Mayday, mayday...

Europa is in gevaar. In Nederland schijnt 68% van de bevolking niets meer te zien in Europa en Europabreed schijnt 53% van de bevolking er wel van af te willen. De mensen laten zich gek maken door een paar populistische en nationalistische schreeuwers.
Maar de feiten zijn niet te loochenen. Nederland verdient 120 miljard per jaar extra aan de EU. Waar blijven de politieke partijen die nu hun verantwoordelijkheid moeten tonen. Omdat ze allemaal wel iets aan te merken hebben op het Europese project, blijven ze hangen in hun kritiek om zich te onderscheiden van de concurrentie omwille van de kiezersgunst.

Maar wat al die politieke partijen intussen vergeten is dat juist zij verantwoordelijk zijn voor het verkrijgen van draagvlak voor Europa.
Ik zou willen zien dat zij hun krachten bundelen om zich - los van de Nederlandse politieke verhoudingen - samen sterk te maken voor de EU. Zorg ervoor dat de EU overeind blijft en kom tot een gezamenlijk beleid om te voorkomen dat die mooie Europese droom uit elkaar spat.
Nu laten de politieke partijen zich uit elkaar spelen door de PVV, die het tij mee heeft en met verve het instrument van het nationalisme hanteert. Dat doet het altijd goed, zeker in tijden van crisis. Maar juist nu, nu de crisis langzaam maar zeker overwonnen lijkt, de economische groei weer aan lijkt te trekken en het begrotingstekort weer op een aanvaardbaar peil is gebracht (alleen onze staatsschuld is met neer dan 70% van het BBP nog te hoog), juist nu moeten we ons inspannen voor die zo noodzakelijke Europese eenwording.

Het is in mijn ogen de dure plicht van VVD, PvdA, CDA, D'66, Groen Links, PvdD, CU en SGP om zich onverkort achter Europa te scharen en een bliksemcampagne op te zetten om te voorkomen dat Europa bij de komende verkiezingen zomaar opeens verkwanseld wordt. En de SP moet dan maar zien of ze aan wil haken of niet. Kleur bekennen, daar komt het nu op aan. Verschil van mening, zoveel je wil maar laat Europa niet uit onze vingers glippen!

Die andere Heimat

Ondanks het prachtige weer brachten wij de zondag grotendeels in het plaatselijke filmhuis door, voor de integrale vertoning van de jongste film van Edgar Freitz, Die andere Heimat. De belangrijkste overeenkomst met de voorgaande Heimat-films van Reitz is de plaats van handeling, de Hunsrueck. Er loopt geen familieband van dit zich in de 19de eeuw afspelend relaas naar de latere episodes die zich voltrekken tussen 1910 en de tegenwoordige tijd. Een tweede niet onbelangrijke overeenkomst is natuurlijk de regisseur. Reitz neemt de tijd voor zijn verhaal en neemt geen genoegen met snelle film waarin alle emoties in korte tot ultrakorte beeldtaal verteld en geduid moeten worden om de moderne filmconsument op zijn wenken te bedienen. Het is als het ware een daad van rechtvaardigheid dat alle karakters in deze film ook de tijd krijgen om gehoord te worden, hun verhaal te kunnen doen.

In het midden van de 19de eeuw was er geen sprake van enige welvaart in Europa zoals we die heden ten dage kennen. En op de Hunsrueck was het al helemaal geen pretje. Schrale grond, gebrekkige gezondheid, misoogsten en andere rampspoed maakten het leven zwaar. Vele duizenden besloten in die jaren na lang wikken en wegen dan ook te emigreren naar het land van de eeuwige zon, Brazilië en andere Zuid Amerikaanse staten.

Net als de eerste Heimat-film van Reitz is ook deze Die andere Heimat gedraaid in zwart-wit. Slechts heel af en toe wordt een detail uit het beeld in kleur weergegeven, zoals een gloeiend heet hoefijzer of een barnsteenschijf met een voorstelling van een arcadisch landschap erin, een Duitse vlag. Reitz maakt terecht slechts spaarzaam gebruik van deze mogelijkheid om hier en daar een dergelijk accent aan te brengen.

De film vertelt het verhaal van Jakob, zoon van de smid in Shabbach. Het harde leven op de Hunsrueck liet geen ruimte voor zoiets onnuts als het lezen van boeken of het vergaren van kennis. De enige kennis die ertoe deed was de van vader op zoon doorgegeven kennis omtrent de vaardigheden die nodig waren om het beroep uit te oefenen. Maar Jakob kan zijn leergierigheid niet bedwingen, al was het maar omdat die hem in staat stelde te dromen. Het duurt lang voordat de zoon iets van respect bij zijn vader weet af te dwingen.

Op deze plaats niets meer over de inhoud van het verhaal. Gaat zien deze prachtige film, als je er tenminste het geduld voor op weet te brengen. Na afloop heb je het gevoel een complete streekroman gelezen te hebben en betreur je het dat het boek uit is. Je bent gaan houden van de karakters uit het boek en je neemt niet graag afscheid van hen. En denk nou niet, ik zie die film wel op dvd, het is per slot geen krimi of docusoap. Dit is een film voor het grote scherm, geloof me, je zult er geen spijt van krijgen.

Huilie huilie

Het ligt dus allemaal aan de andere partijen in de Tweede Kamer en vooral aan de media, met name de linkse. En in PVV-kringen spreekt men zelfs van staatsmedia, die we - op de RVD na - overigens niet hebben in ons land.
Die andere partijen in de Tweede Kamer willen een debat over het optreden van Wilders op de avond van de verkiezingen. De PVV onttrekt zich aan dit debat en verzuimt zo haar parlementaire en democratische plicht.
Toen ik eerder melding maakte van een cordon sanitaire, ging het mij vooral om het samen met de PVV in een regeringscoalitie opereren. Gelukkig ziet het er nu naar uit dat geen enkele partij daar aan zou willen beginnen. Dat is ook niet uit te leggen aan de achterban. Maar we zullen zien wat die uitspraken nog waard zijn bij de volgende parlementsverkiezingen.

Voor het overige verstandige taal van Pechtold die de hoop blijft koesteren dat hij de PVV-kiezers ervan kan overtuigen dat Wilders hen op het verkeerde pad leidt. IJdele hoop, vrees ik. Maar ik ben het wel eens met zijn strategie: keer je niet af van de PVV-stemmers, blijf gezamenlijk opereren waar dat politiek gezien wenselijk is en blijf je verzetten tegen het haat zaaien van Wilders.
Naar verluidt was Wilders woedend toen Groen Links het debat over zijn schandelijke vertoning aanvroeg. In de Volkskrant lees ik dat hij sprak van "ophitsen", "haat zaaien" en "De PVV wordt op de slachtbank gelegd".

De strategie van Wilders is even simpel als (tot nog toe) effectief: houd vast aan je standpunt, al valt iedereen over je heen en als je ter verantwoording wordt geroepen zoek je meteen de rol van het slachtoffer, waarbij het heel handig is primair de media de schuld van alle commotie te geven.

Maar de essentie is de volgende: waar iedereen zijn best blijft doen om zich niet geheel te vervreemden van de PVV-kiezer en de samenwerking in het parlement niet te schuwen (alleen de PvdA staat nog op het standpunt de PVV geheel te willen isoleren), blinkt Wilders juist uit in een ongekende, bijna pathologische minachting voor zijn collega-politici in de Tweede Kamer en voor het electoraat dat zij vertegenwoordigen.

Overigens blijf ik erbij dat het cordon sanitaire in België wel degelijk vruchtbare resultaten heeft opgeleverd. Het Vlaams Belang is nog steeds aanwezig in het publieke debat maar is totaal gemarginaliseerd. Tegelijkertijd lijkt er geen aanleiding te bestaan voor de vrees dat de stem van de potentiële Vlaams Belang-stemmer niet zou worden gehoord. Die stemmer heeft zijn weg naar andere partijen wel degelijk gevonden. Nu kent België een opkomstplicht bij verkiezingen maar ik heb niet begrepen dat het aantal blanco of foutieve stemmen significant is toegenomen sinds het cordon sanitaire.

Ondertussen in Caïro...

In Egypte worden in een recordtempo van twee zittingsdagen 529 leden van de Moslimbroederschap ter dood veroordeeld. Slechts 117 verdachten waren bij het proces aanwezig. Hoe je de situatie in Egypte ook beoordeelt, dit heeft natuurlijk helemaal niets meer van doen met een rechtsstaat. Mubarak is of wordt vervangen door Al-Sisi en verder lijkt er helemaal niets veranderd in dat treurig stemmende land. Wat een enorme kater moet dat zijn voor al die tienduizenden die maandenlang het Tahrirplein als domicilie kozen, hopend op een Arabische lente, op een revolutie zelfs.
In Tunesië lijkt men daar aardig in geslaagd, er is een nieuwe grondwet met een zeer bescheiden rol voor islamitische rechtspraak en er is een enthousiast parlement, waarin veel vrouwen actief zijn.

Dat Morsi uiteindelijk werd afgezet blijft schuren, want hij is per slot van rekening door vrije verkiezingen aan de macht gekomen. Maar zijn politieke handelen maakte vanaf de eerste dag van zijn bewind duidelijk dat hij het land wilde herscheppen totdat het naadloos paste binnen de filosofie van de Moslimbroederschap. Tandenknarsend ging de internationale gemeenschap akkoord met het legeringrijpen.

De situatie doet sterk denken aan het FIS en het GIA in Algerije. In 1989 en 1991 behaalde het FIS grote verkiezingswinst, zeker onder de Algerijnse werkloze jeugd. Vanwege het streng islamitische karakter van het FIS werd zij uiteindelijk door het leger in 1992 ontbonden. Het GIA zorgde vervolgens jarenlang voor ongekende terreur in het land. Hele dorpen werden op de meest barbaarse wijze afgeslacht en Algerije stevende af op een prehistorische fundamentalistische moslimstaat. Uiteindelijk  is het in geopolitiek opzicht tamelijk stil geworden in Algerije. Ik weet niet of de principes van de rechtsstaat destijds in acht werden genomen maar ik vermoed zo dat we ons daar weinig illusies over moeten maken. Vanuit de optiek van minderheden en een mogelijke emancipatie naar een staatsvorm die kan gaan lijken op een democratie, is zulk ingrijpen in ieder geval te begrijpen en soms zelfs te rechtvaardigen.

Toch lijken mij de huidige wetgeving in Egypte en de daar kennelijk bij horende maatregelen tegen de Moslimbroederschap uiterst draconisch. Al was het maar vanwege de enorme aanhang van de broederschap. Hun verwijt dat Egypte nu opnieuw is getransformeerd in een dictatuur is moeilijk te ontkennen. Dit is het droevige lot van landen waar de overgrote meerderheid van de bevolking diepgelovig is en eigenlijk het liefste hun land zou willen inrichten in overeenstemming met hun religieuze wetten. In zulke landen heeft een minderheid niets te zoeken en onvruchtbaarder bodem voor democratie is nauwelijks denkbaar.

foto: Reuters

Staat de PVV-kiezer nu in de kou?

Vanochtend hoorde ik op de radio iemand verkondigen dat we ervoor moesten oppassen dat de PVV-kiezer niet in de kou zou komen te staan, dat vond de spreker een passende nuancering bij de huidige ophef rond Wilders.

Ik begrijp zo'n redenatie niet. Het is duidelijk dat Wilders met zijn populisme een grote aantrekkingskracht uitoefent op een fors deel van het Nederlandse electoraat. Maar als die 20% van de kiezers alleen geleid wil worden door een racist die het uit Nederland verwijderen van hem onwelgevallige burgers met een Nederlands paspoort tot speerpunt van zijn beleid heeft gemaakt, dan is ons land veel zieker dan we ons realiseren.

Het lijkt er sterk op dat dat deel van het electoraat zich alleen wil verenigen achter een charismatisch leider. Wilders sprong in dat gat en is er groot mee geworden. Maar nu distantieert zich zelfs zijn vertrouwde directe omgeving van hem. Het lijkt mij nogal voor de hand te liggen dat die spijtoptanten in het gat springen dat Wilders nu zelf aan het creëren is.

Het valt mij moeilijk te erkennen dat Wilders enige positieve verdienste zou hebben gehad. Laten we het er maar op houden dat de boel nu goed is opgeschud en dat iedereen wakker en bij de les is. Die PVV-kiezer hoeft helemaal niet in de kou te staan. Er zijn genoeg voormalige PVV-ers die het gedachtegoed zonder de racistische component willen uitdragen.

Bedenk bovendien dat de Belgen ons zijn voorgegaan. Zij hebben ons al sinds twintig jaar laten zien dat een cordon sanitaire wel degelijk zin heeft. Het uitsluiten van complete bevolkingsgroepen omwille van wie ze zijn verdraagt zich nu eenmaal niet met de democratische waarden die niet voor niets in onze Grondwet zijn opgenomen.

Jonathan van het Reve moet terug naar school

Jonathan van het Reve schrijft regelmatig in de Volkskrant. Zo ook nu naar aanleiding van de affaire rond Wilders. Van het Reve is al jaren blij met Wilders maar verklaart nu af te haken. Maar van het Reve haakt vooral af omdat Wilders met zijn domme uitlatingen al zijn goodwill dreigt te verspelen. Dat Wilders die goodwill verspeelt omdat hij aanzet tot haat en zich laat zien als een regelrechte racist, dat deert van het Reve niet. Sterker nog, hij "vreest" dat zo'n zaak tegen Wilders nog kans maakt ook.

Ook verklaart hij zich tegenstander van aangiftes tegen Wilders. Letterlijk schrijft hij: "Maar iemand vanwege zijn mening laten arresteren, hoe sympathiek je het ook bedoelt, is een vorm van fascisme". Tja, veel gekker moet het toch niet worden. Ik ben er niet op uit Wilders te laten arresteren maar het is wel mijn wens dat hij strafrechtelijk vervolgd wordt en dat zijn gedrag door de rechterlijke macht wordt getoetst.

Het is duidelijk dat Nederland Wilders uitkotst zoals het ook duidelijk is dat deze politicus ieder contact met de werkelijkheid en ieder gevoel voor beschaving heeft verloren. Terecht merken Marokkanen op dat er al jarenlang sprake is van een gewenning, waarbij Wilders in zijn eentje steeds weer de grenzen verlegt. Een gewenning waardoor het steeds gemakkelijker wordt om ongenuanceerd over minderheden te spreken. Met als triest dieptepunt een premier die pas na lang aandringen erkent dat er pas weer met de PVV kan worden samengewerkt als Wilders zijn uitlatingen terugneemt.

Van Jonathan van het Reve mag het allemaal. Wilders mag van hem aanzetten tot haat omdat hij dat nu eenmaal meent en omdat hij een grote groep Nederlanders vertegenwoordigt die er net zo over zou denken. Jonathan van het Reve moet terug naar school en vooral heel goed opletten tijdens de geschiedenislessen. De vertoning in het Haagse café is zorgvuldig voorbereid en georkestreerd. Hier is geen sprake van een faux pas of een slip of the tongue. De donkerbruine jaren dertig van de vorige eeuw begonnen eveneens met goed voorbereide acties in kroegen en café's.

De Marokkanen in ons land moeten ondubbelzinnige uitingen van solidariteit en steun ontvangen van hun landgenoten, van u en mij dus en ook van Jonathan van het Reve. En het zou de laatste passen eerst eens goed na te denken voor hij anderen van fascisme beschuldigt.

En Netanyahu treitert verder

Op 29 april aanstaande moet er een soort van overeenstemming tot stand zijn gebracht tussen Israel en de Palestijnen over het nu lopende vredesproces. De Amerikanen blijven volhouden dat er kansen op succes zijn maar wij weten wel beter. Netanyahu, Israël wil helemaal geen vrede.

Niet alleen saboteert Netanyahu de vredesonderhandelingen met telkens nieuwe illegale nederzettingen op Palestijns grondgebied, nu eist hij plotseling dat de Palestijnen Israël niet alleen als staat erkennen maar ook als joodse staat erkennen.

Alleen als ze dat doen, zegt Netanyahu, laten de Palestijnen zien dat ze echt vrede willen. Over inhoud en strekking van het begrip "joodse staat" bestaat geen consensus. Netanyahu ontkent dat het om een religieuze staat zou gaan maar wat het dan wel is, dat weten we niet.

De Palestijnen hebben de staat Israël al in 1988 en 1993 officieel erkend. Israël heeft de Palestijnse staat nog nooit erkend. De nieuwe eis van Netanyahu is pervers en uitsluitend bedoeld om het vredesproces te doen stranden. Vervolgens zal hij de Palestijnen de schuld in de schoenen schuiven en het nederzettingenbeleid zal worden geïntensiveerd.

We zijn er allemaal bij, we zien het gebeuren, er is niets dat we kunnen doen, zolang de internationale gemeenschap Israël niet tot de orde roept. In uiterste instantie zijn het Amerikaanse electorale overwegingen die een doorbraak in het vredesproces onmogelijk maken.

Maar ondertussen hebben we wel een bankunie

In tijden van verkiezings"geweld" is het geen voorpaginanieuws meer, Ten onrechte, want de bankunie waarover binnen Europa nu overeenstemming is bereikt is een geweldige mijlpaal. De essentie van deze unie is dat de rekening van een omgevallen bank wordt gepresenteerd aan de aandeel- en obligatiehouders en niet aan de belastingbetaler.

En om die banken in de gaten te houden komt er een onafhankelijke Europese toezichthouder die erop toeziet dat de banken ruime buffers aanleggen om financiële tegenvallers zelf op te kunnen vangen. En tot slot is er een mechanisme ontwikkeld om falende banken te kunnen saneren. Het is de ECB die het finale besluit tot zo'n sanering moet nemen. Het agentschap dat die sanering moet doorvoeren krijgt de beschikking over een bescheiden fonds van 55 miljard Euro, bijeen te brengen door de gezamenlijke banken.

Deze bankunie is van direct belang voor u en voor mij en de totstandkoming hiervan laat nog maar eens zien dat er in Europa wel degelijk goede resultaten worden behaald. Naar verluidt heeft Dijsselbloem als voorzitter van de Eurogroep een centrale rol gespeeld in het realiseren van de bankunie. Chapeau voor deze minister die in eigen land onverstoorbaar doorgaat met het verstevigen van de financiële reserves van banken, met het versoberen van de cao's in de bankwereld en met het terugdringen van de perverse bonuscultuur.

bron: NRC

Wilders heeft gelijk...

...als hij zegt hardop uit te spreken wat veel mensen denken. En met een beroep op de vrijheid van meningsuiting maakt hij vervolgens zichzelf tot spreekbuis van de onderbuik. Die vrijheid van meningsuiting geldt overigens alleen voor Wilders zelf. Wie van diezelfde vrijheid gebruik maakt en zijn pijlen op deze politicus richt, kan ordinair schelden en zelfs aangifte bij de politie verwachten.

Niemand zal ontkennen dat er Marokkanen zijn die zich misdragen en er zijn ook media zoals Powned die hun camera en microfoon maar wat graag uitlenen aan doorgedraaide nazaten van uit het Rifgebergte afkomstige Marokkanen. Maar alleen een zieke geest gaat uit van het door Wilders structureel gehanteerde pars pro toto beginsel: één foute Marokkaan bewijst dat geen enkele Marokkaan deugt.

Wilders heeft zijn walgelijke gedrag gedegen voorbereid en vooraf juristen geraadpleegd met de vraag of hij zijn gewraakte uitlatingen kan doen zonder meteen met het Openbaar Ministerie geconfronteerd te worden. Door als politicus eenmaal publiekelijk te verklaren dat hij natuurlijk alleen criminele Marokkanen bedoelt, voelt hij zich vrij om vervolgens helemaal los te gaan.
Het is afschuwelijk te moeten zien dat er bevolkingsgroepen zijn die zich als een kip zonder kop laten opjutten en die juichen en applaudisseren voor hun geliefde volksmenner. Hier scandeerde de onderbuik van onze samenleving. Maar het is hun spreekstalmeester die hen misleidt.

Wilders zaait haat en zet aan tot haat zaaien. Wilders is een regelrechte racist. Geen enkele politieke partij moet het zich willen permitteren met deze lieden samen te werken. Wat mij betreft is er alle aanleiding voor een cordon sanitaire. Laten wij als Nederlanders duidelijk maken dat we de taal van Wilders niet meer accepteren, dat we Wilders niet meer accepteren. Ik ondersteun de aangifte tegen deze racist.

Wilders heeft gedreigd aangifte te doen tegen iedereen die hem met Hitler durft te vergelijken. De vrijheid van meningsuiting eindigt dus als hij zelf op de korrel wordt genomen. Hij begon de vraag aan zijn klapvee met "Willen jullie meer of minder Marokkanen?" Hoe ging dat in de jaren dertig van de vorige eeuw: "Wollt Ihr...". Ziet u het verschil?
En onze spreekstalmeester sluit zijn tirade af met het onheilspellende: "Dan gaan wij dat regelen". Maar over de draconische maatregelen die nodig zijn om deze etnische zuivering door te voeren heeft Wilders zich nog nooit uitgelaten.

Met politici als Wilders schaam ik mij Nederlander te zijn, vooral tegenover al die Marokkanen die helemaal niets van doen hebben met onmaatschappelijk of crimineel gedrag. Ook plaats ik grote vraagtekens - en ik doe dat niet voor het eerst - bij de beveiliging van Wilders: hij misbruikt mijn belastinggeld om zijn onverhulde en onverbloemde racisme bot te kunnen vieren. Ik wens daar niet aan mee te betalen.

Wie niet stemt is een loser

Gemeenteraadsverkiezingen, belangrijker dan ooit omdat veel taken door de centrale overheid worden overgedragen aan de gemeenten. Nederland barst van de ontevreden etterbakken die vooraan staan als er gescholden of gemopperd wordt. Politici en bestuurders worden alleen nog maar beschouwd als graaiers, politiek wordt alleen nog maar geassocieerd met achterkamertjes en verkiezingen met bedrog.

Het toeval wilde dat ik vandaag lang in de auto zat, een perfecte gelegenheid om door de media geïnformeerd te worden over wat de Nederlander wil. Dat blijkt geen verheffende ervaring, het cynisme is niet van de lucht.

Dit is wat er mis is met de Nederlander: hij claimt ZIJN vrijheid maar weigert zich druk te maken over de vrijheid van een ander. En dat strikt individuele recht op ZIJN vrijheid is de Nederlander dermate heilig dat hij niet op het idee komt dat vrijheid een groot goed is, dat we met elkaar dienen te beschermen, dat we met elkaar moeten bevechten, dat vrijheid iets is om trots op te zijn en vooral dat vrijheid verplicht.

We confronteren onszelf nu met een historisch lage opkomst en dat stemt uitermate droevig. Er zijn er die de stemplicht weer ingevoerd willen zien maar dat is onzin natuurlijk. Wie werkelijk een besef van ware vrijheid heeft komt niet op het idee om niet te gaan stemmen. Wie niet stemt is een ongelooflijke loser!

Nederland lijkt zich al wekenlang massaal te verkneukelen over de enorme verkiezingsnederlaag die de PvdA gaat leiden. Dat is zowel opmerkelijk als voorspelbaar. Op de een of andere manier kleeft aan de PvdA nu eenmaal het imago van een regenteske partij die in een aantal steden te lang op het pluche zat. Daarnaast vertegenwoordigen de sociaaldemocraten bij uitstek links Nederland dat beschuldigd wordt van de moord op Fortuijn. En tot slot krijgt een politieke partij die regeert tijdens zwaar weer altijd de rekening gepresenteerd: forse afname van kiezersgunst.

Maar hoe men er ook over denkt, het is een misverstand om over politiek en bestuurlijk Nederland uitsluitend in termen van sjablonen en vooroordelen te denken. Ik heb vele jaren bij de gemeentelijke overheid gewerkt en ja, er gaat geregeld wat mis. Maar niet omdat het om politici of bestuurders gaat maar omdat het allemaal maar gewone mensen zijn die met elkaar samen moeten werken om resultaten te behalen.

Wij realiseren ons veel te weinig hoeveel er op politiek en bestuurlijk niveau wél goed gaat, wél goed wordt voorbereid en uitgevoerd. We hoeven alleen maar om ons heen te kijken en ons te realiseren in welke welvaart we nu al decennialang ons leven kunnen leiden. En kijk nog eens goed om je heen als je in een ander land bent en probeer dan eens tot een eerlijke vergelijking te komen.

Kortom, ook de gemeente is uw stem waard, heel veel gaat er namelijk gewoon goed. Het is het loket waar u kunt halen wat u krachtens de wet toekomt. Ook de gemeente beschermt u tegen willekeur en rechtsongelijkheid. Wie niet stemt moet eigenlijk gewoon zijn mond verder houden. Ha, wat zou het hier stil worden in dit land!

Krijgt u ook altijd zo'n waardeloos kleurpotlood om een hokje rood te maken? Ik kan me niet herinneren ooit een potlood te hebben gekregen waarmee ik in de buurt van het fotootje bij dit blog kan komen, nog nooit!

Godendrank op Islay

De afgelopen dagen verkeerde ik met mijn broers op Islay, een van de vele Schotse eilanden maar wel een bijzonder eiland: het biedt onderdak aan een stuk of acht vermaarde whisky distilleerderijen, waarvan de whisky's met elkaar gemeen hebben dat de barley die gebruikt wordt, eerst wordt gerookt door gestookte turf. Die geurcomponenten - variërend van circa 20 tot wel 150 ppm - maken van de Islay whisky een 'peaty' drank, die niet door iedere whisky liefhebber wordt gewaardeerd maar die bij ons al veel langer buitengewoon in de smaak viel. Dit reisdoel zat dan ook al jaren in de planning.
We hebben ze allemaal bezocht en namen bij enkele ook deel aan een tour, een enkel keer zelfs een privé rondleiding. We kregen 'wee drams', 'nosing' glaasjes en andere parafernalia. En we hebben niet één whisky tweemaal genoten, de keuze daar is schier eindeloos!

Voor wie het weten wil: we dronken achtereenvolgens Bowmore 15 darkest, Bruichladdich Port Charlotte 11, Port Askaig 12, Laphroaig cask strength 10, Laphroaig 18, Lagavulin 16, Lagavulin 12 cask strength, Bowmore Spring Tide, Kilchoman 2007 vintage, Bruichladdich 21 Joanne Brown Laddie Ambassador, Kilchoman 100% Islay single cask, KilcHoman small batch release, Bowmore mashman's selection, Bunnahabhain 18, Caol Ila natural cask strength, Bruichladdich PC 10, Laphroaig quarter cask, Caol Ila Moch, Bunnahabhain Toiteach, Bowmore 12 en daarnaast nog de non-Islay whisky's Auchentoshan, Oban 14, Teaninich 10 Highlands, Mortlach Speyside 16 en de Campbelltown Springbank Longrow 12. U begrijpt dat de cijfers het aantal jaren aangeeft dat de whisky in een vat gelagerd lag.

De Port Charlotte 11 was absolute top maar deze ging vanwege de prijs niet mee in de koffer terug naar huis. Onze keuze viel op de door onszelf gebottelde Bruichladdich Joanne Brown Laddie Ambassador van 21 jaar oud. Met recht een godendrank. Voorlopig staat die fles hier te stralen en blijft het loodje om de kurk. We hebben whisky's gezien van GBP 8.000 en de prijs per glaasje van 25 ml varieerde van GBP 4.50 tot GBP 80. Onze grens, er zijn altijd grenzen, lag bij GBP 12.

De kleinste distilleerderij is die van Kilchoman en de grootste is Coal Ila (de laatste produceert in vier dagen net zo veel als de eerste in een jaar). De aangenaamste was Lagavulin en niet omdat daar álles gratis was en de leukste was misschien wel Laphroaig waar wij eigenaar werden van een square foot stukje land waarop nu een Nederlands vlaggetje staat bij mijn GPS coördinaten N 55-37.97 en W 6-08.988. Nog een merkwaardig feitje over Laphroaig: de Prince of Wales verleende zijn goedkeur aan deze whisky en bracht die tot uitdrukking door een gevelsteen cadeau te doen met de inscriptie Ich dien!

Islay is whisky, ademt whisky en de vrouwen weten er net zo veel van deze drank af als de mannen en alle huisjes op het eiland zijn wit. Bowmore, Portnahaven en Port Ellen zijn lieflijke plaatsjes maar nauwelijks groter dan het negenhonderd zielen tellende Aerdt, waar wij als buitenaerdtsen onze intrek hebben genomen. Mocht u ooit goesting hebben, bezoek dan dit prachtige eiland in dit schitterende land en boek een kamer in het Bowmore Hotel waar de energieke Peter Maclellan de scepter zwaait, onnavolgbare verhalen vertelt, waanzinnige whisky's schenkt en in zijn vrije tijd zanger is in zijn band Rock of Malt, zoek het maar op op Facebook.

Vier dagen slechts maar het werd een onvergetelijke reis en we hebben nu al heimwee. Ik prijs me gelukkig te weten dat een reis naar de Outer Hebrides, the Isle of Lewis to be more precise, in 2015 al geboekt is!

Drink geen Heineken meer!

Bij Heineken hebben ze zich vergist. De beleidsdoelstellingen waren zo ambitieus geformuleerd dat de topmannen van het bedrijf nooit hun in het vooruitzicht gestelde bonus konden toucheren. Dat vond de Raad van Bestuur te sneu voor die beide ploeteraars. En wat hebben ze nu bedacht? Ze hebben de doelstellingen naar beneden bijgesteld, zodat de bestuursvoorzitter ruim één miljoen extra mag bijschrijven en de financiële man bijna een half miljoen.

Er is geen zieker bedrijf dan Heineken. Het schijnt dat de aandeelhouders hier niet blij mee zijn maar ze kunnen er weinig tegen doen. Het is juist de familie Heineken die zich sterk heeft gemaakt voor deze omgekeerde wereld. U herinnert u ongetwijfeld nog dat de topman van deze zieke onderneming, van Boxmeer heet hij, vorig jaar al een retentiebonus kreeg van meer dan een miljoen. Kunt u het zich voorstellen? Een miljoen Euro krijgen alleen maar om te blijven zitten?

Ik stel voor dat de consument nu eens van zich laat horen. Laat staan dat groene flesje, koop geen Heineken meer, er is genoeg keuze. Boycot Heineken totdat er niet alleen geen bonus maar ook geen salaris meer uitbetaald kan worden. De familie Heineken verkeert psychisch en mentaal nog in de negentiende eeuw, alleen de consument kan hen de ogen openen.

Voorspelbaar maar zinloos gemekker

Crisis in de Krim. Wat daar gebeurt kennen wij alleen uit de geschiedenisboeken, we hebben dat sinds 1950 - het gedenkwaardige jaar waarin ik voor het eerst licht zag - niet meegemaakt. Ja, de Amerikanen vielen wel eens ergens binnen en de Russen ook maar dat was dan altijd om tijdelijk de boel in de gaten te kunnen houden, niet om landjepik te doen. Ik weet wel, je kunt de Russische invallen in diverse Oostbloklanden tijdens de Koude Oorlog niet bepaald bagatelliseren, maar toch...

Nu, bij de Krim is dat anders en het gedrag van Poetin is uitermate zorgelijk en beangstigend. Het is niet zo raar dat er inmiddels al vele spotprenten zijn waarin hij vergeleken wordt met Hitler, die immers dezelfde drogredenen hanteerde voor zijn binnenvallen van buurstaten. Wat minstens zo zorgelijk is: een grote meerderheid van de Russen lijkt pal achter hun alleenheerser te staan, alsof hij hen hun nationale trots terug geeft. De nationale trots die als gevolg van de perestroika spoorloos verdween nadat de Unie van Sovjet Republieken uiteen was gevallen.

Poetin voelt zich ijzersterk en trekt zich nergens iets van aan. Fijntjes herinnert hij eraan dat het Westen zonder VN-mandaat Libië binnenviel. Op zich heeft hij daar geen ongelijk in maar dat maakt de Krim nog geen tweede Libië of een tweede Kosovo. Het grote verschil is dat Poetin erop uit lijkt te zijn de Krim te annexeren. En dat is een onvoorstelbare gebeurtenis.

Wat te doen? Eén ding is zeker, het is uitermate onverstandig niet na te denken over een passende reactie. Toch wordt hier alom het antwoord van Europa met veel dedain beoordeeld. Dat is voorspelbaar, het lijkt impopulair, not done om om het even wat uit of van Europa te ondersteunen. Maar dat is zeer onterecht. Koste wat het kost moet een militair treffen worden vermeden. Dat lukt alleen met rust en kalmte en met diplomatie.

Als Poetin weigert in te binden, en alles wijst daar op, dan kan Europa evenals Amerika opschalen naar de tweede fase. Het aankondigen van passende sancties maar ook dan is kalmte vereist. Het is compleet zinloos meteen je hele arsenaal aan sancties in te zetten. Dan blijft er daarna geen ruimte tot onderhandelen meer over.

En wat al die Europa-bashers of -kritikasters vergeten is dat Europa voor 30% afhankelijk is van Russisch gas en dus net zo veel baat heeft bij een goede relatie met Rusland als andersom Rusland de inkomsten uit de verkoop van aardgas niet kan missen. En hoe het ook zij, wanneer in de laatste fase handelssancties aan de orde komen, zullen niet alleen de Russen daar hinder van ondervinden maar wij evenzeer.

Deskundigen wijzen erop dat de annexatie van de Krim door Rusland als een fait accompli moet worden beschouwd. Dat is een onverteerbare gedachte. Zeker wanneer je bedenkt dat een futiliteit voldoende is om het Krim-scenario te herhalen in oostelijk Oekraïne. Poetin dreigt er al mee. En we weten sinds 1914 dat een futiliteit voldoende is om een ramp te ontketenen.

Deze beangstigende situatie is niet gebaat bij voorspelbaar gemekker tegen vermeend slap gedrag van Europa. Laten we ons gelukkig prijzen dat er hier tenminste nog sommigen zijn die hun kalmte bewaren. In de tussentijd heb ik al wel één suggestie om Poetin tot de orde te roepen en dat is een versneld lidmaatschap van de NATO voor Oekraïne. De Baltische staten zijn blij dat ze inmiddels lid van de NATO zijn, want artikel 5 biedt hen in ieder geval de geruststellende zekerheid dat Rusland wel drie keer na zal denken eer het ook daar de etnische Russen zogenaamd meent te moeten beschermen.

We gaan onzekere tijden tegemoet, ook financieel-economisch. Grootspraak of doldriest handelen is in niemands belang.

Hugo Brandt Corstius

HBC is overleden en met hem verdween een buitengewoon markante persoon. Wie kent hem niet. Ik herinner me nog goed het gedoe rond Buikhuisen die onder aanvoering van HBC vakkundig en doeltreffend werd afgemaakt. En tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik destijds ook niets van Buikhuisen moest hebben en dat ik toen dacht: "ja, als zelfs zo'n Brandt Corstius daar in zulke termen over spreekt - soit, het gaat ver - maar dan is dat toch niet niks!" Inmiddels weten we wel beter en is het treurig dat Buikhuisen destijds op zo'n schandelijke manier werd gedesavoueerd. Ook heel erg zwak van HBC dat hij nimmer op de kwestie is terug gekomen. Maar anderzijds past dat ook wel weer bij deze tegendraadse persoonlijkheid.

Ik heb me prompt de Opperlandse taal- & letterkunde van Battus weer eens aangeschaft. En wat een plezier beleef je aan dat boek. En bewondering voor de onvermoeibare geest die al deze taalwetmatigheden en wetenswaardigheden boven tafel weet te krijgen. Soms is het puzzelen en doordenken maar vaker nog is het hard schaterlachen. En vele vondsten zijn uniek en onvergetelijk.

Wat te denken van het palindroom a man, a plan, a canal: Panama of het woordpalindroom Voor hem was ik een nummer, geen minnaar als hij: bleek, tóch maar mooi haar held die overwon. Zo overwon die held haar mooi; maar toch bleek hij als minnaar géén nummer één: ik was hem voor... of het Engelstalige anagram Piet Mondrian: I paint modern.

Of de vaststelling dat er heel veel geografische anagrammen mogelijk zijn, zoals Cothen-Ochten, Cremona-Menorca, Diemerbrug-Muiderberg, Halsteren-Herenthals, Holten-Tholen, Hoorn-Rhoon, Orleans-Salerno, Tokyo-Kyoto en zo voorts. En een schitterend anagram is natuurlijk rijksdaalder: slijk der aarde.

Heerlijk zijn ook de talloze rijmpjes van Kees Stip zoals deze: Een zee-egel zat op een briefje / en zeilde langzaam naar zijn liefje. / 'Doch waarom' vroeg een oude rob, / 'hebt u een zomerhoedje op?'/ - 'Ik ben", sprak toen die egel kregel / 'de nieuwe zomerpostzee-egel'.

En wat te denken van homogrammen zoals De venter ging over de brug in Deventer en toen was de vent er of Als ik in de natuur de wolken natuur, denk ik: er komt een nat uur of Is pa gek op je pagekopje?

En het langste woord in het officiële Nederlands dat ondanks de 55 letters nog steeds geen kul is luidt kindercarnavalsoptochtvoorbereidingswerkzaamhedendrukte. Hoe kom je erop?

En het volgend rijmpje van Daan Zonderland is ook enig in zijn soort: In Holland noemt men 't water / De Fransen zeggen l'eau / De Belg die beide talen kent, / die spreekt van Waterloo.

Vooruit, nog ééntje dan, een prachtige alfabetische zin van de onvergetelijke Battus: Algebra baart constant de eerste fase geweldige hoofdpijn, inzoverre jongens klakkeloos leuteren, maar naarstig oplettende puzzelaars - qua rekenkunst schrander - tonen uitermate veel wetenschappelijke x + y-zaken.

Ga nog maar eens op zoek naar Opperlandse taal- & letterkunde, je kunt er veel genoeglijke uren mee beleven.

Nu hoort u het eens van een ander

Susan Neiman is een Amerikaans filosofe en essayiste en zij houdt vandaag de Socrateslezing op uitnodiging van het Humanistisch Verbond. Een verkorte versie van haar lezing staat in de NRC van dit weekend en voor wie het niet las, geef ik hier een korte samenvatting. Het is immers meer dan de moeite waard!

Het grote verschil tussen Europa en de Verenigde Staten is dat vrijheden, een dak boven je hoofd en gezondheidszorg in Europa sinds de Verlichting werden gedefinieerd als een recht, terwijl ze in de VS als een gunst worden beschouwd. Maar, stelt Neiman, Europa gaat nog verder en stelt zelfs kunst en cultuur ter beschikking aan haar bevolking. Ook dat is in de VS ondenkbaar.
Het lijkt erop, aldus Neiman, dat de Europeanen wel de laatsten zijn die zich realiseren wat de Verlichting allemaal heeft opgeleverd. En dat terwijl Europa de ideeën van de Verlichting als universele waarden opvatte en als eerste continent het internationalisme naar waarde wist te schatten.

Natuurlijk, er zijn vele wandaden begaan waarvoor schaamte een passende reactie is maar de Europeanen, zegt Neiman, lijken zich zozeer te schamen voor hun eigen geschiedenis dat ze niet trots durven zijn op alles wat desondanks wel bereikt werd. Bij volwassen worden hoort dat je niet alle samenstellende delen van je erfenis hoeft te aanvaarden, maar er zijn er ongetwijfeld vele die je wel wilt accepteren. Als de progressieve mens dat niet doet, zullen conservatieven de Leitkultur als hun exclusieve domein opeisen en dat is precies wat de populistische bewegingen in Europa doen.

Zij vat haar betoog heel beeldend en bondig samen in de volgende constatering: "In termen van geschiedenis, geografie, klimaat en cultuur kunnen Kansas en Hawaii nauwelijks méér van elkaar verschillen, maar als we over die verschillen nadenken, doen we dat om de diversiteit van Amerika te loven en niet om ons af te vragen of de unie moet worden ontbonden".

Beter kun je de mysantropische Europese ziekte van dit moment niet schetsen. Het is het beste antwoord op al diegenen die menen dat Europa tot mislukken gedoemd is vanwege de grote regionale verschillen. Ik stel Amerika niet graag ten voorbeeld maar in deze discussie maak ik daarvoor graag een uitzondering. Ik wil geregeld beweren dat intelligentie en het aanvaarden van de godsidee niet samen gaan en ik ben gretig bereid deze redenatie uit te breiden: intelligentie verdraagt zich niet met het afwijzen van de Europese eenwording.

Baudet begrijpt er weer eens niets van

Breek de macht van de landelijke partijen, schreeuwt Thierry Baudet die om volstrekt onbegrijpelijke redenen voortdurend de ruimte krijgt van de NRC, de krant waarop ik mij jaren geleden abonneerde omdat die zichzelf aanprees als kwaliteitskrant.

Baudet lijdt aan een ernstige vorm van blikvernauwing, die moet hij ergens in zijn jeugd hebben opgelopen. Hij verzet zich binnen Europa tegen alles wat groter is dan de natiestaat en nu zoomt hij in op ons vaderlandje en verzet zich plots tegen alles wat groter is dan de gemeente. Alle heil komt van uw woonplaats, suggereert Baudet. Alleen op dat niveau zou er nog zoiets als echte democratie mogelijk zijn.

Ik zie het al helemaal voor me als straks het buitenlands beleid wordt vormgegeven door mijn plaatselijke wethouder van het buitengebied hier in het Gelders Eiland. Laat de gemeenten zelf maar bepalen wanneer ze verkiezingen willen uitschrijven, roept Baudet. Dan houden we tenminste die landelijke politici buiten de deur, want in zijn ogen dragen die allemaal het teken 666. En vanuit hun gemeentelijke machtsbasis kunnen burgers dan ook beter deelnemen aan het landelijke publieke debat, oreert hij verder.
In het zwartgallige beeld van Baudet moet alles plaats maken in de grote schoonmaak die hij voor ons in petto heeft. Zoals de Nederlander wordt geschoffeerd door Europa, worden stedeling en dorpeling geschoffeerd door Den Haag, meent onze jonge populistische conservatief.

Maar de zich historicus noemende Baudet heeft tijdens zijn studie niet erg goed opgelet. De landelijke partijen steunen sinds jaar en dag op sterke lokale politieke ervaring. Zij hebben in de verzuilde samenleving een grote rol gespeeld op het gebied van sociale binding op lokaal niveau en hebben de plaatselijke bevolking een stem gegeven op landelijk niveau, wat ook de essentie is van onze vertegenwoordigende parlementaire democratie. De SP is juist een grote landelijke partij geworden door vanuit haar basis op lokaal niveau op te schalen naar nationaal niveau.

Dat er sinds een jaar of tien steeds meer lokale partijen zijn ontstaan is een teken van de tijd. Maar laat het democratische proces zijn eigen werk maar doen. Als Baudet gelijk heeft, worden die landelijke partijen allemaal vanzelf uit de gemeenteraden weggeconcurreerd door die 'succesvolle' lokale partijen. Ik beschouw mijzelf als een bewuste burger die nog nooit op het idee is gekomen geen stem uit te brengen bij welke verkiezing dan ook. Ik interesseer me nulkommanul voor de plaatselijke politiek en ga bij de komende verkiezingen dan ook op een landelijke partij stemmen. Het ergste wat me kan overkomen is dat mijn plaatselijke politieke elite het voor het zeggen zou krijgen in de stedelijke agglomeratie die Nederland heet. En dan heb ik het nog niet eens over het niveau van de gemiddelde lokale politieke arena.

Baudet is te jong om door te kunnen gaan voor Don Quichote maar hij doet er erg zijn best voor, dat moet ik toegeven.

Belangrijkste schrijver?

We hebben kennelijk behoefte aan rangordenen en classificeren. We houden van overzichten en vooral van lijstjes. En zolang lijstjes gebaseerd zijn op een enkelvoudig en helder criterium, is er niets aan de hand. Lastiger wordt het wanneer er lijstjes worden gemaakt op basis van een aantal criteria die ook nog eens van ongelijksoortige relevantie zijn. Schrijf- en uitgeefplatform Editio stelt kennelijk jaarlijks zo'n lijst op en wie bovenaan staat heet dan de belangrijkste schrijver van het voorgaande jaar. And the winner is...: Tommy Wieringa, onze nationale ijdeltuit.

Wieringa schreef het boekenweekgeschenk 2014 en krijgt twee pagina's ruimte om zijn bedachtzame zinnen uit te spreken. En zie eens hoe deze dandy zich hier laat portretteren, een foto gemaakt door Katrijn van Giel. De schrijver ligt op een meubel en kijkt de lezer zelfbewust aan, onderwijl de voor hem geknielde vrouw negerend. Wie deze vrouw is, wordt niet verteld. Zij wendt haar blik van de schrijver af en naast haar op de grond liggen twee poppen. Het lukt me niet tot deze foto door te dringen, het blijft gissen naar het verhaal wat hier verteld wordt. Maar de houding en de blik van de boven alles en iedereen verheven schrijver blijft me mateloos ergeren. Een tikkeltje minder had je niet misstaan, Tommy.

Ik zag hem eerder toen hij samen met bentgenoot Adriaan van Dis een minder welbespraakte burgemeester op het vestje mocht spugen over de manier waarop de Tweede Wereldoorlog herdacht dient te worden. O wat was dat een heerlijk avontuur voor de beide over het paard getilde scribenten. Overkill van de beste soort en wat waren onze literatoren het met elkaar eens! "Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan de Tweede Wereldoorlog denk" verklaarde onze belangrijkste schrijver plechtig. Het werd een walgelijke en onverteerbare vertoning van twee letterknechten die beiden de kunst verstaan van het met de vingertoppen tegen elkaar bedachtzaam in een op hun tronie gerichte lens kijken.

Over het schrijverschap van Tommy Wieringa kan ik niet oordelen, ik heb nog nooit iets van hem gelezen, zoals ik behoudens Het stenen bruidsbed en Archibald Strohalm ook nooit iets van Harry Mulisch las. Van een vriend aan wiens oordeel ik veel waarde hecht begrijp ik dat Wieringa goed moet kunnen schrijven. Maar ik moet niets van die man hebben. Had ik hem nooit gezien, dan had ik de verleiding om toch eens iets van hem te lezen wellicht niet kunnen weerstaan. Maar ik zag hem wel, zoals ook nu weer op deze vervelende foto en dan weet ik het plotseling weer zeker: die jongen deugt niet, ik ga er mijn kostbare tijd niet op stukslaan.

Wie geeft banken een lesje in nederigheid?

Ook de RABO is nu fel gekant tegen een buffer van 4% in plaats van de Europese standaard 3%. Financieel directeur Bert Bruggink waarschuwde zelfs dat de kredietvoorziening af kon nemen, lezen we in de NRC van 28 februari. De banken zien aankomen dat hun pleidooi in de Tweede Kamer weinig uithaalt en richten zich nu op de Eerste Kamer. Dat zou niets uit mogen halen want de Eerste Kamer gaat hier niet over. We zullen zien hoe de senatoren zich op gaan stellen.

Dit gedrag van banken is - u kent mijn mening - weerzinwekkend. De RABO heeft net een megaboete wegens ordinaire fraude moeten doorslikken en meent nu de politiek te moeten kapittelen. Hoogleraar Benink uit Tilburg merkt op dat de banken nu al op of vlakbij die nieuwe norm zitten: ABNAMRO 3,5%, ING 3,9% en RABO 4%. Dus waar hebben de heren bankiers het eigenlijk over?

De banken zouden zich, aldus ook Benink, minder moeten bekommeren om hun aandeelhouders (in plaats van dividend uitkeren kan men de financiële buffers verhogen, zonder dat daarmee de kredietverlening in gevaar komt) en meer om hun eigenlijke taken: het deugdelijk beheren van spaartegoeden van gewone burgers en het stimuleren en faciliteren van economische bedrijvigheid.

Ik ben er overigens van overtuigd dat onderzoek aan zal tonen dat banken zwaar onderpresteren als het gaat om kredietverlening, zeker in het MKB. Mijn hoop blijft gevestigd op Dijsselbloem. Houd voet bij stuk en leg de banken vooral hogere buffers op, minder dan tien procent is een lachertje. Van Dijkhuizen van de ABNAMRO vindt dat ik niet snap hoe een bank werkt maar dat durf ik te weerspreken. Ik laat me niet op zo'n neerbuigende manier van de discussietafel weg intimideren.

We kunnen slechts vaststellen, en dat niet voor het eerst, dat de banken helemaal niets hebben geleerd van de door hen veroorzaakte wereldwijde crisis van de laatste jaren. Wie leert hen een lesje in nederigheid?