Velen van u zullen de documentaire De blauwe familie ook hebben gezien. Agenten die we dagelijks op straat kunnen tegenkomen hadden de moed hardop te vertellen hoe ze door hun collega's worden beschimpt en getreiterd, gediscrimineerd. De slachtoffers waren zonder uitzondering gekleurd, de daders zonder uitzondering wit. Iedereen sprak vol bewondering over de documentaire en de moed van de agenten die zonder opsmuk vertelden wat hun lot was bij het Nederlandse politiekorps. Nu zou het onderwerp eindelijk eens geadresseerd worden, we zouden het probleem bij de wortel aanpakken en voor eens en altijd op gaan lossen.
Deze week lazen we in de NRC hoe vijf agenten van kleur uit de documentaire sindsdien helemaal niets van hun korpsleiding hadden gehoord en ook de meesten van hun collega's gingen er het liefst maar aan voorbij. Enkelen van hen hebben het korps inmiddels gedesillusioneerd verlaten. Een van hen had wel een reactie van de leiding ontvangen, ze was uitvoerig geprezen voor haar moed en in het zonnetje gezet. Ze had zelfs een gratificatie gekregen. De vrouw was wit.
De Tweede Kamer heeft inmiddels een motie van PvdA en GL aangenomen waarin de politietop wordt opgedragen de problemen op te lossen. Een woordvoerder van korpschef van Essen laat weten dat hij in overleg met de minister zal treden over de vraag "hoe de motie van de Kamer kan worden uitgevoerd".
Deze korpschef, die met zijn (doen en) laten getuigt van een stuitende incompetentie, kan dus niet zelf bedenken dat de klokkenluiders uit zijn organisatie een hart onder de riem gestoken moet worden, sterker nog, hij heeft geen idee hoe hij dat moet doen. De minister moet hem maar influisteren hoe hij dat varkentje het beste kan wassen. Wat een onvoorstelbare treurigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten