Het menselijke kwaad

 

Strafrechtfilosoof Klaas Rozemond schreef een buitengewoon interessant en naar mijn idee ook zeer belangrijk boek over hoe we het kwade in de mens en de onmiddellijke gevolgen daarvan in misdadige handelingen kunnen interpreteren en analyseren. Hij zet zijn betoog op aan de hand van de karakterisering van Adolf Eichmann door Hannah Arendt: het banale kwaad.

Waarom dit belangrijk zou zijn? Denk maar eens aan Guantanamo Bay of Abu Graib, denk aan de door Nederland zo nadrukkelijk afgewezen repatriëring van moeders en kinderen uit de Isis-gebieden, denk aan de berechting van moslimextremisten die afschuwelijke misdaden uit naam van hun geloof begaan. Hoe afschuwelijk die misdaden vaak ook zijn en hoe nadrukkelijk die ook lijken te schreeuwen om een oog-om-oog-tand-om-tand-reactie, we zijn het aan onszelf en onze beschaving verplicht om ook zulke kwaaddoeners op een humane en consistente manier te berechten.

Over de zaak Eichmann valt nog veel te lezen en te bestuderen. Op dit moment lees ik Eichmann in Argentinië van de Duitse filosoof Bettina Stangneth en wellicht dat ik me ook nog eens zet aan de biografie van deze Duitse nazi van David Cesarani. In de tussentijd heeft Klaas Rozemond met dit Het menselijke kwaad een zeer leesbare en uitputtende studie geschreven vanuit de invalshoek van strafrechtfilosofie. Stevig kost, dat wel maar hoogst interessant. Bent u geïnteresseerd in mijn bespreking van dit boek, klik dan hier.