Wij verblijven een week in Oostkapelle, terwijl zich elders een afschuwelijk en pervers drama afspeelt. Ja, dat geeft een wrang gevoel maar we kunnen moeilijk thuis in een hoekje kruipen omdat er een stuk verderop een oorlog woedt.
Walcheren is natuurlijk allang geen eiland meer, zoals Zeeland niet meer het Zeeland van onze jeugd is. De jongeren trekken er weg omdat je hier geen keuze hebt: of je wordt boer of je verhuurt je huis aan Duitsers. En scholen zijn hier ook al nauwelijks. En als er dan eens iets van economische ontwikkeling aan de horizon daagt, wordt de provincie besodemieterd door het ministerie van Defensie.
Ik geloof - exacte cijfers heb ik niet - dat slechts dertig procent van de huizen hier nog bewoond wordt door oorspronkelijke Zeeuwen of wat daarvoor doorgaat. De rest wordt allemaal verhuurd en dus is het in deze tijd van het jaar hier doodstil. Ook nu, in een koude maart, is Duits de meest gehoorde taal. Wat die Duitsers hier nu zo mooi vinden blijft een beetje een raadsel. Landschappelijk hebben de Zeeuwse eilanden niet overmatig veel te bieden, buiten de kuststrook bevindt zich uitsluitend en alleen landbouwgrond. En de kuststrook is uitermate smal.
Zeeuws Vlaanderen maakt hierop een uitzondering, voor mij althans. Mals en gelp gras, het Zwin altijd in de buurt, net als de Schelde en de scheepvaart. In de rest van Zeeland hebben vakantieparken en huisjesverhuurders het heft in handen genomen. Met als gevolg dat het hier duur is, erg duur. Niets aan te doen, een macaber samenspel tussen politici en projectontwikkelaars. Maar we gaan niet eindeloos zeuren. Wie wat moeite doet vindt ook in Zeeland prachtige plekjes en de kust spreekt altijd tot de verbeelding, ook hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten