De nieuwste film van Paolo Sorrentino heet Loro en speelt zich af tijdens de nadagen van Silvio Berlusconi, 2008 en 2009. De Italianen hebben het wel zo'n beetje gehad met deze clown die zijn politieke carrière toch vooral benut lijkt te hebben om zijn zakelijke belangen te beschermen en om zichzelf uit het gevang te houden. Berlusconi was, en is dat misschien nog steeds, een womanizer en charmeur pur sang. Er komen dan ook veel vrouwen in deze film voor, heel veel vrouwen. Maar Silvio lijkt toch vooral te vallen voor vrouwen die op zijn Veronica lijken, de vrouw die hem drie kinderen schonk.
Silvio Berlusconi wordt gespeeld door een ronduit briljante Toni Servillo. Hij schmiert dat het een lieve lust is en hij slaagt er ook in je voor zijn personage in te nemen. In de film wordt niet verhuld dat er grote vraagtekens leven omtrent de herkomst van het kapitaal van de zakenman Berlusconi maar - zo verzekert hij zijn vrouw tijdens een echtelijke ruzie voorafgaand aan hun scheiding - denk nou niet dat ik slechter ben dan de gemiddelde zakenman in Italië, ik doe wat iedereen doet, dus wie zou mij daarover lastig willen vallen? En ook zijn banden met de maffia worden heel even en terloops gemeld. Maar je valt onmiddellijk voor de charme van de man en zijn humor. Tenminste, ik als man viel voor het personage dat Toni Servillo mij voorschotelde. Ik weet natuurlijk ook dat er genoeg voorbeelden zijn van de slechte humor van Berlusconi. Om van zijn politieke machinaties maar te zwijgen.
Twee briljante scenes in de film. Berlusconi valt nog één keer terug in zijn oude rol als verkoper en belt op een avond een oudere vrouw en probeert haar een appartement aan te smeren. Onnavolgbaar en schitterend geacteerd. En in een van de laatste scenes deelt Veronica Silvio mee dat ze van hem wil scheiden en de echtelijke ruzie die daarop volgt is al evenzeer onvergetelijk goed gespeeld. Er valt nog veel meer te vertellen over deze heerlijke en toch wrange film maar u moet hem zelf maar gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten