Tyne Cot Cemetery and The Last Post

 

Een zeer indrukwekkende dag vandaag die begon met een bezoek aan de grootste Commonwealth begraafplaats ter wereld. Hier liggen bijna 12.000 soldaten en officieren uit de Commonwealth begraven. Slechts een kleine 3.000 van hen kon worden geïdentificeerd. In de eregalerij zijn nog eens de namen van 35.000 soldaten en officieren gegraveerd die na 16 augustus 1917 omkwamen, nooit meer thuiskwamen maar van wie de stoffelijke resten nooit gevonden werden. Deze begraafplaats ligt op een prachtige plek in het landschap met uitzicht op Ieper in de verte. Onvoorstelbaar dat zo onwaarschijnlijk veel jongens en mannen in dit bizarre oorlogsgeweld moesten sterven. Merkwaardig dat je toch urenlang langs al deze graven blijft dwalen, graven van jongens en mannen die we nooit gekend hebben, van wie we niets weten, vaak zelfs geen naam of leeftijd en toch moet je al die opschriften lezen, je prevelt ze zachtjes voor je uit. Alsof je hen daarmee tenminste dat kleine beetje aandacht geeft dat hen alsnog tot leven wekt. En inderdaad, je voelt een diep respect voor al deze jongens en mannen. Een simpel voorbeeld: er was ook een detachement met Maori-soldaten die of ze het wilden of niet ooit eens waren ingelijfd in de Commonwealth, die op een boot werden gezet om aan de andere kant van de wereld te vechten voor een vorstin die ze niet kenden, misschien niet eens accepteerden. Tyne Cot Cemetery was een onvergetelijke ervaring!

Aan het einde van de dag stonden we meer dan twee uur voor aanvang van de ceremonie al op een plek vooraan in de afschuwelijke en bombastische Menenpoort in Ieper. Op de muren hiervan zijn de namen van 54.896 tot 15 augustus 1917 vermiste soldaten en officieren gegraveerd. Zij kwamen nooit thuis maar hun lichamen werden nooit geïdentificeerd en dus kregen ze nooit een graf dat ze zo verdiend hadden. Klokslag acht uur traden drie militaire trumpeteers (klaroeners, vrijwilligers van de Ieperse brandweer) aan die Geef Acht bliezen waarna the Exhortation (een gedicht van Robert Laurence Binyon) werd voorgedragen waarna een minuut stilte in acht werd genomen en tot slot The Last Post geblazen werd. Heel kort en heel sober. Heel indrukwekkend ook. We moesten er lang voor wachten maar het was meer dan de moeite waard.