Nir Baram, een Israëlisch schrijver, ging op reis door de bezette gebieden en vroeg aan iedereen die hij tegenkwam wat de beste oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict zou zijn. In de NRC van 10 september staat zijn verhaal. Ik kan u dit verhaal van harte aanbevelen.
Baram gelooft niet langer in de twee-staten-oplossing. Er zijn inmiddels meer dan een half miljoen kolonisten en die krijg je nooit hun huis meer uit. Volgens hem zijn ook de Palestijnen daar niet (meer) mee bezig. Zij willen herenigd worden met de stad waar ze hun inkopen doen, waar hun familieleden wonen, waar ze bidden in de Al-Aqsa-Moskee. De muur in Jeruzalem moet worden afgebroken, aldus Nir Baram, die er aan toevoegt: met al die muren wordt Israël het grootste joodse getto ter wereld.
Wat Baram tijdens zijn verkenningstocht vooral opviel was hoezeer Palestijnen nog steeds bezig zijn met 1948, het jaar van de Nakba (de Catastrofe) waarin zevenhonderdduizend Palestijnen van hun grondgebied werden verdreven. In Israël hoor je nogal eens zeggen dat deze Palestijnse vluchtelingen niet zo aan hun verleden moeten hangen. Maar hoe kun je zoiets van hen verlangen wanneer je bedenkt dat door die verdrijving destijds families werden versplinterd als door een granaat.
Baram stelt dan ook dat Israël de gevolgen van de Nakba onder ogen moet zien, niet zozeer om veroverd land weer af te staan maar om het gesprek aan te gaan. Hij verbaast zich erover dat mensen negatief reageren als hij begint over schadevergoeding voor de Palestijnen terwijl Israël jarenlang herstelbetalingen uit Duitsland ontving.
Baram heeft zich aangesloten bij Twee Staten, één Thuisland, een burgerinitiatief van Israëliërs en Palestijnen dat een confederatie voorstaat: de Arabieren in Israël blijven daar en worden Palestijns staatsburger en Israëlisch ingezetene en de kolonisten blijven waar ze nu wonen en worden Israëlisch staatsburger en Palestijns ingezetene.
Eén democratische staat met beide volken gaat niet werken omdat er dan een demografische race zal ontstaan. De twee-staten-oplossing is de-facto niet meer mogelijk, onder meer door toedoen van de talloze kolonisten. Een confederatie zal niet gemakkelijk zijn (en voor Gaza is er nog niet echt een oplossing).
Baram ziet dat Israël alle problemen met de Palestijnen afschuift op islamitisch terrorisme maar dat beschouwt hij als propaganda. Zijn land, zegt hij, heeft het begrip verloren voor wat er echt aan de hand is. Van oorzaken willen ze niet weten, ze willen slechts verkettering en vergelding. Op de Westelijke Jordaanoever heerst apartheid, aldus Baram. "Mijn land doet vreselijke dingen. En mijn landgenoten weten het niet. Dat moet anders".
Waren er maar meer Israëliërs zoals Nir Baram. Hij publiceerde onlangs zijn boek over zijn reis door de bezette gebieden: Een land zonder grenzen.
8 opmerkingen:
Interessant die verkenningstocht door Palestijns gebied van Nir Baram, maar er ontbreekt in zijn verhaal een belangrijk detail. Ik zou daarvoor een analogie willen gebruiken van de wijze waarop destijds journalisten uit het vrije westen in Oost-Duitsland de sfeer van deze heilsstaat mochten optekenen. Onder begeleiding van gidsen, altijd in de buurt, meeluisterend met de gesprekken die de journalisten met [willekeurige] burgers hadden.
Nir Baram heeft in de Palestijnse gebieden toch willens en wetens voortdurend onder bescherming van de Fatah, of PLO gestaan, enerzijds omdat het anders onmogelijk is voor Israëlische burgers om zich in die gebieden te begeven, anderzijds, omdat de propagandawaarde daardoor maximaal kan worden uitgebuit, door afwijkende reacties te neutraliseren.
Was u erbij? Hier Baram is een achtenswaardig schrijver en een dergelijke begeleiding zou bij nooit onvermekd hebben gelaten. Veel interessanter is wat bij te helden heeft maar daar gaat u helaas niet op in.
Mijn tablet blijkt specifieke voorkeuren te hebben. Het moet natuurlijk Nir Baram zijn en helden staat voor melden. Onvermekd = onvermeld. Zo, nu klopt alles weer.
Nir Baram heeft de meningen van meerdere Palestijnen weergegeven, maar hoe vrij waren zij om echte gevoelens te uiten. Het is namelijk niet mogelijk voor Israëlisch om zich vrij in de Palestijnse gebieden te begeven, zonder dat hun leven gevaar loopt. Ook intimidatie van Palestijnse journalisten is aan de orde van de dag.
Meneer Anoniem, ik vermoed dat u dezelfde bent die al eerder reageerde op berichten mijnerzijds over Israël. Ik heb me er bij neergelegd dat u niet de moed heeft uw naam te noemen. Maar misschien kunt u een alias gebruiken, dat is wel zo fair, denkt u niet?
U lijkt erg goed op de hoogte van de handel en wandel der Palestijnse autoriteit. Was u daarbij? Of is dat een van die zogenaamde feiten die iedereen weet en geen nader bewijs behoeven?
Maar nogmaals mijn vraag: wat vindt u van het idee van Nir Baram inzake een confederatie? Zullen we het niet gewoon over de inhoud hebben?
Een confederatie zoals deze in een simpele vorm wordt voorgesteld, heeft zijn charmes, maar is vooralsnog ook door Baram niet uitgespit op de voor en nadelen. Echter de Palestijnen, en dan heb ik het specifiek over de politieke leiders, zullen nooit akkoord gaan, ongeacht welke staatsvorm dan ook behalve één staat die Palestina heet, en het gehele voormalige Engelse mandaatgebied omvat. Het respectievelijke Fatah en Hamas handvest spreken nog steeds van het vernietigen van de Joodse staat. Het is een mythe dat het Fatah of PLO handvest die doelstelling heeft verlaten.
De Nederlandse tekst is tot u gekomen via uitgeverij de Bezige Bij, maar is van de hand van vertaalster Sylvie Hoyinck.
Waarvan akte.
Een reactie posten