Waldseligkeit

Het is herfst, een prachtig jaargetijde om buiten rond te lopen ofschoon ik altijd de strijd aan moet met het weglezen van de stapel boeken die ik mettertijd aanschafte maar er nog niet aan toekwam. Deze week kwam de posthuum uitgebrachte vertaling van Logies in een landhuis van W.G. Sebald uit. Die kan natuurlijk niet op die stapel terecht komen en zo kwam ik uit bij het tweede relaas in dit boek, over Jean Jacques Rousseau. En om een of andere reden, vermoedelijk vanwege een in het boek opgenomen acquarel van Carloline Stanley van het Bielermeer in Zwitserland - Rousseau verbleef enige tijd op het in dat meer gelegen eiland - om een of andere reden moest ik denken aan een van de mooiste liederen die ik in mijn bezit heb. Het lied is van Richard Dremel en is getiteld Waldseligkeit. Richard Strauss zette het op muziek en de sopraan Gundula Janowitz zong het, begeleid door the Academy of London onder leiding van Richard Stamp. Dit is pure schoonheid, kijk maar eens naar het volgende filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=OPbUiz_4H7Q

Waldseligkeit

Der Wald beginnt zu rauschen,
Den Baeumen naht die Nacht;
Als ob sie selig lauschen,
Beruehren sie sich sacht.

Und unter ihren Zweigen
Da bin ich ganz allein.
Da bin ich ganz mein eigen:
Ganz nur, ganz nur dein.