We hebben kennelijk behoefte aan rangordenen en classificeren. We houden van overzichten en vooral van lijstjes. En zolang lijstjes gebaseerd zijn op een enkelvoudig en helder criterium, is er niets aan de hand. Lastiger wordt het wanneer er lijstjes worden gemaakt op basis van een aantal criteria die ook nog eens van ongelijksoortige relevantie zijn. Schrijf- en uitgeefplatform Editio stelt kennelijk jaarlijks zo'n lijst op en wie bovenaan staat heet dan de belangrijkste schrijver van het voorgaande jaar. And the winner is...: Tommy Wieringa, onze nationale ijdeltuit.
Wieringa schreef het boekenweekgeschenk 2014 en krijgt twee pagina's ruimte om zijn bedachtzame zinnen uit te spreken. En zie eens hoe deze dandy zich hier laat portretteren, een foto gemaakt door Katrijn van Giel. De schrijver ligt op een meubel en kijkt de lezer zelfbewust aan, onderwijl de voor hem geknielde vrouw negerend. Wie deze vrouw is, wordt niet verteld. Zij wendt haar blik van de schrijver af en naast haar op de grond liggen twee poppen. Het lukt me niet tot deze foto door te dringen, het blijft gissen naar het verhaal wat hier verteld wordt. Maar de houding en de blik van de boven alles en iedereen verheven schrijver blijft me mateloos ergeren. Een tikkeltje minder had je niet misstaan, Tommy.
Ik zag hem eerder toen hij samen met bentgenoot Adriaan van Dis een minder welbespraakte burgemeester op het vestje mocht spugen over de manier waarop de Tweede Wereldoorlog herdacht dient te worden. O wat was dat een heerlijk avontuur voor de beide over het paard getilde scribenten. Overkill van de beste soort en wat waren onze literatoren het met elkaar eens! "Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan de Tweede Wereldoorlog denk" verklaarde onze belangrijkste schrijver plechtig. Het werd een walgelijke en onverteerbare vertoning van twee letterknechten die beiden de kunst verstaan van het met de vingertoppen tegen elkaar bedachtzaam in een op hun tronie gerichte lens kijken.
Over het schrijverschap van Tommy Wieringa kan ik niet oordelen, ik heb nog nooit iets van hem gelezen, zoals ik behoudens Het stenen bruidsbed en Archibald Strohalm ook nooit iets van Harry Mulisch las. Van een vriend aan wiens oordeel ik veel waarde hecht begrijp ik dat Wieringa goed moet kunnen schrijven. Maar ik moet niets van die man hebben. Had ik hem nooit gezien, dan had ik de verleiding om toch eens iets van hem te lezen wellicht niet kunnen weerstaan. Maar ik zag hem wel, zoals ook nu weer op deze vervelende foto en dan weet ik het plotseling weer zeker: die jongen deugt niet, ik ga er mijn kostbare tijd niet op stukslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten