De openingsscène van de film speelt zich af in een theaterzaal, we kijken vanaf het podium naar het publiek maar weten nog niet op wie we moeten letten, vermoedelijk ergens midden in het beeld. Het theater blijkt een concertzaal te zijn waar een pianist een recital geeft. Na deze openingsscène verplaatst de handeling zich naar een Parijs appartement. Deze mise en scene wordt niet meer verlaten.
De gehele film speelt zich af in het appartement en er is enkel het beeld van de twee acteurs, soms een derde en in een korte scène zelfs een vierde. De shots duren langer dan we gewend zijn. Er is in het geheel geen filmmuziek. Het is een stille, geen stomme film.
Amour, de jongste film van de Oostenrijkse cineast Michael Haneke (we kennen hem van onder andere La Pianiste en Das weisse Band) is een indrukwekkende en ontroerende film die nog lang nazindert in je hoofd, waar je aan blijft denken en waarover je blijft napraten.
Wat gebeurt er met een mens en diens relaties wanneer in de laatste jaren van het leven plotseling functies uitvallen of verstoord raken. Hoe reageer je op je geliefde die op jou hoopt te kunnen rekenen maar je onbeantwoordbare vragen stelt. Welke dilemma's dringen zich dan aan je op en hoe vind je daarin je weg?
Amour is een schitterende en ongelooflijk indringende film waarin met name het toneelspel van Emmanuelle Riva en Jean-Louis Trintignant - beiden in de tachtig - een onvergetelijke indruk achterlaat. Volkomen terecht dat deze film drie Oscarnominaties kreeg (beste film, beste actrice, beste regisseur).
Ga hem zien, deze film, het gaat ergens over en het acteren van Riva en Trintignant is van een onvergetelijk niveau. Deze film kreeg de enige titel die hij verdiende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten