Wij zagen gisteren Into the wind, een film van Thomas Riedelsheimer over de Schotse landschapskunstenaar Andy Goldsworthy. Een schitterende film en als u zichzelf zou willen tracteren op een wonderschone beleving, ga dan deze film eens zien in uw filmhuis. De film duurt ruim anderhalf uur en bij het laatste beeld, de camera ging opeens op zwart, dacht ik dat we aan de pauze toe waren. Maar het was het einde, veel te snel wat mij betreft. Er was geen pauze en dat is terecht. Deze film moet je ononderbroken zien.
Andy Goldsworthy is een buitengewoon innemende 62-jarige man. De film gaat over verbeelding en fantasie maar vooral over natuur. Goldsworthy werkt uitsluitend met wat hij in de natuur aantreft en voegt daar geen materialen, artefacten of objecten aan toe. Soms gebruikt hij gereedschap maar meestal zijn zijn handen het gereedschap.
De mens heeft zichzelf buiten de natuur geplaatst en vernietigt alle biodiversiteit. Onze footprint beslaat inmiddels anderhalve aarde. Goldsworthy laat ons zien dat we ons ook op een geheel andere manier tot de natuur kunnen verhouden. De natuur is overal, ook onder de trottoirs en het asfalt van de steden, wij kunnen niet zonder natuur - ook al realiseren we ons dat helemaal niet meer - maar de natuur kan heel goed zonder ons.
Als er een regenbui nadert gaat Goldsworthy op een rotsblok of op een willekeurige plek in de stad liggen, spreidt armen en vingers en laat de regen over zich heen komen. Na een paar minuten staat hij op en wandelt weg, zijn beeltenis in een droge vorm achterlatend tot de regen die beeltenis in een enkele minuut heeft uitgewist. Over de vergankelijkheid van de mens gesproken.
Veel van de kunstwerken die Goldsworthy maakt worden na kortere of langere tijd door de natuur uitgewist. Hij heeft een enorm werk, uiterst gevarieerd en adembenemend mooi, gerealiseerd. Nogmaals, ga deze film zien, u kunt uzelf geen groter plezier doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten