitvoeren van artikel 50, het is onwaarschijnlijk dat het verzoek om de EU te kunnen verlaten nog dit jaar wordt ingediend. Onderhandelingen zullen dus pas in 2017 beginnen en hoe sterk staat de EU dan nog in de discussies?
Hoe gretig zijn afzonderlijke lidstaten om specifieke handelsverdragen met de Britten te sluiten? Blijft de EU een gesloten front? Of zijn er nog meer idioten die het Britse voorbeeld willen volgen? Bij ons lopen er wel een paar van die idioten rond. Wie hen de macht en de ruimte gunt, kan bij de komende verkiezingen op hen stemmen.

Wat is er aan de hand met Asscher?

Ik had Lodewijk Asscher altijd hoog zitten maar het lijkt er nu toch wel erg veel op dat hij van zijn sokkel is geduveld. Sinds 2006 staat in de wet dat de AOW verlaagd dient te worden wanneer de AOW-gerechtigde woonachtig is in een land waarmee Nederland geen verdrag over sociale zekerheid heeft gesloten.

Nederland heeft zo'n verdrag met Israël gesloten maar erkent tegelijkertijd niet de soevereiniteit van Israël in de bezette gebieden. Asscher heeft er persoonlijk voor gezorgd dat de in die gebieden woonachtige AOW-gerechtigden in weerwil van de wet geen korting op hun uitkering krijgen.

Er ligt kennelijk een afspraak dat in Israël woonachtige oorlogsgetroffenen niet getroffen mogen worden door zo'n kortingsmaatregel. Mij ontgaat de ratio achter deze afspraak maar als we dat met elkaar zo vinden, dan moet er voor deze groep een specifieke regeling worden gemaakt. Hoe het ook zij, uit stukken in handen van de NRC blijkt dat er jarenlang druk is uitgeoefend door de betrokken AOW-gerechtigden en de Israëlische regering.

Dat de direct betrokkenen een lobby voeren lijkt mij geen enkel probleem maar de bemoeienis van de Israëlische regering is volstrekt ongepast. Dat bewindslieden dit als druk hebben ervaren bewijst alleen maar dat ze slappe knieën hebben.

Maar ik begrijp niet waarom Lodewijk Asscher zich voor dit karretje heeft laten spannen en daarbij geen enkele poging tot transparantie heeft ondernomen. Buitengewoon teleurstellend!

Weigeren salafisme niet strijdig met vrijheid van meningsuiting

De salafistische groeperingen in Nederland - Al Waqf, Dawah en de As-Soenah-moskee - hebben hun onderlingen banden verstevigd en hebben nu een schoolgebouw in Rotterdam aangekocht om er een lescentrum in te vestigen. De financiering hiervan komt voornamelijk uit Saudi Arabië.

Officieel verklaren deze politieke salafisten zich tegenstander van terroristische groeperingen maar ze zijn antidemocratisch en laten zich discriminerend uit over homo's en vrouwen. Ook zijn ze niet onder alle omstandigheden tegen het inzetten van geweld.
Er is voldoende bekend over het salafisme om het niet in huis te willen halen. Het is een Paard van Troje. Het salafisme is een politiek-religieuze ideologie die niets van de democratie moet hebben. Alleen al om die reden hebben zij niets in het Westen te zoeken. Wanneer de vrijheid van meningsuiting mag worden misbruikt om de vrijheid van meningsuiting om zeep te helpen is die vrijheid hol en leeg geworden.

Ik vind dan ook dat het salafisme in Nederland geen enkele gelegenheid moet worden geboden zich te organiseren. Wie het salafisme toelaat, kan net zo goed de voordeur opzetten voor IS of Al Qaeda. Salafisme staat voor haat jegens iedereen die er andere opvattingen op na houdt.

De gemeente Rotterdam zal weinig tegen dit instituut kunnen ondernemen. Het is een taak van de centrale overheid een formele positie in te nemen tegenover het salafisme en daar consequenties aan te verbinden. Om te beginnen doet de overheid er goed en verstandig aan alle religieuze uitingen zoveel mogelijk uit het publieke domein te weren.

Dat vraagt om een aanpassing van de Grondwet waar de vrijheid van godsdienst en het recht op vereniging ondergeschikt gemaakt moeten worden aan het verbod op discriminatie. Want in essentie is het gelijk behandelen van alle burgers de hoofdtaak van de centrale overheid. Salafisten denken daar heel anders over. Dat moeten ze dan maar in Saudi Arabië doen.